จบแล้วไปไหน ? (1) : มหาวิทยาลัยขอนแก่น

ช่วงนี้นักศึกษาชั้นปีสุดท้ายกำลังจะสำเร็จการศึกษา และเชื่อว่าหลายคนคงมีคำถามในใจตัวเองและถูกคนรอบข้างถามไถ่ด้วยคำถามใกล้เคียงกันว่า “จบแล้วไปไหน?”  คล้ายคลึงคำถามว่า “ตายแล้วไปไหน?” เพราะผู้ถูกถามจะรู้สึกว่าตัวเบา ล่องลอย เคว้งคว้าง ไร้ทิศทาง แม้บางคนจะมีแผนในใจแล้วก็ตามทีว่าอยากจะเรียนต่อ อยากไปทำงานที่นั้น โน้น นี้ หรืออยากทำธุรกิจส่วนตัว หรือเตรียมตัวสอบบรรจุ ต่าง ๆ นานา... แต่ถึงจะมีแผนหรือเตรียมการอย่างดีเยี่ยม แต่เชื่อว่ามุมหนึ่งในใจลึก ๆ ของคนจบใหม่ เพื่อเปลี่ยนเส้นทางหรือเริ่มต้นใหม่ในวัยยี่สิบต้น ๆ ก็คงเคว้งคว้างเปลี่ยวใจไม่น้อย และถึงเวลาที่จะต้อง “เลือก” อีกครั้ง เช่นเดียวกับตอนจะจบ ม.6 ที่จะต้องเลือกว่าจะเรียนอะไร ที่ไหน อย่างไร เพียงแต่เวลาและสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป รวมถึงความรับผิดชอบที่ตามมาหลังจบ “ปริญญา” จากมหาวิทยาลัย

“จบแล้วไปไหน?” กับ “ตายแล้วไปไหน?” คงได้คำตอบที่ใกล้เคียงกัน อันแรกคือ “ไม่รู้ เพียงแต่มีเป้าหมายในใจ” ส่วนอันหลัง “ตอบไม่ได้ เพราะยังไม่เคยตายหรือคนตายไม่เคยกลับมาบอก” เพราะนั่นเป็นเรื่องของอนาคต มันไม่แน่นอนนัก เพียงแต่การเตรียมตัวให้พร้อมรับกับทุกสถานการณ์ต่างหากที่จะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับการเริ่มต้นใหม่... การเรียนจบใหม่ อาจจะคล้าย ๆ กับการอกหัก เพราะทั้งอ้างว้าง เคว้งคว้าง เปล่าเปลี่ยว และต้องเลือก รวมถึงต้องอดทน แล้วฝืนยิ้มให้กับตัวเองและคนรอบข้างว่าเราเข้มแข็งพอ วิชาความรู้ที่เรียนมาคงเป็นใบเบิกทางที่ดีแก่เรา ... ยิ้ม แล้วก้าวไป

วันที่ขนของย้ายสัมภาระจากบ้านมาไว้ที่หอพัก เหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นานนัก เสียงกลองและคำทายทักจากพี่เลี้ยงน้องใหม่และเสียงเพลงจากเชียร์กลางเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวานซืน  เด็กปีหนึ่งที่หาห้องเรียนและห้องสอบไม่เจอ จนค่อย ๆ ชินชาและเชี่ยวชาญ กะเวลาเข้าเรียนได้ไม่ต้องรีบเหมือนตอนปี 1 อยู่จน รู้ไต๋อาจารย์ว่าจะต้องทำตัวอย่างไรกับอาจารย์ในสาขาแต่ละท่าน  มีเพื่อนที่สนิทและเคยสนิทมากหน้าหลายตา บางคนก็มีแฟนมากหน้าหลายใจเหมือนกัน...

วันนี้ หลายคนก็เตรียมตัวขนของย้ายสมบัติกลับมาตุภูมิหรือไปเรียนต่อ หรือทำงานในที่ใหม่...การร่ำลาก็ใกล้เข้ามาทุกขณะ หลายคนคงถอนหายใจลึก ๆ มองหน้าเพื่อน ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำร่ำลาหรือบางทีกับบางคนอยากจะตะโกนบอกหรือเข้าไปสวมกอดเพื่อร่ำลาแทบใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้ .... ยิ้มแหย๋ ๆ แล้วขึ้นรถกลับบ้าน ยกมือไหว้เจ้าพ่อมอดินแดง ขอพรให้แคล้วคลาด ปลอดภัย มีโชคชัยสวัสดีในทุกโอกาส ยกมือท่วมหัว แล้วนั่งซึมไปสักระยะ  รู้สึกว่าระยะทางจากมหาวิทยาลัย กลับบ้านทำไมมันช่างไกลเหลือเกิน ไกลกว่าปรกติที่เคยกลับบ้าน

แล้วฉันจะคิดถึงเธอนะ “มหาวิทยาลัยขอนแก่น” ที่รัก

ณ มอดินแดง

8 พฤษภาคม 2562

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

พวกรุ่นพี่ ทำงานไปแทบไม่ได้เจอกัน พอวันนี้เกษียณแล้วเพื่อนทุกคนมีความหมายมาก อบอุ่นที่สุด สมัยนี้คงไม่มีปัญหาเพราะมีไลน์คุยกัน

[แผ่นดิน]

การจบใหม่ๆ คล้ายๆ อารมณ์เรียน ม.ปลาย ที่ไม่รู้ว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยฯ ที่ไหนและจะสอบได้ไหม…