ครูหวังว่า พวกเธอคงจะมีคำสอนของครูอยู่ในใจ และนำไปใช้ ให้เป็นประโยชน์กับชีวิตและอนาคตของตัวเองต่อไปนะ
สิ้นเดือนพฤศจิกา เดือนธันวาคมก็เข้ามาแทนที่ เดือนสุดท้ายแห่งปี
รวดเร็วเหลือเกิน เดี๋ยววัน เดี๋ยวเดือน เดี๋ยวปี....อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
ว่า...ยังมีงานอีกหลายอย่างที่รอให้เราจัดการอยู่...ทำงานแข่งกับเวลานี่
มันช่างเหน็ดเหนื่อย (ใจ) เหลือคณา

เข้าหน้าหนาว เช้า ๆ อากาศเริ่มเย็น ลมเย็น ๆ พัดมาตั้งแต่ตะวันยังไม่เยี่ยมฟ้า
คุณมะเดื่อมักตื่นตั้งแต่ตีห้า (ตามประสา..สว.) ชื่นชอบอากาศยามเช้า
โดยเฉพาะต้นหนาวอย่างนี้...เห็นเงาต้นไม้สีดำตัดกับขอบฟ้าที่แต้มแต่ง
ด้วยแสงเงินแสงทอง...เสียงนกกาเหว่าส่งเสียงปลุกเพื่อนนกด้วยกันให้ออก
หากินแต่เช้า ๆ ดังทำลายความเงียบยามเช้าตรู่ ... เสียงนกนานาชนิด
ร้องรับขับขานกันเจื้อยแจ้ว...ต้นไม้ใบหญ้าชุ่มชื่นไปด้วยหยาดน้ำค้าง
เหนือขอบฟ้าสูงขึ้นไป ยังมี " ดาวรุ่ง " ที่ค้างฟ้าอยู่...ช่างเป็นบรรยากาศ
ที่เรียกวิญญาณของเราให้มีชีวิตชีวา พร้อมที่จะรับกับภาระงานของวันใหม่
ได้ดีจริง ๆ เดินเยี่ยมเยียนทักทายผักต่าง ๆ ที่ปลูกไว้ข้าง ๆ บ้าน
หลายต้นเติบโตงอกงามดี แต่บางต้นก็ทำท่าจะลาโลกแล้ว..
มีเวลาชื่นชมธรรมชาติได้เพียงนิดหน่อย...ก็ต้องเข้าสู่โหมดแข่งกับเวลา..

งานครู...เป็นงาน " ปั้นแต่งคน" การอบรมสั่งสอนเด็ก ๆ ให้รู้คิด รู้พิจารณา
รู้ถูก รู้ผิด อีกทั้งสั่งสมความรู้วิชาการต่าง ๆ เพื่อนำไปใช้ในอนาคต มิใช่
เป็นงานสบายแต่อย่างใด....หากครูผู้นั้นมี..." วิญญาณของการเป็นครู" อยู่ใน
หัวใจ ก็จะรู้สึกเช่นเดียวกันนี้...บางครั้ง เราห่วงลูกศิษย์มากกว่าลูกตัวเองด้วยซ้ำไป
เราทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจ เพื่อให้ศิษย์เป็นคนดีมีความรู้ มีคุณธรรม จริยธรรม
แต่...เราไม่รู้เลยว่า ผลของการทุ่มเทนั้น...จะได้ตามที่เราได้คิดได้หวังหรือไม่
งานครู...ไม่มีวันเสร็จสิ้น เป็นงานส่งต่อ ที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุด
แม้จะต้องการให้งานสิ้นสุด หรือเสร็จสิ้นเพียงใด แต่ก็คงเป็นไป
ไม่ได้...เมื่อหมดเวลา ก็ต้องส่งต่อไปให้คนอื่นทำหน้าที่
แทนเรา...และจะไปกำหนดกฎเกณฑ์ใด ๆ ไม่ได้ทั้งสิ้น !

หน้าหนาว เวลาค่ำจะมาเร็วกว่าปกติ ใกล้หกโมงเย็นของทุก ๆ วัน
คือเวลาที่คุณมะเดื่อกลับจากโรงเรียน...ทิ้งความห่วงใยเด็ก ๆ ที่เพิ่งจะ
แยกย้ายกันกลับบ้านไว้เบื้องหลัง....ทำวันนี้ให้ดีที่สุด...คือคำเตือนตัวเอง
ของคุณมะเดื่อ...ก็ทำได้เพียงเท่านี้และศิษย์รัก...วันข้างหน้าพวกเธอก็คงจะ
ต้องเดินไปด้วยตัวเอง...ครูหวังว่า พวกเธอคงจะมีคำสอนของครูอยู่ในใจ
และนำไปใช้ ให้เป็นประโยชน์กับชีวิตและอนาคตของตัวเองต่อไปนะ
