บทกวีแคนโต้...สุดปลายสายรุ้ง

"เธอ เธออยู่แห่งไหน แหงนมองดูท้องฟ้ากว้าง
วันที่ฟ้าสีคราม เปลี่ยนเป็นฤดูกาลอบอุ่น
รอให้เธอบินกลับมา อีกครั้ง

เธออยู่แห่งไหน เธอได้ยินไหม
ฟ้าสีครามที่สองเรา นั่งมองในวันที่สุขใจ
วันที่เหน็บหนาว เปลี่ยนเป็นสดใส
แต่เธออยู่ไหน จะบินกลับมาไหม"

ท่อนแรกของบทเพลง "ปลายสายรุ้ง" ของศิลปิน "พาราด็อกซ์" เป็นเพลงที่ผมชอบ เพราะ...

สายรุ้งหลังสายฝนสวยเสมอ	ทำนองเพลงช้าให้ได้คุ่นคิด	การรอคอยที่แสนทรมาน
การเปลี่ยนแปลง	ความรักเจือด้วยความสุขและทุกข์	ฤดูกาล

ถ้าเปิดเสียงเพลงได้  อยากจะเปิดให้ฟังเดี๋ยวนี้เลย...

เมื่อเช้าที่ผ่านมา ผมตื่นแต่เช้า นอนแช่อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ จิบกาแฟหอมอุ่นยามเช้านี้อากาศเย็นบ้างหลังฝนเมื่อคืน

ฝนตกเวลากลางคืน คงไม่มีสายรุ้งเป็นแน่ เพราะไม่มีการหักเหของเฉกแสงและสี

ผมปลุกให้ทุกคนให้บ้านตื่น ผมรีดชุดให้ลูก เป็นวันแรกที่แต่งชุด รด. ผมไม่ได้เตรียมตัวประกอบชุด เพราะนึกว่าประกอบกันง่ายๆ

แต่เมื่อถึงเวลาจริง ภาพในหัวไม่เหมือนสิ่งที่ปรากฏจริง ตั้งแต่การพับแขนเสื้อ เข็มขัด การรัดข้อเท้ากางเกง และรองเท้า

โชคดีที่มีสื่อออนไลน์ แนะนำวิธีแต่งตัว พอถูๆ ไถๆ มีบางอย่างไม่เรียบร้อย คือ เข็มขัด จึงบอกลูกให้ถามคุณครูและเพื่อนๆ ที่โรงเรียน

ทำงานเช้าวันจันทร์มันแน่นมากๆ เอกสารรอให้ผมพิมพ์เพื่อกระจายออกจากมือจากโต๊ะให้ทันเวลา ได้กินข้าวเที่ยงเกือบเที่ยงครึ่ง

ผมเดินมากินข้าวที่ร้านอาหารเจ ใกล้สำนักงาน ผมชอบที่นี้ คนไม่เยอะ อยู่ซอกระหว่างตึก ทำให้แสงแดดเดินทางได้น้อย อากาศจึงพลอยสบายๆ ทั้งที่ไม่เปิดเครื่องปรับอากาศและไอลมจากพัดลม

เลือกมุมใกล้หน้าต่างๆ มองเห็นต้นไม้เขียวขจีเรียงราย ท้องฟ้าสีครามสีขาว ที่เดินไปพร้อมๆ กับสายลม

ผมจึงได้บทกวีแคนโด้หนึ่งบท นึกถึงลูกชายของผม นานแล้วนะ ที่ผมไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก ซึ่งต่างจากแม่ของลูก

ที่บอกทุกตื่นเช้าและก่อนนอน

คืนนี้ ผมจะเอ่ยบอกเขา และบอกว่า ผมภูมิใจในตัวเขา เขาคือแก้วตาดวงใจของผม

แม้เขาจะไม่ได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ ประสบความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ แต่ผมมีแค่เขาได้คิดถึงก็เป็นสิ่งที่มีค่าแล้ว

ไม่่อยากให้ลมหนาวพัดมาเสียก่อน ก่อนที่จะพูดว่าเสียใจ ก็สายไป ที่จะเอ่ยคำว่ารัก

ยากเกินเดินสู่สุดปลายสายรุ้ง
ใกล้เหมือนเอื้อมถึง
ฉันละละเลงเฉกสีเหยียบย่ำ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับอาจารย์-สบายดีนะครับ-ด้วยความระลึกถึงครับ