190---( บังกาปูตอนที่ 5 )

                                 บังกาปู ตอนมี่ 5

                                                                                                                                                             .....นั่งแล้วลุกเองไม่ได้.บางครั้ง จะเป็นเพื่อนพระนวกะองค์อื่นมาช่วยดึงแทนก็มี ส่วนใหญ่แล้วก็ได้ลูกนั่นแหละที่คอยช่วยดึงช่วยประคองดลอดเวลา  เรียกได้ว่าแทบล้มลุกลุกคลานไปด้วยกันทุกวัน ชนิดที่ว่า แยกกันไม่ออกสักครั้ง ทั้งในเวลาบวชในโบสถ์ที่วัดไทยพุทธคะยา  ,และคืนที่ไปนอนใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์  ตลอดจนบนรถ ระหว่างเดินทางไปนมัสการปูชนียะสถานทั้งสี่แห่งที่แต่ละแห่งต้องวิ่งรถนานหลายชั่วโมงและครึ่งค่อนวันก็มีเช่นตอนเดินทางช่ววงสุดท้ายไปวัดไทยลุมพินี ประเทศเนปานที่ไปถึงในตอนกลางคืนหลายทุ่มทีเดียว  ที่วัดไทยลุมพินีนี้  เหล่าพระนวกะทั้งหลาย ต้องเข้าพิธี ต่าง ๆ ที่กำหนดหลายครั้งจนถึงค่ำคืนเพราะเป็นแห่งสุดท้าย ของการบวชจนเมื่อครบกำหนดบวช  ได้มีการจัดให้มีพิธีแจกประกาศนียบัตรให้แก่พระนวกะรุ่นนี้ที่นี่  โดยมีพระเดชพระคุณรองหัวหน้าพระธรรมทูตไทยในประเทศอินเดีย  เป็นประธาน  ในวันนั้น ทุกองค์ ต้องกล่าวประวัติของตนและข้อความสั้น ๆ ให้กันและกันฟัง ซึ่งแต่ละองค์ก็มีเรื่องของตัวที่แตกต่างกัน   แต่ก็เป็นที่ครึกครืนไปทั้งห้อง

  รุ่งขึ้น สถานทูตจัดรถบัสไปส่งผู้ร่วมบวชถวายกุศลทั้งหมดไปส่งขึ้นรถไฟที่เมือง พารานสี กลับเดลีเพื่อให้จับเครื่องบินกลับกรุงเทพฯต่อไป ผมกับลูกชาย ขอเลือกเดินทางไปเอง  ด้วยการเช่าเหมารถทัวร์ท้องถิ่นที่เป็นรถเก๋งขนาดกลาง คนขับเป็นชายวัยกลางคนเป็นผู้มีความชำนาญทางและรู้จักสถานที่ต่าง ๆ ตามรายทาง เป็นอย่างดีคนหนึ่ง......( โปรดรออ่านตอนท่ี 191 ในตอนต่อไป )

                                                                                                                                                                        

                                     ......                                    .