๗๑๗. ๓๒ ปี..ที่เริ่มต้น
วันนี้..เมื่อ ๓๒ ปีที่ผ่านมา..เป็นวันที่รายงานตัวเข้ารับราชการครู วันนั้นเป็นวันที่ ๒๙ เมษายน ๒๕๒๙..เดินทางเข้าสู่ประตูรั้วโรงเรียน เพื่อปฏิบัติหน้าที่อันทรงเกียรติตามที่ได้ร่ำเรียนมา..
รู้ตัวดีว่า..เป็นคนเรียนไม่เก่ง..แต่ขยันอ่านตำรับตำรา..เพื่อเข้าสู่วิชาชีพ เพื่อการมีงานทำให้เร็วที่สุด..ตั้งแต่วันนั้น..จึงพึ่งพาตนเองได้จนถึงวันนี้...
เริ่มต้นอย่างสวยงาม..ที่โรงเรียนในถิ่นทุรกันดารของจังหวัดศรีสะเกษ ความลำบากและขาดแคลน..หล่อหลอมความอดทนและมุ่งมั่น..อย่างเต็มเปี่ยม
๕ ปี..เพียงพอที่เดินทางกลับบ้านอย่างภาคภูมิใจ..ได้ความรู้ปริญญาโทกลับบ้าน ได้ประสบการณ์ที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้..และคิดได้ตอนนั้นว่า..ต่อไปนี้อยู่ที่ไหนได้หมด.
การปฏิบัติงานที่ผ่านการเรียนรู้สู้สิ่งยาก..จะทำให้แข็งแกร่ง..เป็นพื้นฐานสำคัญของคนที่จะก้าวต่อ..ไม่ยอมอ่อนข้อหรือต่อรอง..ชีวิตที่เหลือจึงสนุกแม้จะเหนื่อย..
เป็นความจริง..เมื่อเริ่มต้นที่ไกลบ้าน..ก็ได้กลับบ้านมาดูแลพ่อแม่ ตั้งหลักที่เมืองกาญจน์..จังหวัดเดียวแต่หลายอำเภอ..และหลากหลายตำแหน่งที่สอบได้ตลอด..
เพราะชีวิตครูย่อมคู่กับตำรา..อ่านหนังสือให้เป็น”ทักษะชีวิต” ทำให้พิชิตงาน เบิกบานใจ ได้ “เจ้านาย”ดี สนับสนุนส่งเสริมให้ก้าวได้ไกล เติมกำลังใจให้คิดก้าวหน้า..
ในท้ายที่สุด..วันนี้เมื่ออายุย่างเข้า ๕๖ ปีมองการเดินทางย้อนไป ๓๒ ปี..ที่ผ่านงานและกาลเวลา..พาตัวเองมาอยู่ในโรงเรียนขนาดเล็กได้..ไม่ธรรมดาเลย..
หลายคนอาจจะมองว่า..นี่คือปรากฎการณ์ของการก้าวถอยหลัง หรือย่ำอยู่กับที่..หรือเปล่า..? ก็อยู่ที่มุมมองของแต่ละคน..แต่บอกตัวเองว่า..ศรัทธาอย่าได้ลบเลือน
๑๑ ปี ๑๐ เดือน..ที่อยู่กับงานในบ้านหลังเล็ก..สานฝันให้เป็นจริง มองเห็นร่องรอยของคุณภาพคนคุณภาพงาน..ตามครรลองของชีวิต..ที่ยึดเศรษฐกิจพอเพียง..
๓๒ ปีที่ผ่านไป และต้องก้าวต่อ..ชีวิตไม่ใช่การรอ..เกษียณ..แม้ว่าจะพร้อมแล้วสำหรับคำว่าบ้าน รถ ยศ ตำแหน่ง และเพื่อนครูผู้ร่วมงานที่ดี..ตลอดการทำงานที่ผ่านมา..
คุณค่าทางใจ..ที่รับใช้แผ่นดิน ขอเพียงได้เดินตาม..คำสอนของพ่อ..ไม่ท้อใจ..ไม่เป็นหนี้..ไม่ต้องดีและเด่นกว่าใคร..เอาที่สบายใจตามนี้..พอแล้ว
อย่าลืมให้กำลังใจตัวเอง..มีงานทำมีเงินเดือน..ก็ดีที่สุดแล้ว..เงินเดือนก็ไม่ใช่น้อยๆ..กับวิทยฐานะชำนาญการพิเศษ คศ.๓ หรือซี ๘ แต่กินเงินเดือน คศ.๔ หรือ ซี ๙ อีกสองปีครึ่ง..เงินเดือนก็ตันแล้ว..คงไม่มีอะไรให้ค้างคาใจ..แต่ต้องไม่ประมาทกับชีวิต..
วันเวลาที่เหลืออยู่..เริ่มต้นเข้าสู่ปีที่ ๓๓ กับการเป็นครู “มืออาชีพ” ถามตัวเองว่า ต้องทำอย่างไรบ้าง?
"ผมมีความปรารถนาอันแรงกล้า ใฝ่ฝันที่จะสร้างงานให้ดี ทำประโยชน์ให้ตนเองและสังคม..."
"ผมจะลงมือทำงาน ถือว่าการกระทำดังกว่าคำพูด พิสูจน์ความคิดที่เป็นรูปธรรม..."
"ผมจะมีวินัยในตนเอง เคารพในตนเอง ไม่ชอบให้มีการเตือน การสั่ง การบังคับหยุมหยิม แต่จะคิดเอง นำตนเอง ไม่ต้องให้ใครบงการ..."
"ผมมีจิตใจใฝ่รู้ ชอบการศึกษาค้นคว้า ชอบงานท้าทาย จิตกระหายใคร่รู้เสมอ ทำงานไปเรื่อยๆอย่างมุ่งมั่น มีการปรับปรุงและพัฒนา..."
สักวัน..ก่อนถึงวันเกษียณ..ผมจะเป็นคนมืออาชีพ..๓๒ ปีที่เพิ่งคิดเริ่มต้น ที่จะพิสูจน์ด้วยงาน..คิดแล้วก็เบิกบานใจ..อยากทำดีต่อไป..
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๙ เมษายน ๒๕๖๑
www.youtube.com/watch?v=WFQ7gY...
ความเห็น (2)
คุณครูมีความมุ่งมั่นมากค่ะ. ชิ่นชมและอยากให้คถณครูท่านอื่นมีความคิดแบบนี้บ้างจัง. การศึกษาไทยจะได้พัฒนาออกไปพร้อมๆ กับการพัฒนาด้านอื่น ๆ จริง ๆ ควรเริ่มที่คำว่าอุดมการณ์พื้น ๆ นี่แหล่ะค่ะ ก่อนจะไปคิดถึง Thailand 4.0 กัน
มีดอกไม้ต้นฤดูใบไม้ผลิ มาฝากเป็นขวัญชัย กำลังใจ เจ้าค่ะ...