(171) ‘รักเธอนะ’ จากฝ่ายยานพาหนะ

ยอดเยี่ยมเลย คนมีใจให้กับงาน ถ้าพี่ไม่ได้ทำหน้าที่พาผู้ป่วยไปส่งตึก ไม่ได้ขึ้นรถ ก็ไม่ได้เห็นของดีๆ ... คุณอุบลคนนี้ละ ที่คิดสร้างสรรค์ทำป้ายสื่อสารติดข้างรถรับส่งผู้ป่วย

ช่วงเช้าของวันวาเลนไทม์ปี 62 นี้ ดิฉันปฏิบัติงานที่หน่วยรักษาด้วยไฟฟ้า (Electro-convulsive Therapy: ECT) ตามปกติ การปฏิบัติงานมีปัญหาขลุกขลักเล็กน้อยไม่สามารถนำส่งผู้ป่วยหญิงที่บำบัดเสร็จแล้วกลับตึกที่ส่งมาได้ เพราะทีมงานต้องช่วยกันดูแลผู้ป่วยหลังบำบัดที่มีอาการสับสน วุ่นวายมาก .. หันไปหันมา มองเห็นแต่พยาบาลอาวุโสใกล้เกษียนที่อวบอิ่มอย่างเราเพียงคนเดียว ยังไม่ทันได้เอ่ยปากใดๆ ก็ได้ยินเสียงขอร้องเชิงบังคับว่า

“พี่ตู่ ไปส่งผู้ป่วยหญิงให้หน่อยได้ไหม?” 

ยินดีค่ะ .. ดิฉันและนักศึกษาพยาบาลอีก 1 คน จึงช่วยกันนำผู้ป่วยหญิงส่งกลับโดยรถตู้ เป็นรถตู้เก่าๆ ยังสภาพดี มีมาตรฐาน ที่โรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์จัดไว้ให้รับ-ส่งผู้ป่วยรักษาด้วยไฟฟ้าโดยเฉพาะ (ให้บริการเฉพาะภายในโรงพยาบาล)

ดิฉันพาผู้ป่วยไปที่รถตู้ตามปกติ แต่แอบวิตกกังวลนิดๆ เนื่องจากสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยแล้ว ลำพังขึ้น-ลงรถตู้คนเดียวก็ใช้เวลามาก นี่ต้องช่วยพยุงผู้ป่วยขึ้น-ลงจากรถด้วย จึงแอบหนักใจนิดหน่อย เราพากันพยุงผู้ป่วยเดินมาถึงรถตู้ ทันทีที่ประตูรถเปิดออกก็ต้องสะดุดตากับ ‘ราวเหล็ก’ (ตามภาพ) ดิฉันได้แต่ร้องอุทานว่า .. อะไรนี่ คุณอุบล! 

“ราวเหล็กครับ” (นายอุบล นพคุณ เป็นพนักงานขับรถบริการผู้ป่วยภายในโรงพยาบาลวันนี้)

คิดได้ยังไง! “ผมเห็นผู้ป่วยขึ้น-ลงรถลำบากครับ บางคนงงๆ บางคนไม่แข็งแรง อายุมาก.. เดี๋ยวตกรถไปจะบาดเจ็บ”

ไปเอาอุปกรณ์มาจากไหน? ใครทำให้? “ผมไปเก็บราวเหล็กมาจากโรงเก็บของที่เขาส่งคืนแล้ว เลือกมาดัดแปลงใส่ไว้ 2 อัน ที่พี่่ตู่จับอยู่นั่นอันนึง อีกอันอยู่ใต้ที่นั่งขวามือครับ”

ดิฉันมองตามคำอธิบายด้วยความรู้สึกทึ่ง! แล้วให้ใครช่วยติดตั้งให้? “ผมทำเองครับ” 

โอ้วว.. ความสามารถรอบตัวเลย พี่ชื่นชมนะ แล้วทำมานานเท่าไรแล้วล่ะ “ตั้งแต่ตุลาครับ”

ยอดเยี่ยมเลย! คนมีใจให้กับงาน ถ้าพี่ไม่ได้ทำหน้าที่พาผู้ป่วยไปส่งตึก ไม่ได้ขึ้นรถ ก็ไม่ได้เห็นของดีๆ แล้วนี่ทำเป็นโครงการพัฒนา (Continuous Quality Improvement: CQI) ของหน่วยยานพาหนะหรือทำส่วนตัวล่ะ? “ผมทำเองครับ ไม่ได้บอกใคร”

ใช่เลย.. คุณอุบลคนนี้ละ ที่คิดสร้างสรรค์ทำป้ายสื่อสารติดข้างรถรับส่งผู้ป่วย ECT [บันทึก (123) ‘จิตสำนึกคุณภาพ’ ของฝ่านยานพาหนะ, บันทึก (130) ‘จิตสำนึกคุณภาพ’ ล้วนๆ]

ดิฉันเข้าใจนะคะว่าบุคลากรงานยานพาหนะไม่มีทักษะขีดเขียนเชิงวิชาการ แต่มี ‘ใจ’ มี ‘ผลผลิตเพิ่มคุณภาพงานบริการ’ มีจิตใจเป็นผู้ให้ที่แท้จริงเป็นต้นทุน .. การฝึกใจให้รักผู้อื่นนั้นยากยิ่งกว่าการฝึกทักษะใดๆ ใช่ไหมคะ

วันนี้เป็นวันวาเลนไทม์ .. ใครๆ ก็อยากได้ยินคำว่า ‘รัก’ จากคนสำคัญ สำหรับคนข้างตัวดิฉันนั้นยากจะเอ่ยปากบอกว่า ‘รัก’ ทุกครั้งที่ทวงถามตรงๆ ก็จะได้รับคำตอบกลับมาว่า

“ของแบบนี้มันต้องดูที่การกระทำ .. แค่รักไม่พอ ต้องรักอย่างต่อเนื่อง” 

เหมือนที่คุณอุบลกำลังบอกรักผู้ป่วยและผู้ใช้บริการรถตู้คันนี้ว่า ‘รักเธอนะ (ในวันวาเลนไทม์)' 

ใช่ไหม เฒ่าเอ๋ย!

หมายเหตุ : เพื่อเป็นกำลังใจแก่ผู้ปฏิบัติงาน ดิฉันนำเรื่องนี้ไปปรึกษาผู้บริหารที่รับผิดชอบ พร้อมแจ้งความประสงค์ถึงความคาดหวังให้ผู้บริหารแสดงความชื่นชมให้กำลังใจและช่วยสร้างบรรยากาศงานคุณภาพของฝ่ายยานพาหนะนี้ด้วยแล้ว