บันทึกที่ 25 ผู้นำด้านการออกกำลังกาย (27 ธันวาคม 2559)

ครั้งแรกกับการนำออกกำลังกาย

…เต้นไม่กลัว กลัวความสูง...

วันนี้ฉันต้องเป็นผู้นำในการออกกำลังกาย ซึ่งเป็นครั้งแรกในการนำออกกำลังกายคนเดียวซึ่งเป็นการนำนักเรียนและครูทั้งโรงเรียน ถือได้ว่าเป็นประสบการณ์ใหม่เลยทีเดียว ถามว่าอายไหม ก็ไม่อายนะคะ เพราะว่าได้เตรียมท่าออกกำลังกายมาเรียบร้อยแล้ว แต่สิ่งที่กลัวที่สุดในตอนนั้นคือ การยืนอยู่บนแท่นของกรรมการตัดสินกีฬานี่แหละค่ะ ที่น่ากลัวที่สุด เพราะนอกจากจะสูงแล้ว เมื่อไปยืนอยู่จุดนั้นรู้สึกว่าฐานดูไม่แข็งแรงเพราะเมื่อเราขยับเท้า แท่นนี้จะโยกทันที ดังนั้นท่าออกกำลังกายที่เตรียมมาจึงต้องเป็นท่าที่เน้นแขนอย่างเดียว ไม่ขยับขาไปมา แต่ด้วยความที่อยากรู้ว่าถ้ายกขาขึ้นแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงนำออกกำลังกายท่าหนึ่งซึ่งต้องยกเข่าขึ้นทีละข้าง พอยกเท้าขึ้นเท่านั้นแหละค่ะ แท่นนี่โยกไปมา เหมือนจะล้ม ฉันจึงต้องใช้เท้า(ข้างที่ยกขึ้น)แตะขอบแท่นเบา ๆ เพื่อให้สามารถทรงตัวได้

งานวันนี้ต้องขอขอบพระคุณคุณครูประไพที่เป็นผู้พากย์ให้ เป็นผู้บอกให้นักเรียนทำท่าทางแบบนั้นแบบนี้ตามที่ฉันทำ ขอบคุณน้องเอกพละที่มาช่วยทำท่าทางให้เด็กนักเรียนเห็นได้ชัดเจนขึ้น ขอบคุณเพื่อนฝึกสอนทุกคนที่คอยบอกท่าทางให้ในเวลาที่ฉันคิดท่าไม่ออก ขอบคุณที่ถ่ายรูปให้

งานนี้มีโดนนักเรียนแซวค่ะ เนื่องจากท่ายกเข่าขึ้นฉันทำท่าจะล้มเด็กนักเรียนชั้น ป.6 เห็นแล้วหัวเราะชอบใจและล้อกันใหญ่เลยค่ะ ครูกลัวความสูงหรอคะ เห็นครูทำท่าเหมือนจะตกเลย ครูมีท่าชกมวยด้วยหรอคะ คำถามเกิดขึ้นมากมายหลายคำถามเลยหละค่ะ แต่วันนี้ฉันรู้สึกดีใจที่ตัวเองสามารถทำได้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องง่าย ๆ ของใครหลาย ๆ คน แต่สำหรับฉันแล้วงานนี้เป็นงานแรกจริง ๆ ที่ต้องฉายเดี่ยวสอนนักเรียนทั้งโรงเรียน เมื่อยืนอยู่บนแท่นเรามองเห็นนักเรียนทุกคน ทุกที่ ทุกจุด เห็นได้ชัดเจนมากว่าใครทำตามหรือไม่ทำตามบ้าง

ดูจากภาพแล้วท่านี้ดูจะเป็นรูปที่สวยที่สุดแล้วละค่ะ โยกซ้าย โยกขวา นักเรียนโยกตามอย่างสนุกสนาน ขอบคุณรอยยิ้ม และเสียงปรบมือนะคะ ขอบคุณค่ะ