เรื่องเล่าวันต่อวัน
อยากรู้อะไร ไปหาสิ่งที่มีอยู่ตรงนั้น อย่าหลงทางมัวหาแหล่ง อยู่ล่ะ เพรา หลงทางคือเสียเวลา อายุก็เพิ่มขึ้น และที่สำคัญไม่ทันกิน เตือนตัวเองเสมอๆเถอะทุกๆคน
ผู้เขียน: ดร.วัฒนา บรรเทิงสุข 26 พย49
ความเห็น (3)
ผมว่าผมหลงทางมาเรียนโท ครับ อยู่ดีๆได้มาเรียนได้อย่างไร ยังงอยู่ครับ
แบบว่ายังไม่พร้อมเลยครับ ค่าใช้จ่ายไม่พอใช้ ตอนนี้เครียด จน ....แต่ได้กำลังจาก G2K นี่แหละครับ
เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ฝากบอกอาจารย์แม่ที่รักผมด้วยนะครับ อาจารย์วันดี ว่าคิดถึงมาก
วัฒนา บรรเทิงสุข 4 ค.2549
คุณได้สิทธิ์ตามที่คุณต้องการเดี๋ยวนี้อ.วันดีต้องดีใจมากๆเลยที่ลูกศิษย์ได้ส่งความรู้สึกดีๆไปให้ ขอให้อานิสงส์นี้ จงทำให้จ๊อด ข้ามผ่าน สีทันดร ป.โท อย่างสง่างามนะ อย่าไปคิดกลัวมันเลย เพราะมันคือความท้าทาย ที่ไม่ใช่ใครจะมีโอกาสทำได้ทุกคนนะ
สู้ๆๆ
ว่าจะเล่าเรื่องในบล็อกนี้ แต่ก็นำเวลาไปลงบล็อกอื่นก่อน เลยทำให้ชะงัก กับตรงนี้ไป ความจริงเราทำงานไม่เคยหยุดหรอกเพราะเรากลัว พอเวลาที่ผ่านไปเร็วๆ อย่างนี้ เราจะหมดแรง หมดลมไปกับเวลาด้วย ความจริง ชีวิตนี้เกิดมาโชคดีจะตายไปที่ ได้เกิดมาทันใช้เทคโนโลยี่ที่ไม่แก่เกินเรียนนี้ ได้มีเพื่อน มีคนคอยมาเปิดประตูดูเรา ไม่เหงาเลย
เรายังคงเดินหน้าทำงานเพื่อคนพิการอยู่
วันนี้ไปพบคุณวิลาส(เธอยินยอมให้เปิดเผยชื่อ เธอเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ต้องเสียความทรงคุณค่าทางร่างกายไปทั้งแขน ขา เมื่ออายุเพียง 20 กว่าๆ แต่เธอไม่ท้อถอย หาอาชีพมาดำเนินเพื่อเลี้ยงตนเองและครอบครัวอยู่ พรุ่งนี้ สัญญากับคุณวิลาสว่าจะไปเยี่ยม และจะซื้อกล้วยไม้ที่คุณวิลาสเป็นคนคิด และแม่เป็นคนทำ มาสัก2-3 ต้น
คนทุกคนอยู่ได้ด้วยกำลังใจ เราเริ่มทำงานสุขภาพเชิงLogistic ไปพร้อมๆกัน