เราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกัน 47 : ออกไปหาจินตนาการกันเถอะ
พ่อครับ...
ตื่นยังครับ เด็กๆในซอยออกมาวิ่งกันแล้ว แม้แดดจะยังร้อนแต่เงาต้นไม้และกำแพงรั้วฝั่งทิศตะวันตกก็ทอดยาวพอที่จะให้เด็กๆออกมาเล่นซ่อนหากันได้ และอีกไม่นานหรอกพ่อ แดดก็จะหุบหายไป นั่นเป็นเวลาอันแสนสนุกของเด็กๆล่ะ
ผมเองไม่ใช่เด็กๆแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ชอบจะออกไปทักทายเด็กๆเหล่านั้น พวกเขาสนุกสนาน อ่อนโยน เล่นใบไม้ใบหญ้า เล่นก้อนกรวด เล่นทราย คล้ายเป็นของเล่นที่มีค่า พวกเขาไม่เบื่อกับการละเล่นเหล่านั้น แม้จะซ้ำซากในทุกๆวันจวบจนเย็ยย่ำ พ่อแม่ก็ตามเข้าบ้าน
ผมจะออกไปหาเด็กๆแล้วล่ะพ่อ...
พ่อมัวหลับฝันกลางวัน เพราะเหนื่อยจากการทำงานในสัปดาห์ท่ผ่านมาใช่ไหมครับ พ่อเหนื่อยกับความเครียดที่พ่อบ่นบ่อยๆ เบื่อกับคนรอบข้าง หน่ายกับเจ้านาย และอื่นๆอีกมากมายที่พ่ออ้างและบ่นในทุกๆวัน
ผมจะออกไปหาเด็กๆพวกนั้นแล้วครับพ่อ
พวกเขาไม่ต้องทำงาน พวกเขาเอาใบไม้มาทำเป็นเงิน เอาทเศาหญ้ามาเป็นผักปลา พวกเขาเอาทรายมาก่อสร้างบ้าน พวกเด็กๆมีจินตนาการกว้างไกลเสียเหลือเกิน
พวกเด็กๆไม่เหน็ดเหนื่อย ไม่เบื่อ ไม่บ่น พวกเขาเล่นสนุกสนานกันจวบจนมืดค่ำ
พ่อครับ...
ตื่นเถอะ ผมจะออกไปหาเด็กพวกนั้นแล้ว
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น