วันที่ 7 ดีขึ้นกว่าเดิม...(10 พฤศจิกายน 2559)

สวัสดีตอนเช้ากับบรรยากาศมืดครึ้ม พร้อมสายฝนโปรยปรายจากฟ้าที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ชวนให้คิดถึงผ้าห่มอุ่น ๆ และที่นอนแสนนุ่มที่บ้านพักเกื้อกูลเหลือเกิน แต่ก็คงได้แต่คิดจินตนาการไปเท่านั้นแหละ เพราะความเป็นจริงแล้ว...ตอนนี้จะต้องรีบเอาของไปเก็บที่ห้องศูนย์วิชาการ และไปคุมเด็กทำเวรและเขตรับผิดชอบโดยเร็วที่สุด เพราะเกือบสายแล้ว

และเนื่องจากเช้านี้มีฝนตก จึงให้นักเรียนเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง หน้าห้องของของตัวเอง แต่ทันใดคิดขึ้นได้อย่างกะทันหัน เอ่อ! วันนี้เป็นต้องทำหน้าที่เช็คสถิติด้วย เกือบลืมไปเลย...ดังนั้นจึงรีบไปเอาแบบบันทึกสถิติการมาเรียนนักเรียน และทำหน้าที่เช็คนักเรียนอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายก็ไม่ทันเอาไปส่งให้ครูพี่เลี้ยงตรวจ เพราะจะเข้าคาบเรียนแล้ว

คาบแรกของวันนี้ เป็นวิชาวิทยาศาสตร์ ยังคงเป็นการทดลองเรื่องแสงต่อจากการทดลองคาบที่ผ่านมา แต่สำหรับการทดลองในวันนี้รู้สึกว่านักเรียนทำการทดลองอย่างตั้งใจ และสนใจกันดีมาก และดูเหมือนว่านักเรียนจะเข้าใจผลการทดลอง และสามารถสรุปได้ แม้มันจะดูเหมือนว่าฉันคิดไปเองก็ตามเถอะ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจในการสอนมากขึ้น เพราะน้อยคนนักที่จะประสบความสำเร็จโดยไม่ต้องพยายามตั้งแต่ครั้งแรก แต่ในขณะที่บางคนต้องพยายามทุ่มเทอย่างเต็มที่จึงจะประสบความสำเร็จ และในบางเรื่องประสบการณ์จะสอนเราเอง และฉันก็จะพยายามต่อไป

หลังจากสอนเสร็จฉันและเพื่อนก็ไปช่วยกันจัดหนังสือในห้องสมุด ซึ่งใช้เวลาวันเดียวก็คงจัดไม่เสร็จอย่างแน่นอน

และในคาบเรียนลูกเสือ-เนตรนารี ได้ช่วยครูชั้น ป .1 คุมเด็กทำกิจกรรม ซึ่งก็ไม่ต่างจากการจับปูกระด้งเลย แต่สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี แม้จะมีนักเรียนงอแง ร้องไห้บ้าง มันก็เป็นธรรมชาติของเด็ก

“ชีวิตวัยเด็ก เป็นวัยที่มีความสุขมากที่สุดแล้วล่ะ”