ความงามในใจคน

ภาพเหตุการณ์วันนั้น..... ผู้เขียนยังจำได้ดี

เป็นภาพเหตุการณ์ของวันหนึ่ง วันที่ผู้เขียนได้มาสอนสมาธิ ที่วัดสามัคคีผดุงพันธ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี

และครั้งนั้นเป็นความรู้สึก..ที่ตัวเองได้มองเห็นความงดงามภายในใจของบุคคลท่านหนึ่งครับ.

บุคคลท่านนี้...ผู้เขียนไม่เคยรู้จักมาก่อน... ไม่เคยเห็นหน้า.. ไม่คุ้ยเคยและไม่เคยสนใจด้วยซ้ำไปครับว่า..เขาเป็นใคร?

แล้วทำไม?ผู้เขียนถึงรู้สึกกับเขาเช่นนี้?...

และค่ำคืนวันนั้น...วันที่ผู้เขียนได้สอนสมาธิจบลง.. ผู้เขียนได้เดินไปท้ายห้องเรียน เพื่อไปหยิบของสิ่งใดสักอย่างหนึ่งและระหว่างที่เดินไปนั้น

ผู้เขียนเห็นผู้ชายคนนี้..เค้าเดินก้มปิดประตูโบสถ์ หลาย ๆ บาน ที่เปิดทิ้งไว้ให้นักศึกษาเข้ามาเรียน ...

..

ผู้เขียนก็ได้แต่ชื่นชมอยู่ในใจว่า.. “แหม!! วันนี้คนปิดประตูโบสถ์ให้กับนักศึกษาเนี่ย!! …เค้าแต่งตัวดีจังนะ

..

ใจของผู้เขียน พาลนึกไปถึงมัคทายกวัดที่คอยดูแลความเรียบร้อยของสถานที่ภายในบริเวณวัดแห่งนี้..ด้วยซ้ำไป(ฮา)

แล้วสักพักหนึ่ง...บุคคลท่านนี้ ก็เดินเข้าไปหาผู้ดูแลสาขาหลักสูตรครูสมาธิสาขาที่ 133 วัดสามัคคีผดุงพันธ์แห่งนี้

ใจก็คิดไปอีกครับว่า... เขาช่างสุภาพนะ...คงจะไปบอกลาผู้ดูแลสาขาตามมารยาทเป็นแน่แท้....

แต่ที่ไหนได้!!

..

อาจารย์จรี เสียงแจ้ว.. ท่านเรียกผู้เขียนเข้ามาและแนะนำให้ผู้เขียนรู้จักคู่ชีวิตของท่าน...

อึ้ง .. ทึ่ง...ครับ

..

ตอนนั้นผู้เขียนรู้จักพี่จรีมาร่วมปีแล้ว... เราเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน.. เป็นอาจารย์สอนสมาธิรุ่นเดียวกัน

แต่ผู้เขียนไม่เคยคิดหรือทราบมาก่อนครับว่า... คน ๆ นี้คือคู่ชีวิตของเธอ

พี่จรี.. เธอไม่เคยบอกอะไรที่เป็นเรื่องครอบครัวของเธอให้กับผู้เขียนฟังเลย.....

หรือว่าผู้เขียนไม่เคยสนใจหรือใส่ใจสิ่งใดมากไปกว่า... การได้พบปะพูดคุยระหว่างกันด้วยใจที่เรานั้น...สนใจสิ่งมีค่าสิ่งเดียว...ที่เหมือนกัน

..

พี่จรี บอกผู้เขียนว่า...คู่ชีวิตของเธอ ท่านเป็นอธิบดีอัยการภาค 8 ท่านชื่อ ธวัชชัย เสียงแจ้ว

ผู้เขียนไม่ตกใจหรอกนะครับ...ที่พี่แนะนำกับผู้เขียนเช่นนี้....

แต่สิ่งหนึ่งต่างหาก!! ที่ทำให้ผู้เขียนคิดถึง... นั้นคือประโยคนี้ครับ

..

..

...... “ยิ่งสูง..ยิ่งต้องก้มต่ำ”....

..

..

ท่านทำตัวเหมือนต้นข้าวไม่มีผิดเพี้ยน....ต้นข้าวที่ออกรวงสวยงามพร้อมเก็บเกี่ยว ...ฉันใด

รวงของต้นข้าวนั้นย่อมโน้มตัวลงต่ำ...ฉันนั้น...

..

ความงดงามภายในใจของผู้คนก็เช่นกัน... เพียงแค่ผู้เขียนได้เห็นครั้งเดียว ผู้เขียนก็รับรู้ได้ว่า...ใครคนนั้นเขามีหัวใจเช่นใด?

และนี่คือความสุข...ความงดงามที่มองไม่เห็น...ของใครคนหนึ่ง.....

ที่ผู้เขียนรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ

[ขจิต ฝอยทอง]

อ่านแล้วงดงามมาก

ยิ่งสูงยิ่งลดลงต่ำครับ

ขอบคุณมากๆครับ