๗๗๖. ทำไรได้ทำเลย..ไม่ต้องกั๊ก..

        เวลามีค่า..และเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว..ผมจึงมีแนวคิดว่า ถ้าเป็นครูหรือเป็นผู้บริหาร..ทำอะไรได้ หมายความว่าถนัดเรื่องใดให้ลงมือทำทันที..

    อย่ารอ..ให้ใครสั่ง เพราะบางทีที่เขาสั่ง..เราอาจไม่ถนัดหรือไม่มีปัจจัยสนับสนุน ที่สุดแล้วโรงเรียนและนักเรียนก็ไม่ได้รับอานิสงส์อะไรจากเรา

        โรงเรียน..เขามีไว้ให้นักเรียนมาเรียนรู้กับครูและผู้บริหาร..เรียนรู้อย่างหลากหลาย เพราะเด็กสนใจไม่เหมือนกัน เด็กแต่ละคนต่างกัน..โรงเรียนยิ่งหลากหลาย..ก็ยิ่งดี

        “หลากหลาย” ในที่นี้ คือวิชาการและกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน แหล่งเรียนรู้และสิ่งแวดล้อม         โรงเรียนเล็กหรือโรงเรียนใหญ่ ครูมากหรือครูน้อย..ก็ย่อมมีครู..ครูมีศักยภาพแห่งตน..ครูทุกคน..มีความรู้ความสามารถ มีความถนัดและความสนใจ..

        ทั้งครูพิเศษ..ครูผู้สอนรายวิชาและครูประจำชั้น..หากมุ่งมั่นที่จะใช้ความรู้ความสามารถให้เต็มที่..ผลดีจะเกิดขึ้นกับนักเรียนและตัวครูเอง..

        ครูสายผู้สอนหรือผู้บริหาร..ยังไงก็คือครู..อย่าอยู่ในที่ทำงานแบบใช้ความรู้สึกตลอดเวลา..กับสถานศึกษากับเพื่อนร่วมงาน กับ “ผู้นำ”องค์กร..

        อย่ารอให้ความรู้สึกบอกว่า..ชอบ..และ..ใช่..ฉันจึงจะมุ่งมั่นตั้งใจและทุ่มเทให้กับการเรียนการสอน..เพราะ..งานของครูเป็นอาชีพที่เกี่ยวข้องกับเด็กน้อย..ครูไม่ต้องรอจังหวะและอารมณ์..และไม่ควรให้เด็กต้องรอครูด้วยเหมือนกัน...

        ยิ่งครูที่เขียนย้ายและรอย้าย..ควรปล่อยของ..เพื่อมอบคุณค่าให้แผ่นดินที่เรารับราชการ..เป็นตำนานครั้งหนึ่งของชีวิต..ที่ต้องเริ่มต้นและลงท้ายด้วยความคิดที่เป็นบวก..เสมอ

        ดังนั้น..ความรู้(พิเศษ)ของคนเป็นครู..ต้องนำออกมาใช้ ถ่ายทอดสู่ผู้เรียน ไม่ต้องกั๊กเอาไว้ ไม่ต้องรอเวลาสุกงอม ขณะเดียวกันครูก็ต้อง “เก็บ” เป็นบันทึกผลการทำงาน..เพื่อพัฒนาตนและพัฒนางานต่อไป.

        ผมเป็นผู้บริหาร ที่เคยเป็นครูมาก่อน จึงมักมีบุคลิกของความเป็นครูมาบูรณาการการทำงาน...เพื่อแก้สถานการณ์ให้กับโรงเรียนขนาดเล็ก..       

        ผมสอนทุกวัน..เพื่อกระตุ้นตัวเองให้รักงาน..เพื่อให้สมองใช้งานและเพื่อใช้ความสามารถพิเศษ..อย่างน้อยก็จะได้ทบทวนบางสิ่งบางอย่างที่มีให้เป็นประโยชน์กับนักเรียน..

        แล้วโอกาสก็เปิดกว้างขึ้น ตั้งแต่มีอาคารเรียนหลังใหม่ ตั้งใจไว้ว่าทุกวันอังคาร จะให้นักเรียนชั้น ป.๔ – ป.๖ มานั่งประชุมสุมหัวใต้อาคาร..ทบทวนและตรวจติดตามบทเรียนที่ผมให้ไป..

        วันนี้..ประเดิมเริ่มต้นด้วยเพลงมาร์ชหนองผือ..ที่เป็นทั้งเอกลักษณ์และอัตลักษณ์ของโรงเรียน..ที่นักเรียนต้องรู้และจดจำไปชั่วลูกชั่วหลาน..

        ป.๔..ท่องสูตรคูณถอยหลังได้แล้ว..วันนี้ผมให้ท่องบทอาขยาน”พระอภัยมณี”ที่ว่าด้วย..สุดสาคร..แต่เวอร์ชั่นของผมจะให้นักเรียนร้องเป็นเพลงไทยเดิม ในจังหวะ ๒ ชั้น..ซึ่งจะฟังดูคึกคักมากขึ้น..จากนั้นให้การบ้าน..เพลงสยามานุสติ..

        ป.๕..ทบทวนอาขยาน “วิชาเหมือนสินค้า” ในรูปแบบของ ผอ. คือต้องร้องแบบกาพย์เห่เรือ..มีฮ้าไฮ้และเฮ้เฮ..เด็กร้องได้พร้อมเพียงและไพเราะมาก การบ้าน..ให้ไปซ้อมอีกครั้ง พบกันคราวหน้า..จะให้ถือไม้พายแล้วก็พายไปตามจังหวะเพลง.

        ป.๖..ท่องบทอาขยาน “เป็นมนุษย์หรือเป็นคน” ทำนองเสนาะ..พอนักเรียนทำได้ก็ให้การบ้าน..ไปทบทวนเพลงของผอ.เพื่อพ่อ..ลูกจะทำแต่ความดี..

        จากนั้น..ก็เข้าสู่ภาควิชาการ หัวข้อ..คำง่ายๆแต่ทำไมนักเรียนใช้(เขียน)ผิด ซึ่งผมพบจากการตรวจผลงานของนักเรียน..

        ผมให้นักเรียนช่วยกันบอกและสังเกตคำบนกระดานที่ครูเขียน..มันผิดยังไง?ทำไมยังผิดอยู่..การเขียนผิดจะกลายเป็นความเคยชิน และอาจผิดไปจนโต จะมีผลเสียต่อการเรียนและวิชาชีพในอนาคต

        เช่นคำว่า...คะ..ค่ะ..หน้า..น่า จ้ะ..จ๊ะ..จร้า...เกลียด..เกียจ..ป่าว..เปล่า..นั่น..นั้น ไส้ ใส้...เราเป็นคนไทย มีภาษาไทยใช้เป็นเอกลักษณ์และมรดกของชาติ..ต้องอนุรักษ์และใช้ให้ถูกต้อง..

        ภาษาในเฟสในไลน์..ใช้ได้แต่ต้องใช้ให้ถูกที่ถูกเวลา..อย่าใช้ปะปนจนไม่รู้ที่มาที่ไป..อย่าคิดว่าเขาใช้กันทั่วไป จึงคิดว่าถูกต้องแล้ว..ก็คงไม่ใช่..

        ไม่รู้ล่ะ.ผมเป็นครูภาษาไทย..รู้อะไรมาสอนอะไรได้..ผมจะรีบบอกรีบสอน รับรองไม่มีกั๊กอย่างเด็ดขาด..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๒  มกราคม  ๒๕๖๒