วันนี้วันเสาร์ เรานัดกับครูพี่เลี้ยงว่าจะไปช่วยเตรียมงานกีฬาสีของโรงเรียนที่สนามกีฬาสมโภช 700 ปี ตอนบ่ายไปเจอครูพี่เลี้ยงที่โรงแรมเมอร์เคียว เชียงใหม่ เพราะครูพี่เลี้ยงมีประชุมเกี่ยวกับการนิเทศของนักศึกษาครูเป็นเลิศ ในใจเราคิด “ตายล่ะ ครูพี่เลี้ยงกำลังจะรู้จักเรามากขึ้น รู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อมีคนรู้จักเรา” พอเจอกันและนั่งรถเดินทางไปสนามกีฬาสมโภช 700 ปี ก็เป็นดั่งที่กลัวไว้ค่ะ คุยกันแต่เรื่องโครงการผลิตและพัฒนาครูสู่ความเป็นเลิศและเกี่ยวกับตัวเรา ทั้งนิสัย ความชอบ ครอบครัว พื้นเพและอื่นๆ อีกมากมาย แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งคือ เรารู้สึกสนิทกับครูพี่เลี้ยงมากขึ้นด้วยวัยอายุที่ไม่ห่างกันมาก ทำให้กล้าที่จะคุย กล้าที่จะถามและปรึกษาเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องการสอน เรื่องชีวิตนักเรียน รวมถึงนอกเรื่อง
ว่าด้วยเรื่องการแต่งกายและกาลเทศะ
เราสายแข็งสายลุยสายชิวอยู่แล้ว เวลาไปไหนมาไหนก็ผ้าใบ กางเกงวอม เสื้อโปโล ยิ่งรู้ว่าต้องขี่ รถจักรยานยนต์ไกลและมาทำงานเตรียมสถานที่แล้ว
ต้องมีความพร้อมของเสื้อผ้า แต่กับบางคนที่แต่งตัวไม่เหมาะสมกับงาน
ก็อย่าเพิ่งไปว่าเขา ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ถามหาเหตุผล
เพราะบางครั้งเหตุผลก็ถูกต้องเสมอ
เราได้อยู่สีแดงนะคะ วันนี้ก็มาช่วยครูจับจีบผ้า ซึ่งไม่ถนัดค่ะ และช่วยวางแผ่นแปลภาพของรัชกาลที่ 9
ไม่มีความเห็น