138---ผมกับเพื่อนทหารญี่ปุ่นคนนั้น ( ตอนที่ 8 )

 2 คน จากนั้นเขาก็พาผมขึ้นรถไฟโมโนเรลเข้าตัวเมืองโตเกียวพาไปที่พักแรมที่สมาคม YMCA ในย่าน...........รุ่งขึ้นพวกเขาก็มารับไปสำนักงานใหญ่ของโอทีซีเอ ที่นั่นผมได้พบกับนักเรียนทุนเดียวกันจากกรมกองต่าง ๆ ในเมืองไทยและจากชาติต่าง ๆ อีกหลายคนมารายงานตัวเช่นกัน  ในการรายงานตัววันแรกนี้ เขาจ่ายเงินใช้สอยประจำตัวและเงินเดิอนให้ล่วงหน้าเลย  ผมจำไม่ได้แล้วว่าได้คนละเท่าไหร่  อ้อ ตอนรับเงินผมได้ยื่นกล่องของขวัญที่เตรียมไปจากเมืองไทยให้แก่เจ้าหน้าทีผู้หญิงที่เป็นผู้จ่ายเงินด้วย 1 ชิ้นเป็นการแลกเปลี่ยนกัน  เธอมองหน้าผมอย่างแปลกใจนิด ๆ และยิ้ม ๆ บอกผมต่อมาว่า ขอบใจนะ สกลซัง มีปัญหาอะไรให้มาพบเขาได้ตลอดเวลา  ผมก็ได้แต่ยิ้ม ๆ ไม่ว่าอะไร เช่นกัน  วันนั้นยังไม่มีการเข้าเรียน  ผมและเพื่อนคนไทยหลายคนจึงพากันไปเดินเที่ยวห้างร้านต่าง ๆ ในละแวกนั้นซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตรที่ได้เที่ยวในกรุงโตเกียวอันยิ่งใหญ่ของญีปุ่น  สมัยนั้นญี่ปุ่นทันสมัยก้าวหน้าไปกว่าเมืองเรามากโขแล้ว  เขามีรถไฟใต้ดินแล้วหลายสาย บางสายที่ไปต่างจังหวัด ใกล ๆ เขามีสถานีต้นทางอยู่บนตึกสูง ๆ ต่างหาก  และถนนหนทาง,บ้านเมืองเขาสอาด  แทบทุกแห่งที่ผ่านไป  ประชาชนก็มีน้ำใจช่วยบอกทางแก่พวกเราอย่างเต็มใจยามเมื่อพวกเราหลงทางหาทางกล้บโรงแรมไม่ได้ในแทบทุกคืนที่ออกเที่ยวกันหลังจากเข้าอบรมที่สำนักงานใหญ่   OTCA  ได้ประมาณ 1เดือน  ผมก้ตัดสินใจปรึกษาเรื่องการเดินทางไปค้นหาที่อยู่ของโออาเกะ กับเจ้าหน้าทีหญิงที่เคยบอกกับผมว่ามีปัญหาอะไรให้บอกได้  ปรากฏว่าเธอถึงกับอุทานออกมาอย่างไม่ตั้งใจหลังจากได้ฟังผมเล่าเรื่องราวให้เธอทราบหมดแล้ว  เธํอบอกว่าเธอกับสามีจะช่วยติดตามสอบถามทางโทรศัพท์กับหน่ว