ราคาของ

                            ผมไม่ได้บอกใครเลย  ยกเว้นโทรหาอาจารย์มาลินี  ที่ท่านกำลังประกอบอาหารมื้อเที่ยง  เป็นส้มตำ  บอกท่านว่า ขณะโทรอยู่สายแยกทางเข้า  ต.ถืมตอง จะเข้าพื้นที่ชุมชนเผ่าตองเหลือง วันนั้นเป็นวันที่ 5 ธันวาคม 2549 วันเฉลิมพระชนม์พรรษาในหลวง

                           เมื่อถึงที่หมายให้คุณตรีปฐมและคุณป็ก  สนทนาตามสะดวก ส่วนผมเดินไปเรื่อย ๆ ในชุมชน  ด้วยธรรมชาติตัวเอง ชอบการเรียนรู้  จะทักทายและสอบถามแบบสบาย ๆ

                           วันนั้น พบว่า  ราคาของที่พี่น้องตองเหลืองผลิต จะขายไปตามความพึงพอใจ หรือตามที่ญาติๆ ฝากมา  เช่นอย่างผมถามเรื่อง ย่าม ลูกเขยฝากขาย 300 บาท แม่ยายไม่ยอมขาย  แต่บอกผมว่า หากของเขา100 ก็จะขาย  เออ ๆ ๆ

                           ส่วนลุงปา  ผู้เฒ่าอยู่เลี้ยงหลาน ขายของให้ผม ๆ รู้ว่า ราคาว่าเหมาะสมเพียงใด ลุงปา ขายให้ในราคาไม่แพง แต่เมื่อมีใครมาถามผมไม่บอก  เพราะจะทำให้ของที่ขายของลุงปา  วันข้างหน้าถูกกดราคา  ผมเข้าใจว่าเราคอบกันด้วยจิตใจ

                            มีอีกหลายเรื่องที่ทำให้ผมต้องคิด และเรียนเสนอไปยังผู้ปรารถนาดีทั้งหลายว่า  ไม่ควรมองข้ามเรื่อง  ราคาของ  ราคาฅน ไม่เช่นนั้น อารยธรรมที่ดีอาจถูกทำลาย   ผู้รู้ทั้งหลายไม่ควรมองข้าม  แววตาพี่น้องตองเหลืองค่อนข้างบริสุทธิ์  ไม่ควรเลยที่เราจะไปเอาเปรียบหรือใช้เงิน / อำนาจฟาดหัวเขา