๙๕๓. ความสุข...

        ผมไม่เคยคิดที่จะให้ผู้บริหารโรงเรียนมาทำแบบผม..เพราะเชื่อว่าทำไม่ได้ ใช่ว่าไม่มีความสามารถ แต่น่าจะไม่มีเวลาแบบผม และถ้าไม่เคยทำจะเป็นเรื่องที่ยากมาก

    สำหรับครูผู้สอน ถ้าทำได้จะเป็นการดี เพราะนี่คือส่วนหนึ่งของการสอนซ่อมเสริม แบบง่ายๆและผมเคยทำได้ผลมาแล้ว ในปีการศึกษาที่ผ่านมา..

        ผมประสบความสำเร็จด้าน”การสอนอ่าน” นักเรียนร้อยละ ๘๐ อ่านคล่องและผลสัมฤทธิ์อยู่ในเกณฑ์ดีเป็นที่น่าพอใจ ปีการศึกษานี้ ผมทำเหมือนเดิมแต่เริ่มต้นเร็วขึ้น

        ผมก็แค่อยากรู้จักผู้เรียน จึงต้องใช้ช่วงเวลาพักกลางวัน ก่อนที่นักเรียนจะเข้าเรียนในช่วงบ่าย..ช่วงที่ครูประจำชั้นดูแลโครงการอาหารกลางวันและกิจกรรมสหกรณ์..

        นักเรียนชั้นป.๑ – ป.๓ มารวมตัวกันที่หน้าห้องพักครู พี่ผู้ชายชั้นป.๓ ผมให้บัตรพยัญชนะไปสนทนากับน้องผู้ชาย ป.๑

        ส่วนพี่ผู้หญิงป.๓ ผมให้บัตรภาพสระ ไปสนทนากับน้องผู้หญิง ป.๑ และก็มีภาพเล็กๆที่ไม่ปรากฎข้อความใดๆ แต่ให้พี่แลกเปลี่ยนเรียนรู้ไปกับน้องๆ

        ผมแจกกระดาษที่มีข้อความ”นิทาน”สอนใจ ให้นักเรียนชั้น ป.๒ ในนิทานมีทั้งคำง่ายๆและคำที่ยากสำหรับนักเรียน ผมให้อ่านทีละคน อ่านไม่ได้ผมจะบอก พออ่านครบทุกคนแล้ว จากนั้นก็ให้อ่านพร้อมกัน..

        นิทานที่นักเรียนไม่เคยอ่าน..เป็นบทเรียนนอกตำรา..ผมได้ยินชัดเจนว่าเด็กอ่านได้ ผมรู้สึกมีความสุขมาก..เด็กก้มหน้าก้มตาอ่าน แต่ผมนั่งอมยิ้มอย่างสบายใจ

        อ่านจบผมก็ถาม..ให้เด็กช่วยกันตอบว่าตัวละครในเรื่อง ใคร? ทำอะไร? กับใคร?ที่ไหน?..เหตุการณ์เป็นอย่างไร? แล้วต่อไปอะไรจะเกิดขึ้น..สุดท้ายสรุปข้อคิดและคุณธรรม

        เด็กตอบได้..เพราะนิทานเป็นเรื่องที่สนุกและน่าสนใจ ตอบยังไงก็ถูกและมีความสุขที่ได้ตอบ ผมคิดว่าได้กระตุ้นความคิดและจินตนาการของเด็กเป็นที่เรียบร้อย

        การบ้านของชั้นป.๒ ผมให้ไปวาดภาพเพื่อเล่าเรื่องเกี่ยวกับนิทานที่อ่านให้ผมฟัง..

        ผมหันมาที่นักเรียนชั้น ป.๓..และขอบัตรพยัญชนะและสระกลับคืนมา บอกนักเรียนว่า..ทุกคนเก่งมากที่สอนน้องได้ ต่อไปนี้เรามาดูซิว่า..ผลการสอนเป็นอย่างไร?

        นักเรียนชั้นป.๑ เรื่องสระและพยัญชนะ เป็นเรื่องสำคัญ อาจฟังดูว่าง่าย แต่ถ้าเด็กตอบได้แสดงว่าจำได้และเข้าใจ จะนำไปสู่การสะกดคำในโอกาสต่อไป

        ผมชูบัตร..แล้วน้องป.๑ ก็ตอบได้ทุกคน ผมเห็นพี่ป.๓ นั่งยิ้มอย่างมีความสุข น้องป.๑..ก็ยิ้มที่ตอบถูกและเดินกลับห้องเรียนอย่างอารมณ์ดี

        ในช่วงเวลาสั้นๆของแต่ละวัน ผมไม่เคยให้เวลาผ่านเลยไปโดยที่ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับนักเรียน..เพราะ”การอ่าน”คือหัวใจของการเรียนรู้..นำมาซึ่งความสุขในการจัดการเรียนการสอนของครู..ผมรู้นานแล้ว..ความสุขในการทำงาน สร้างได้ด้วยตัวครูเอง...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๘  มิถุนายน  ๒๕๖๒