(157) เมื่อ 'แหนม' เป็นเหตุ

4 เม.ย.60 ช่วงบ่าย ดิฉันขอเข้าไปสังเกตการณ์ การประชุมเตรียมพร้อมรับการ surveillance survey และ reaccredit จาก สรพ. ที่ห้องประชุม 50 ปี โรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ที่ดิฉันสังกัดอยู่นี่ละ่ะ การประชุมดำเนินมาถึงช่วงที่เปิดโอกาสให้ผู้เข้าประชุมร่วมแสดงความคิดเห็น

"องค์กรเรา มีวัฒนธรรมคุณภาพหรือไม่ เป็นวัฒนธรรมอะไร?"
ผู้ร่วมประชุมต่างทะยอยกันนำเสนอตามการรับรู้ของตน

ดิฉันเริ่มจะเหลืออด!!
ไม่ใช่เรื่องที่คุยกัน แต่เป็นแหนม 1 ชิ้น ในช่องใส่ขวดน้ำในเป้ที่ดิฉันวางไว้ใต้ใต๊ะ ดิฉันรู้สึกว่าได้กลิ่นแหนมรุนแรงมากขึ้น รู้สึกเกรงใจผู้อื่น ปล่อยให้ผ่านไปไม่ได้ ต้องตรวจสอบกันเสียหน่อยว่ามีใครเดือดร้อนไหม จึงกระซิบถามคุณพี่วนิดา หัวหน้าฝ่ายพัสดุที่นั่งติดกันว่า

"พี่ ได้กลิ่นแหนมไหม"
คุณพี่โพล่งออกมาทันทีเหมือนกำลังเหลืออดเช่นกันว่า

"ได้กลิ่น พี่สงสัยอยู่ว่ากลิ่นมาจากไหน"

แล้วคุณพี่ก็หันขวับไปถามคุณวิชัย หัวหน่าฝ่ายเวชระเบียน ว่า

"หัวหน้าจ่อย กินแหนมมาหรือเปล่า"

คุณวิชัยหันกลับมาสวนทันทีว่า

"ผมก็ได้กลิ่น คิดว่ากลิ่นมาจากพี่" (ฮา) ..

ดิฉันจึงเริ่มสารภาพว่ากลิ่นมาจากไหน น้องสาวคนหนึ่งให้มาก่อนเข้าห้องประชุม รู้สึกกังวลเหมือนกัน จึงตรวจสอบ เค้ารู้สึกผิดนะ
เค้าขอโทษ!!

.. บรรยากาศเอื้ออาทร ต่างก็อดทนต่อกลิ่นไม่พึงประสงค์ ที่คิดว่ามาจากคนข้างตัว เกรงใจ ไม่กล้า feedback หรือแนะนำตรงๆ ว่า

"ออกไปแปรงฟันซะ!"

ทำได้แค่แอบคิดว่าเป็นคนนั้นคนนี้ (ฮา) แบบนี้เขาเรียกว่าวัฒนธรรมอะไร? จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง แต่ดิฉันชอบนะคะ

เพราะดิฉัน 'รอด'
ไม่มีใครคิดว่าเป็นตัวต้นเหตุเลย (ฮา)

(ขอบคุณภาพจาก pantip.com)