๘๓๔. ทุกข์หรือสุข..ก็แค่บททดสอบ
ในช่วงวัย..และการได้ประสบการณ์ที่ต่อเนื่อง หล่อหลอมให้ใจสู้และมีพลังมากพอที่จะใช้เหตุและผลอย่างสมดุล ไม่ใจร้อนวู่วาม..เข้าใจได้ง่ายขึ้นถึงปัจจัยแวดล้อมและต้นสายปลายเหตุของสิ่งต่างๆ..
อย่างน้อย..ก็เข้าถึงความรู้สึกของตนเอง บอกตัวเองได้ว่า..ความทุกข์และความคับข้องใจจะไม่อยู่กับเรานานหรอก..อย่าเสียศูนย์หรือ”อย่าเยอะ“กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง..
ความสุข..ก็เหมือนกัน ใช่ว่าจะหาไม่ได้ในรอบๆตัวเรา..จงอย่าหลงและอย่าเชื่อว่าจะอยู่กับเราตลอดไป ไม่ต้องไปยึดมั่นถือมั่น ทั้งทุกข์ทั้งสุขคละเคล้ากัน ล้วนเข้ามาแล้วออกไป เพื่อทดสอบความเคลื่อนไหวของเรา ถ้าเราเต้นตาม ชีวิตจะสุขสงบได้ยาก..
ภาคเรียนที่ ๒ ปีการศึกษา ๒๕๖๑ ผมได้บทเรียนทั้งทุกข์และสุข..จนรู้สึกมหัศจรรย์แห่งชีวิตเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อทุกข์ก็แค่อดทน เมื่อสุขก็ยิ้มให้ และบอกตัวเองว่า..เดี๋ยวมันก็จากเราไป...
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือใช้เวลาที่มี ทำดีให้มากพอ จะได้ไม่ต้องตัดพ้อว่าใช้โอกาสเปลือง..อย่าเสียเวลาไปกับการ “บ่น” และ “เบื่อ” เมื่อต้องใช้ชีวิต แม้มีขีดจำกัดก็ต้องก้าวข้ามผ่าน..อย่างน้อยก็ได้ทดสอบความแข็งแกร่งของหัวใจ...
เปิดภาคเรียน..ครูธุรการขอย้ายโรงเรียน..ประเดิมความรู้สึกแรก บอกตัวเองว่าเราก็พิมพ์งานได้ ไม่เห็นจะต้องแคร์..ยังไงก็ได้แน่ๆ ครูธุรการโรงเรียน..
ลืมๆไปไม่กี่วัน..เมื่อวานนี้ครูธุรการสาวคนใหม่..จบปวส. หน้าตาสดใสมีใจฝักใฝ่ในงานมารายงานตัวเป็นที่เรียบร้อย..มาได้ทันถูกที่ถูกเวลา..ในช่วงเวลาพัฒนาคุณภาพโรงเรียนขนาดเล็ก..
“ครูจ้างสอน”ลาออกไปเป็นพนักงานราชการ ผมหาครูมาแทนไม่ได้ จะกลายเป็นว่าครูที่จบป.ตรี มีใบประกอบวิชาชีพครู..เริ่มจะหายาก หรือว่าค่าตอบแทนมันน้อยเกินไป...
ไม่เป็นไรหาไม่ได้ก็สอนเอง..ก็สอนมาเรื่อยหลายวันแล้ว..ส่วนอัตราตำแหน่ง “ครูผู้ทรงคุณค่า” ครูอายุ ๖๕ ปีมีปัญหาสุขภาพขอลาออกไป..เขตพื้นที่การศึกษาก็มีน้ำใจไม่ตัดตำแหน่ง..เพียงแต่ขอให้โรงเรียนพยายามหามาสมัครให้ได้..เพราะเขตได้รับจัดสรรเงินงบประมาณมาแล้ว...
เขตเป็นผู้รับสมัคร ..๑๔ – ๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๑ สัมภาษณ์ ๒๓ พฤศจิกายน..ผมพยายามแล้วที่จะหาครูที่เกษียณอายุราชการมาสมัคร เพื่อที่จะได้เริ่มสอนในสัปดาห์หน้า...
วันก่อน..ไปประชุมที่เขต..ผมบอกเจ้าหน้าที่ว่า..ถ้าผมหาครูผู้ทรงคุณค่าไม่ได้ ก็ยินดีให้เขตนำอัตรานี้..ไปให้โรงเรียนอื่นได้เลย...จะได้นำไปใช้ให้เกิดประโยชน์..
ผมไม่ได้ถอดใจ..แต่ทำใจให้มุ่งมั่นไปกับงาน เพื่อการทำหน้าที่ที่ต้องอยู่ให้ได้อย่างที่ไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งสิ้น..เมื่อไม่มีใครมา ก็แสดงว่าไม่มี แต่นักเรียนมีอยู่จริงและรอเราอยู่..นั่นล่ะคือบททดสอบให้รีบไปทำ..
เมื่อไม่คาดหวังก็ไม่ทุกข์ แล้วความสุขก็ตามมา เก้านาฬิกาตรง..มีครูเกษียณอายุราชการมาหมาดๆ ขอสมัครเป็น “ครูผู้ทรงคุณค่า” ให้ผมพาไปสมัครที่เขตฯ ผมขับรถพาไปด้วยใจตื่นเต้น..เพราะมันเป็นเรื่องจริง..
ชีวิตก็เป็นซะเช่นนี้ บทจะมีบทจะมา..นาทีสุดท้าย..ก็ยังได้ประสบพบเจอ ไม่ย่ำแย่อย่างที่คิดหรอก...มันต้องใช้เวลา...?
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
ความเห็น (1)
การเข้า-ออกของคนทำงาน ย่อมหมุนเวียนผ่านไปเช่นนี้ตลอดอายุขัยครับ ;)…