วันที่ 49 เมื่ออารมณ์อยู่เหนือเหตุผล (9 มกราคม 2560)

<p “=””>วันนี้ชั่วโมงศิลปะดูแล้วว่าทุกอย่างมันกำลังจะไปได้ดีและราบรื่น เหตุการณ์ปกติ มีเด็กบางคนที่ไม่ได้เตรียมอุปกรณ์มาในกิจกรรมงานพิมพ์ภาพ เราก็รู้อยู่แล้วก็เลยเตรียมอุปกรณ์ไปสำรองไว้ ปรากฎว่าก็ต้องมีเด็กมาขอยืมนั่นยื่มนี่ และก็มีบางคนที่ไม่เตรียมอะไรมาเลย ก็ต้องแจกของให้ได้ทำกิจกรรมกันอย่างทั่วถึง ทุกอย่างเรียบร้อย อธิบายเข้าใจ นักเรียนทำได้ถึงแม้จะไม่เสร็จก็อนุญาตให้เอาไปทำต่อเป็นการบ้าน แต่พอถึงเวลาเก็บอุปกรณ์กลับมีบางคนหนีเอาตัวรอดขึ้นห้องก่อน ไม่ช่วยเพื่อนทำความสะอาด ที่ร้ายไปกว่านั้นคือมีเด็กชายคนหนึ่งโปรยเศษกระดาษที่เป็นแม่พิมพ์กลางโต๊ะในโรงอาหาร เมื่อบอกให้เก็บดี ๆ ใช้ถ้อยคำคำพูดที่แสนจะดี ค่อย ๆ พูดแล้ว แต่เขาก็ยังยืนยังไม่เก็บ แล้วใครจะเป็นคนเก็บ ทำแบบนี้มันไม่ถูก แล้ววินาทีที่เขาวิ่งกำลังจะทิ้งสิ่งที่เขาทำลงไปแล้วขึ้นไปอยู่บนห้องอย่างสบายใจแล้วปล่อยให้ครูและเพื่อนบางคนเก็บมัน รีบวิ่งไปจับแขนเขาแล้วบอกให้ไปเก็บ คำพูดที่ยืนยันมาคือไม่เก็บ จนทำให้อารมณ์ที่เย็นอยู่ขึ้นสูงจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ วินาทีนั้นคิดในใจว่าจะทำอย่างไรให้เขาไปเก็บสิ่งที่เขาทำ เพื่อไม่ให้มันติดเป็นนิสัยแบบนี้ไปตลอด แต่ปฏิกิริยาที่แสดงออกมามันเหมือนคนที่ไม่ได้รับการสั่งสอน ไม่ได้เรียนหนังสือมา ในเมื่อพูดดีไม่ชอบชอบให้ครูขึ้นเสียงหรือต้องตะโกนได้ครูก็จะทำ สงสารเด็กที่เขาทำแบบนั้นหรือว่าไม่มีใครสอนเขาว่าควรทำอย่างไรจนเขาทำเป็นนิสัย </p> <p “=””> เมื่ออะไรสงบลงก็ยังเคารพการตัดสินใจของตัวเองกับสิ่งที่ทำลงไป และรับความผลของการกระทำ ผลของการไม่ควบคุมอารมณ์ตนเอง
</p> <p “=””>
</p> <p “=””>
</p> <p “=””>
</p> <p “=””>
</p> <p “=””>
</p> <p “=””>
</p> <p “=””>
</p>