บทกวี : เดินต่อไป

... 

รัตติกาล เปลี่ยนขอบฟ้า เพื่อมาเยือน 

และมาเตือน ตนคนนี้ ที่ใต้ฟ้า 

ว่าชะตา ที่ลิขิต ชีวิตมา 

สุดท้ายหา จับมั่นได้ ไม่จีรัง 

     จากเทวัน ผันเปลี่ยน เป็นจันทรา 

     จากราบเรียบ แปลงมา เป็นฟ้าคลั่ง 

     จากสมหวัง พังครืน ล้มตึงตัง 

     ไม่บอกให้ เตรียมตั้ง พลังใจ 

ถึงเวลา จะเกิด ก็ต้องเกิด 

สุดประเสริฐ เลิศเพียงใด ก็ล้มได้ 

ถึงเวลา จะไม่เกิด จะทุ่มใจ 

ทุ่มลงไป ก็เท่านั้น มันไม่มี 

     เศร้าไปเถิด เมื่อเกิดแล้ว อาจต้องเศร้า 

     แต่อย่าเหงา เคล้าระทม ขมหมองศรี 

     เป็นทุกคน ใช่แค่เธอ หรอกคนดี 

     หันมาสิ ยังมีฉัน ยังมีใจ 

ลืมไม่ได้ ก็จำไว้ ไว้เรียนรู้ 

แล้วอยู่ต่อ เพื่อเริ่ม ก้าวเดินใหม่ 

จะล้มอีก ก็ช่าง มันปะไร 

ไม่มีใคร ไม่เคยล้ม ให้ชมกัน 

     จึ่งฝากกลอน บทกวี นี้มอบให้ 

     รับไว้เถิด ดวงใจ ไว้ในฝัน 

     พรุ่งนี้ฟ้า จะสว่าง โลกกลางวัน 

     เธอกับฉัน จะต้องกล้า ก้าวท้าทาย ฯ 

...

ชยพร  แอคะรัจน์

...

[นายช่างเขียน]

"ไม่มีใคร ไม่เคยล้ม ให้ชมกัน" ... ชอบประโยคนี้ครับ