๖๖. ลูกชาย...

        ผมเขียนบันทึกถึงลูกชายหลายครั้ง..เป็นความรู้สึกส่วนตัว ที่ไม่เคยให้เขาอ่าน บันทึกเพราะชื่นชมในตัวตนของเขา ที่ไม่เคยสร้างปัญหาให้ผม..

    ลูกชายคนโตคนนี้ เคยทำให้ผมเกือบน้ำตาร่วงมาแล้วเพราะความสงสาร เมื่อตอนสอบเข้าเรียน ม.๑ ที่วิทยาลัยนาฎศิลป์สุพรรณบุรี

        ความที่เป็นพ่อ..แต่อดทนไม่เท่าลูก เมื่อตอนที่พ่อสอบเรียนต่อ ป.โท..ไม่สามารถตัดสินใจที่จะอยู่หอพัก..เพราะทนคิดถึงบ้านไม่ไหว แต่ลูกทำได้ดีกว่าพ่อ

        ลูกอยู่หอหักในวิทยาลัยตั้งแต่ .ม.๑ เป็นหอหักที่ไม่มีความพร้อมเอาเสียเลย แต่ลูกก็อดทนและเป็นอยู่อย่างประหยัดเพื่อการศึกษา นานถึง..๑๑ ปี

        จนจบปริญญาตรี วิชาเอกดนตรีคีตศิลป์ ตอนเรียนผมก็แค่บอกให้ลูกตั้งใจเรียนแล้วเรียนให้จบตามหลักสูตร ๕ ปี ที่ผมต้องพูดเช่นนั้นก็เพราะลูกมีกิจกรรมการแสดงมากเหลือเกิน

        ผมไม่คาดหวังว่าลูกจะเรียนได้ดี ทั้งที่รู้ว่าเขาสนใจ ตอนสอบเข้า ม.๑ คณะกรรมการสอบสัมภาษณ์ให้เป่าขลุ่ย ลูกก็ยังเป่าเพี้ยน แต่ข้อเขียนสอบได้เป็นอันดับที่ ๔

        ลูกชาย..เรียนและเล่นดนตรีได้หลากหลายทั้งไทยและสากล ไม่รู้ไปได้แบบอย่างมาจากไหน อุปกรณ์ดนตรีที่ถนัดมากมายก็คือปี่..ทั้งปี่ในและปี่ชวา..

        ผมแปลกใจที่ลูกเป่าได้ เพราะรู้สึกว่ามันเป่ายาก ต้องใช้ลมมากมาย เวลาเป่าก็เห็นแก้มป่องเหมือนเป่าลมเข้าไป มองเห็นแล้วผมรู้สึกเจ็บที่กระพุ้งแก้ม

        ผมได้ข่าวอยู่เสมอว่าครูบาอาจารย์รักและถ่ายทอดวิชาให้เป็นพิเศษ จนในที่สุดผมก็ดีใจที่ลูกเรียนจบ ได้ทุนนริศรานุวัติวงศ์และเกียรตินิยม เป็นรางวัลแห่งการเรียนรู้ของชีวิต

        ผมทราบดี..วิชาการของลูกไม่แน่นเอาเสียเลย จึงดูหนังสืออย่างหนัก ลงทุนเดินทางไปติวเข้ม..เพื่อการสอบบรรจุข้าราชการครูตามที่ได้ตั้งใจ แล้วลูกก็สอบได้ที่ ๑

        ผ่านไปแล้ว ๕ ปี..กับวิชาชีพครูของลูก มีเรื่องราวมากมายที่ผมประทับใจแต่ไม่ได้บอกลูก อย่างแรกก็คือ..ความขยัน มุ่งมั่นตั้งใจพัฒนาตนเองและสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนทุกปี..มีรางวัลชนะเลิศทางดนตรีของนักเรียนอยู่เสมอๆ

        ผมประทับใจ..ที่ลูกบวชให้พ่อกับแม่..การบวชและปฏิบัติธรรมที่วัดชลประทานฯมิใช่เรื่องง่าย..แต่ลูกกลับบอกว่าศรัทธาในกิจกรรมและคำสอนของพระทุกอย่าง ถ้าไปติดว่าต้องสอนหนังสือก็อยากจะบวชนานๆ..อันนี้ผมซาบซึ้งมาก

        และประการสุดท้ายก็คือ..ลูกเป็นครูได้เพียง ๕ ปี แต่ลูกก็สามารถแบ่งเวลาเรียนเสาร์อาทิตย์ จนจบปริญญาโท..อันนี้ผมก็ชื่นชมและซาบซึ้งใจอีกเช่นเดียวกัน

        วันนี้..ลูกย้ายมาสอนในโรงเรียนที่ผมเป็นผู้บริหาร..จากโรงเรียนใหญ่สู่โรงเรียนเล็ก..จากโรงเรียนครูเยอะและเป็นระบบ มาสู่โรงเรียนที่ต้องสร้างและสู้ตลอดเวลา

        ผมรู้ว่าลูกเป็นครูที่มีอารมณ์ศิลปิน ใจเย็น และเน้นสนุกสนาน ลูกอาจจะมาเจองานที่มันไม่เป็นไปอย่างที่ลูกคิด..ลูกจะปรับตัวปรับใจได้ไหม?

        ถ้าลูกย้ายมาด้วยหัวใจแห่งความหวัง..ก็คงจะดีไม่น้อย แต่บางครั้งผมก็คิดไปว่า..ลูกแค่อยากแสดงความกตัญญูที่พ่อสู้ส่งเรียนจนจบปริญญาโท..

        ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ทั้งรถและค่าน้ำมัน ตลอดจนค่าเทอมและจิปาถะ ที่ผมยอมทุ่มก็เพราะเขาเป็นลูกที่ดี มีจิตใจที่งดงาม รักความก้าวหน้าและมีจิตอาสากับผู้คนอยู่เสมอ

        ที่สุดแล้ว...ผมก็คิดว่า..อีก ๔ ปีผมจะเกษียณ ได้ลูกมาแบ่งเบางาน ผมก็คงจะได้พักบ้าง ผมจะคอยดูลูกทำงาน แบบที่ไม่ต้องห่วงใย ลูกจะสอนนักเรียนอย่างไร จะสร้างสรรค์โรงเรียนแบบไหนก็แล้วแต่ลูกก็แล้วกัน..ผมจะให้อิสระกับลูก

        การที่ผมคิดเช่นนี้..ก็เพราะลูกเป็นครูรุ่นใหม่ แม้จะยังไม่มีประสบการณ์ที่มากพอ แต่ก็มีความรู้ความสามารถมากกว่าผม ย่อมคิดและทำเองได้..

        แล้วยิ่งเวลานี้..ลูกชายของผมกำลังมีความรักที่หอมหวาน บอกผมว่าจะขอแต่งงานปีหน้า ผมก็คิดว่าความรัก..จะช่วยให้ลูกเกิดความคิดที่ดีงามขึ้นในโรงเรียน

        ลูกชายขออนุญาตกลับไปโรงเรียนเพื่อร่ำลาผู้บริหาร คณะครู นักเรียนและแม่ครัว อย่างเป็นทางการ ผมก็เคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาบ้างแล้ว..แต่มันไม่ยิ่งใหญ่เท่า

        ผมมีชีวิตอย่างเรียบง่ายมาตลอด..ผมให้เวลากับงานมากกว่า..ผู้คนในสังคม แต่ผมก็มีเหตุผลของผม..รางวัลพระราชทานจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๑๐ จึงถือเป็นรางวัลแห่งชีวิตของผม ที่สูงสุดและพอใจแล้ว

        แต่ลูกผมยังอายุน้อย..ภาพที่ผมเห็นในองค์กรครูของลูก ให้การยอมรับลูกมากมายถึงเพียงนี้ ผมรู้สึกภูมิใจในตัวลูกชาย และอยากให้ลูกได้ใช้ความดีแบบนี้กับโรงเรียนเล็กๆของพ่อบ้าง...พ่อไม่ได้คาดหวัง แต่อุ่นใจในความรู้สึก...ยิ่งนัก

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๙  พฤษภาคม  ๒๕๖๒

[คุณมะเดื่อ]

ยินดีด้วยนะจ๊ะท่าน ผอ.คนเก่ง