#รำลึกถึง_ดอกแก้ว
..
#ศักดิ์ศรี และความภาคภูมิใจนั้น..
ยังคงอบอวล หอมฟุ้ง หอมนาน อยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ ...
รั้ว”เขียวขาว” ..
…
ไม่ว่าวันคืนจะผ่านล่วงเลยไปนานแค่ไหน..ก็ตาม
ที่นี่ประหนึ่งดั่ง..ครอบครัวใหญ่..ที่อบอุ่น
..
ทุกคนที่ก้าวผ่านเข้ามา...และก็ผ่านออกไป ไม่ว่าจะรุ่นไหน จะกี่รุ่นแล้วก็ตาม
พวกเรานั้น...ต่างคนก็ต่างเดินตามรอยฝันของตัวเอง
เดินกันไปให้สุด “ปลายฝัน”กันเลยทีเดียว
...
ทิวสนที่เขียวขจี...ยังจำได้
ไม้เรียวที่ฝาดไปที่ก้น...วันที่นุ่งกางเกงสั้นเหนือเข่ามาโรงเรียน..ก็ยังจำได้
ความเมตตาของคุณครู...ในวันที่เราไม่มีใครค้ำประกันให้ในวันที่ได้ทุนเพื่อศึกษาเล่าเรียนต่อ...ยังจำได้
..
ภาษาเยอรมัน...ที่เรียนในโปรแกรมวิทย์ - คณิต - เยอรมัน....ยังจำได้
มิตรภาพของเพื่อน..ที่เดินกอดคอกัน ในวันที่เหนื่อยล้า..ยังจำได้
ฯลฯ
หลายต่อหลายภาพยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอ..ไม่เคยลืม
..
หลับตานึกอีกครั้ง... ภาพทิวสนเหล่านั้น
ที่ลู่สายลม..โอนอ่อนผ่อนไหว
เหมือนดั่งว่า...กำลังโบกมือทักทายผม ในจินตนาการ
..
#และจู่ ๆ ภาพของ”ดอกแก้ว”ก็ลอยปรากฏมาให้เห็น
ดอกขาว...ที่บริสุทธิ์ งดงามจับใจนี้
เบ่งบานและหอมหวนชวนหลงใหล..ซะเหลือเกิน
เป็นมโนภาพที่รับรู้ได้... ถึงความหอมที่หอมฟุ้ง หอมทนและ หอมขจรไกล
…
ดอกแก้ว...ดอกแล้ว ดอกเล่า..
รุ่นแล้วรุ่นเล่า...
ต่างเติบโต แยกย้ายไปตามสถานที่แห่งโน้นบ้าง แห่งนี้บ้าง
และดอกแก้วทุกดอกนั้น
ไม่ว่าจะอยู่ ณ ที่แห่งหนใดก็ตาม
ก็ยังคงหอมหวน.. หอมซึ้ง และหอมนานอยู่อย่างนั้นเสมอ
…
เป็นดอกแก้ว ที่เบ่งบาน
สร้างสรรค์สิ่งดี ๆ เรื่องราวดี ๆ ให้ปรากฏกับครอบครัว.. สังคม และประเทศชาติ
…
แค่คิดก็งามเหลือเกินแล้ว
…
ดอกแก้ว...ดอกนี้ “ทวีธาภิเศก”
ดอกแก้ว ’86
เขียนไว้ ปลายปี61
ความเห็น (2)
ดอกแก้ว สัญญลักษณ์พยาบาลค่ะ
ต่างคนก็ต่างเดินตามรอยฝันของตัวเอง…และเติมเต็ม แบ่งปันต่อกัน และกัน
ขอบพระคุณครับ