คนไกลบ้าน
หลังจากเลิกงาน ฉันเดินทางกลับที่พักกับเพื่อนสาว ในระหว่างทางสนทนาอย่างมีความสุข แต่พอแยกจากกันมันเหมือนฉันพลัดหลงเข้าไปในแดนอเวจี ทุกสิ่งดูเหมือนไม่มีลมหายใจ ทุกสรรพสิ่งเคลื่อนไหว ที่มองเห็นเป็นเพียงฉากบางตอนของละครชีวิตฉัน กลิ่นคน กลิ่นคาวของความสิวิไลทำให้ฉันปั่นป่วนลำไส้อยากจะอาเจียน ฉันคิดถึงท้องทุ่งนามีหญ้าและเต็มไปด้วยเสียงนกกา
ฉันจากมาทำอะไรที่นี่ ทั้งๆที่จิตวิญญาณ ของฉันถูกฝังไว้ในทุ่งกว้างนั่น จู่ๆ น้ำใสๆก็ไหลออกจากตา ฉันถูกฤดูเหงาปกคลุมหรือนี่ ฉันอยากหลับในอ้อมกอดดาวเหมือนเคย ที่นี่มีผู้คนมากมายแต่ทำไมฉันเหงา ฉันเกลียดความเหงานี่จัง มันคอยเป็นเงาเดินตามฉันไปทุกๆ ที่
ฉันเกลียดความเดียวดายที่จ้องมองฉันเสมือนเพื่อนตาย แต่ฉันรักน้ำตาเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จงรักภัคดีต่อฉัน ช่วยฉันล้างตาจากคราบโสมมที่สะอิดสะเอียนนี่.
ความเห็น (2)
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่นะคะ
กราบขอบพระคุณอาจารย์มากค่ะ(ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์)