เราอยู่ที่นี่บ้านหลังเดียวกัน 62 : เพื่อนเล่นของทอฟฟี่
พ่อครับ...
พ่อรู้ไหมครับเวลากลางวันที่พ่อไปทำงาน ผมอยู่อย่างไรตัวเดียว พ่อคงเข้าใจมานานแล้วว่าผมเหงามากขนาดไหนที่ต้องอยู่ในบ้านอันเงียบเชียบ มีเสียงนาฬิกาที่เดินติ้กต็อกๆได้ทั้งวัน มีเสียงตู้เย็นเก่าที่จะส่งเสียงคำรามเบาๆพอให้บ้านไม่เงียบเกินไป เสียงนกด้านนอกร้องมาบ้าง เสียงลมพัดกระดิ่งต้นไม้ที่แขวนอยู่หน้าบ้าน นานๆจะมีเสียงมอเตอร์ไซค์ที่ปลุกให้ผมตื่นด้วยเข้าใจว่าแม่กลับมาแล้ว
ทุกวันมีเพียงเท่านี้หรืออื่นๆไม่มากไปกว่านี้ ที่พอจะเรียกว่าเป็นเพื่อนผมตลอด 10 ปีที่อยู่ในบ้านหลังนี้
ในที่สุดผมก็มีเพื่อนมาตัวหนึ่ง
พ่อครับ...
ผมแอบซ่อนเพื่อนตัวนี้ไว้ในราวผ้า ใต้โต๊ะคอมฯที่ยุ่งเหยิงไปด้วยสายไฟต่างๆ หลังโซฟาที่มีผนังให้พักแอบ หรือโต๊ะหนังสือตัวเตี้ยข้างโซฟา เพื่อนผมจะวิ่งแอบมาหลบทุกครั้งที่พ่อรื้อเสื้อผ้า หรือเพียงได้กลิ่นใครที่เดินเข้ามาในบ้าน ผมแอบซ่อนเพื่อนไว้นานแล้วล่ะ
เพื่อนของผมตัวไม่ใหญ่ ยังเด็กอยู่ ตัวสีเทาๆดำๆ ชอบหลบทุกครั้งที่ผมจะเข้าไปเล่นด้วย
และพ่อก็มารู้เอาจนได้ ในวันที่พ่อหยิบเอากล่องเครื่องดูดฝุ่นออกมาจากใต้ราวผ้า อาหารเม็ดของผมหล่นกราว พร้อมกับก้อนรีๆสีดำขนาดเท่าเม็ดข้าวสาร พ่อบ่นว่า ..ถึงว่า อาหารของผมถึงหมดเร็ว เจ้านี้นี่เองที่แอบเอามากิน..
พ่อไม่รู้ความจริงว่า ผมเป็นตัวเชื้อเชิญให้เพื่อนของผมเข้ามาอยู่ในบ้านเอง
พ่อครับ...
พ่อพยายามดักด้วยกับดักมาหลายคืน เพราะกลางคืนผมขึ้นไปนอนกับพ่อทุกวัน พ่อวางแผนนำอาหารออกจากถาดทั้งหมด แล้วนำกล้วยตากบ้าง ชิ้นขนมปังบ้าง ขนมของผมบ้าง ไปเป็นเหยื่อล่อดัก แต่ก็ล้มเหลวมาหลายคืน พ่อเขย่าเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ ขยับโซฟา รื้อหนังสือและเคาะตามโต๊ะตามตู้เพื่อจะขับไล่เพื่อนผมออกมาให้เห็นตัวสักที
แต่พ่อห็หาตัวเพื่อนผมไม่เจอ พ่อไม่รู้หรอกว่าผมเอาเพื่อนผมซ่อนไว้ตรงไหน
พ่อครับ...
ผมทำจมูกฟุดฟิัดๆ ทุกครั้งที่พ่อพยายามหาตัวเพื่อนของผม เพื่อให้พ่อรู้ว่า ผมก็ช่วยพ่อตามล่าหาจอมขโมยตัวนี้เช่นกัน
แต่พ่อก็ไม่รู้หรอกว่า ผมเป็นตัวเอาเพื่อนซ่อนไว้
พ่อครับ...
ในที่สุดเมื่อคืนที่ผ่านมา เพื่อนผมก็เสร็จกับดักของพ่อ ผมตื่นลงมาเยี่ยวเหมือนทุกคืน (ความจริงที่ผมปลุกพ่อเพื่อจะลงมาหาเพื่อนผมด้วยล่ะ) และเจอเพื่อนผมอยู่ในกับดัก วิ่งวนไปมา แต่ผมช่วยอะไรไม่ได้ ผมเห่าเสียงดังจนพ่อเดินงัวเงียลงมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนผมถูกดักได้พ่อก็แสดงท่าทางดีใจ
พ่อคงคงดีใจสิที่สิ้นสุดภาระกิจดักไอ้ตัว..จอมขโมยอาหารหมากิน.. อย่างที่พ่อเคยบ่นเวลาเห็นอาหารเม็ดของผมเรี่ยราด
แต่ผมคงขาดเพื่อนไปเป็นแน่แท้
พ่อนำกับดักไปข้างรั้ว ผมรู้ว่าพ่อไม่ฆ่ามันหรอก พ่อคงเอาไปปล่อยเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
ถ้าเพื่อนผมโชคดีคงจะรอดจากเจ้าเหมียวลายน้ำตาลประจำซอย 2 หรือโชคดีอีกชั้นหนึ่งก็อาจจะรอดจากเจ้าเหมียวดำตัวยาวซอย 4
ผมเห่าสั่งเสียเพื่อนของผมจนแม่ตื่น แม่คงสงสัยว่าเช้ามืดวันนี้พ่อตื่นขึ้นมาวิ่งเช้ากว่าทุกวัน
เช่นเดียวกับผมที่โฮ่งเห่าเสียงดัง มากกว่าวันอื่นๆที่ผ่านมา
...................
ความเห็น (1)
เพื่อท๊อฟฟี่จะรอดจากหน่วยสวาทปากซอยมั้ยนะ