บนโต๊ะอาหาร

ผมเป็นคนกินข้าว ๓ มื้อ

รู้ไหม ผมให้ความสำคัญกับมื้อไหนมากที่สุด

มื้อเช้า?

มื้อนี้ดีต่อร่างกาย ผมจะกินมันชนิดที่เรียกว่ายัดทะนานเลยทีเดียว เพราะต้องเอาพลังงานไปใช้มันทั้งวัน 

ผมรักมื้อเช้าในช่วงเวลาที่ไปเที่ยวและนอนโรงแรม มันดีต่อใจมากที่ได้เดินเลือกอาหารทึ่จัดไว้อย่างมากมายหลายชนิด หลายเชื้อชาติ ข้าวต้มใส่กับ ไส้กรอก ไข่ดาว ไข่เบเนดิกส์ (มีด้วยเหรอ) สลัด ซูชิ มิโสะซุป นัตโตะราดข้าวผสมงาดำ มะเขือเทศอบ โรตีและแกงอินเดีย บางโรงแรมมีอาหารพื้นเมือง ข้าวยำ ผัดหมี่แบบต่างๆ ขนมจีน และที่ชอบมากคือ ชีสชนิดต่างๆ ให้เลือกกินคู่กับผักดอง มะกอก แตงฝรั่งลูกเล็ก ขนมปังหลากชนิด อาจจะตบท้ายด้วยนมหรือโยเกิร์ตใส่ลูกเกด ถั่วอีกมากมาย อูย อยากให้เช้าเร็วๆ

แต่มื้อเช้าในวันปกติมันรีบเร่ง นั่นเพราะลูกต้องไปโรงเรียน กินไปเร่งไปไร้รสนิยม

มื้อเที่ยงนั้นกินแบบไม่เป็นสัปปะรด กินบ้างไม่กินบ้าง ถ้าวันไหนผ่าตัด ผมอาจจะได้กินตอนบ่ายสามโมง ถ้าวันไหนตรวจคนไข้ที่โอพีดี ก็อาจจะได้กินบ่ายเศษๆ ถ้าเป็นวันพุธ ก็เรียกได้ว่าเป็นมื้อเที่ยงที่แสนวิเศษ เพราะไปกินกับทีมที่รักกันที่กินด้วยกันมานานราวสิบปี

แต่มื้อเย็นนี่สิ เป็นมื้อที่ผมรักมันมากๆ

ทำไม?

เพราะผมไม่ค่อยได้กินมื้อเย็นกับครอบครัวน่ะสิ

ทำไม?

เพราะกว่าจะปิดคลินิกก็สองทุ่ม ลูกเมียกินเสร็จแล้ว

ทำไม?

และเพราะผมเดินทางบ่อย ซึ่งก็คือกินที่อื่นที่ไม่ใช่ที่บ้าน กินกับเพื่อน ไม่ใช่กินกับเมีย (เอ๊ะ เมียก็เป็นเพื่อนมาก่อนนี่นา)

นั่นจึงหมายความว่า มื้อเย็นที่เหลืออยู่ผมต้องไม่พลาดมัน

คนจีนให้ความสำคัญกับการนั่งรวมร่วมวงกินข้าวอย่างพร้อมหน้า มันคือกุศโลบายที่ดีในความคิดผม กับข้าวได้รับการเกลี่ยให้ทุกคนได้กินเท่าๆกัน โดยเฉพาะเวลาที่ขาดแคลน ได้พูดคุยมองหน้าค่าตากันและเฝ้าถามสารทุกข์สุกดิบของรอบวันที่ผ่านมา

การอยู่พร้อมหน้าเป็นเรื่องดี เราจะได้อยู่อย่างนี้ร่วมกันอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรู้ ลูกก็โตขึ้น วันหนึ่งมันก็จะออกจากอก เราก็แก่ลง ไม่รู้เมื่อไหร่ก็จะต้องจากกัน

นั่นไง ผมจึงคิดว่า เราต้องนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

“อร่อยมั้ยลูก” ผมชอบถามแบบนี้ในมื้อที่ได้เป็นเชฟปรุงอาหารให้ทุกคนกิน

“แฉะไปนิด” พี่แป้งเป็นประเมินกับข้าวตรงหน้า มันคือกุ้งอบวุ้นเส้นใส่นมสดทึ่พ่ออุตส่าห์ทำให้กิน

“มันแฉะเพราะนมอาจจะเยอะไปนิด แล้วลูกว่ามันอร่อยมั้ยอ่ะ” ผมยังไม่ยอมเลิกตอแย เจ้าคนสวยตรงหน้าแสยะยิ้มและมองบน

“แล้วพ่อจะคาดคั้นแป้งทำไม” เธอหัวเราะ

“ก็แค่อยากรู้ ว่าฝีมือพ่ออร่อยมั้ย” นั่นไง ผมยังคงตื๊อ

“อร่อย”

จบ

มื้อเย็น จึงดีต่อใจมากมาย 

ธนพันธ์ ชูบุญรักมื้อเย็นยิ่งนักถ้ามีเบียร์ด้วยสักแก้วนี่สวรรค์เลยจะบอกให้

๔ พย ๖๑