๖๙๐. เส้นทางพัฒนา..ผ้าป่าช่วยได้..

        โรงเรียนขนาดใหญ่..หรือใหญ่กว่าหนองผือ..เท่าที่เห็นและเป็นอยู่..จัดงานผ้าป่าการศึกษาครั้งคราวใด เห็นว่าได้เงินเป็นแสนๆ..

        ก็แน่นอนล่ะ..ชุมชนใหญ่คนแยะ ย่อมมีฐานทางเศรษฐกิจที่ดีมีเงินเยอะ บางที ชุมชนเล็กๆ ก็ดูจะเฟื่องฟูได้เหมือนกัน ถ้ามีอุตสาหกรรมขนาดย่อมอยู่ในชุมชนท้องถิ่นนั้นๆ

        ผมอยู่ท่ามกลาง..ดงอ้อยและมันสำปะหลัง มีครัวเรือนกระจัดกระจายไม่ถึง ๒๐๐ ครอบครัว..ฐานะส่วนใหญ่..รับจ้างทั่วไป เรียกว่าหาเช้ากินค่ำก็ว่าได้..

        จัดงานผ้าป่าการศึกษาวันนี้..จึงได้ปัจจัยจากการทำบุญไม่ถึงแสนบาท แต่ก็เกินเป้าหมาย ไม่ได้ตั้งใจว่าจะได้มากมาย..เหมือนที่ไม่ได้คิดว่า..จะได้จัดงานนี้ด้วยซ้ำ..

        เป็นการรวมตัวกันทางความคิดของกรรมการโรงเรียน กับฟาร์มไก่ในชุมชน..ที่ต้องการคืนกำไรให้ท้องถิ่น..และสร้างรากฐานการศึกษา..ให้ทัดเทียมที่อื่นๆ

        พอผมบอกว่า..จะสร้างอาคารใหม่ในเร็วๆนี้..ทุกคนจึงมีความคิดเห็นตรงกันว่า ถ้าได้เงินมาจะนำมาสร้างห้องน้ำห้องส้วมให้นักเรียน..

        ผมจึงมีกำลังใจและมีความสุข..ตั้งแต่ยังไม่มีเงิน..พอเสร็จงานผ้าป่าการศึกษา ได้เงินไม่ถึงแสนบาท..ก็ยังมีความสุขเหมือนเดิม..

         เพราะ..เข้าใจบริบทโรงเรียนมาแต่แรก บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริง..และทำงานแบบไม่คาดหวัง..และไม่ได้เอาเงินเป็นตัวตั้ง..ผลออกมาเป็นเช่นไร จึงดีไปหมด..

        การที่..ไม่ถึงแสนก็สุข..อาจเป็นเพราะความต้องการจำเป็นจริงๆนั้น..ใช้เงินไม่ถึงแสนบาทก็สามารถสร้างห้องน้ำห้องส้วมสำเร็จได้..นี่คือ..ความพอประมาณมาตั้งแต่แรก..

        ยิ่งได้เห็นความร่วมมือที่เข้มแข็งของผู้ปกครอง..เป็นสิ่งท่ีครูและผู้บริหารต้องการเป็นอย่างยิ่งในยุคสมัยนี้..ใครได้เจอะเจอ ก็นับเป็นความโชคดี..ในชีวิตการรับราชการแล้ว..

        เงิน..จึงไม่ใช่ทั้งหมดของคุณภาพโรงเรียน แต่กระบวนการบริหารจัดการกับชุมชนต่างหาก เป็นสิ่งที่โรงเรียนพึงสังวร เพราะเป็นภูมิคุ้มกันที่สำคัญ..ของการพัฒนาการเรียนการสอน..

        ผมมีประสบการณ์..งานผ้าป่ามา ๒ – ๓ ครั้งแล้ว...แต่ละครั้ง..การช่วยเหลือสนับสนุนจากกรรมการและผู้ปกครอง..ไม่ธรรมดาเลย..แสดงให้เห็นว่าเขาเหล่านั้น..มั่นคงกับเรา..

        เรา..ในฐานะที่เป็นครูลูกหลานของเขา..ก็ตรงซื่อตรงต่อหน้าที่ มีบุคลิกภาพของการเป็นผู้นำ..ทำงานให้เขายอมรับและนับถือ..

        ทุกครั้ง..ที่จัดงานบุญ..ไม่เคยต้องมีโรงครัวและไม่เคยต้องเป็นกังวลเรื่องอาหารคาวหวาน เป็นประสบการณ์ที่แปลกแต่จริง..ทุกอย่างพร้อมและเพียงพอ..

        ผมถึงพูดอยู่เสมอว่า..ในความที่เป็นโรงเรียนเล็กๆ แต่ก็มีมุม..ที่ยิ่งใหญ่ ของหัวใจแห่งศรัทธาของชุมชนที่มีต่อโรงเรียน..ซึ่งครูทุกคน..จะต้องใช้เวลาสร้างสรรค์..ยาวนาน

        วันนี้..ครึกครื้นพอสมควร ที่ผู้ปกครองนำเครื่องขยายเสียงมาช่วย (ฟรี) สีสันบรรยากาศของงาน แปลกตากว่าทุกครั้ง..การดูแลต้อนรับคณะผ้าป่า..ก็ดูราบรื่นและเรียบร้อย..

        โรงเรียน..มองดูก็คล้ายกับร้านอาหารที่มีฝีมือ..เมื่อทำอาหารรสชาติดี..จะมีขาประจำมาอุดหนุน.โรงเรียนก็เริ่มมีผู้ปกครองขาประจำ..ที่ทุ่มเทให้โรงเรียนด้วยหัวใจ ..ผมจึงประเมินว่า..โรงเรียนน่าจะดีขึ้นและเติบโตบ้างแล้ว..ผู้ปกครองจึงไม่ทอดทิ้ง..

        ภาพการแบ่งปันที่อบอุ่น..จึงมีให้เห็นอยู่เสมอ อย่างเช่นวันนี้..มีกับข้าวหลายอย่างที่ใส่หม้อใบใหญ่..เมื่อใครนำปิ่นโต..มาทำบุญ ก็จะได้รับอาหารคาวหวานกลับไปทานที่บ้าน..

        พระคุณเจ้า..ผู้ซื่งเป็นเจ้าอาวาส..ประธานฝ่ายสงฆ์ ท่านก็ให้พรและกล่าวชื่นชมที่ผู้ปกครอง..ดูแลโรงเรียนมาโดยตลอด..ท่านรับทราบแนวทางพัฒนา และบอกว่าการก่อสร้างห้องน้ำห้องส้วมขาดเหลืออย่างไรให้บอกท่าน..

        ผมจึงมีทั้งวัด(คุณพระช่วย)และชุมชนเป็นที่พึ่งพิง..แต่ผมก็ไม่ได้เรียกร้องและรอคอย ทำงานแลกเป้า เพราะเชื่อว่า..ทุกคนคาดหวังในตัวครู..ซึ่งครูเองก็อยู่ในวิสัยที่ทำได้..

         นี่คือ..บทเรียนและภาพประกอบ..ที่เด่นชัดในการจัดงานผ้าป่าการศึกษา ประจำปี ๒๕๖๑ ที่มีความสุขตั้งแต่กระบวนการจัดงาน และในที่สุดก็สำเร็จ..แม้ว่าจะได้เงินไม่ถึงแสน..ก็ตาม

         ขอบคุณตัวผมเอง..ที่เดินมาถูกทาง..ในเส้นทางนี้..ขอบคุณผู้ปกครองและชุมชน ที่ช่วยให้เส้นทางพัฒนา มีปัญหาและอุปสรรคน้อยลง..กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูง

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๗  มีนาคม  ๒๕๖๑