วันที่ 8 เพราะรู้สึก…จึงรู้สึก (2/11/2559)

ความรู้สึก…แค่ได้เห็นคำนี้ก็รู้ได้ว่ามันเป็นสิ่งที่บอบบาง หลากหลายและเกิดขึ้นได้ง่ายๆกับใจของคนเรา เมื่อถูกกระทบจากบางสิ่งบางอย่างก็เปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆตามสิ่งที่มากระทบนั้น

วันนี้มาโรงเรียนแต่เช้ามากๆ เพราะเพื่อนเป็นเวรประจำวันและพักอยู่ด้วยกัน เมื่อมาถึงโรงเรียนเหตุการณ์ก็ปกติ จนกระทั่งถึงช่วงของการเข้าแถวเคารพธงชาติและฉันได้ไปแจกจดหมายจากฝ่ายวิชาการให้ครูประจำชั้นแต่ละห้อง เมื่อไปถึงห้อง ป.4 ครูประจำชั้นก็ถามกลับมาว่า “น้องสอนภาษาไทย ป.4 ใช่ไหม” ฉันก็ตอบไปว่า “ใช่ค่ะ ครูมีอะไรหรือเปล่าคะ” ครูก็บอกว่า การบ้านที่น้องสั่งเด็กเมื่อวานให้นำแสตมป์และซองจดหมายมาบางคนไม่สามารถนำมาได้นะ เพราะผู้ปกครองไลน์มาบอกว่ากลับบ้านดึกไม่มีเวลาหาให้ ต้องสั่งล่วงหน้า 1-2 วัน เช่นน้องจะสอนวันพุธ น้องต้องสั่งตั้งแต่วันจันทร์ และทิ้งท้ายประโยคว่า เดี๋ยวเกิดเรื่องดราม่าขึ้น ไม่อยากให้มีปัญหาอะไร ฉันก็ได้แต่ยิ้มและตอบกลับครูไปว่า “ค่ะ เรื่องนี้น้องไม่รู้จริงๆ เดี๋ยวยังไงจะไปคุยกับเด็กอีกที ขอบคุณครูมากค่ะ” แล้วก็เดินจากที่ตรงนั้นมา พร้อมกับอาการและ “ความรู้สึกแปลกๆ” แต่เรื่องนี้ไม่รู้จริงๆ อาจจะเป็นที่เราไม่ถามครูเขาก่อนก็เป็นได้

เมื่อถึงชั่วโมงเรียนภาษาไทย ป.4 ฉันก็เข้าไปคุยกับนักเรียนปกติ และถามเด็กๆว่าใครไม่มีบ้าง ฉันจะอนุโลมให้เอามาพรุ่งนี้ แต่กลับได้คำตอบว่ามีผู้ปกครองนักเรียนคนหนึ่งซื้อมาให้นักเรียนทั้งห้อง จึงทำให้มีครบทุกคน ชั่วโมงนั้นฉันรู้สึกว่านี่ฉันไปสร้างความลำบากอะไรให้กับใครหรือเปล่า เพียงแค่จะจัดการเรียนการสอนเรื่อง การเขียนจดหมาย และจะให้นักเรียนลงมือปฏิบัติจริง แต่ฉันไม่ทราบว่าจะต้องบอกล่วงหน้า จึงทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น

และเมื่อถึงเวลาเรียนจริงๆ บางคนแม้จะมีอุปกรณ์ครบทุกอย่างเหลือแค่ลงแรงเขียน ก็ยังไม่ยอมทำ ทำให้ฉันนึกถึงภาพเด็กๆที่ไม่มีโอกาสได้เรียน เกิดความรู้สึก “เสียดายแทน” และ เศร้าใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่แหละนะที่เขาว่ากันว่าโลกไม่ยุติธรรม คนที่เขาอยากที่จะเรียนหนังสือแต่ต้องทำงานช่วยพ่อแม่ ไม่มีเงินจะเรียน ไม่มียูนิฟอร์มสวยๆ เขาอยากอ่านออกเขียนได้ แต่กลับไม่ได้รับโอกาสนั้นต่างจากคนที่มีพร้อมแต่ไม่เห็นค่าของสิ่งที่มี ฉันเองก็ได้แต่คิดวนไปอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะต้องระมัดระวังตัวเองพอสมควรกับ การสอนในระดับชั้นนี้ แต่ในใจคิดอยู่ว่าหากมีเวลาจะนำวีดิโอที่เกี่ยวกับเด็กด้อยโอกาสมาให้นักเรียนดูก่อนจะเรียนสักวันหนึ่ง

เมื่อหมดชั่วโมงบางคนก็ทำเสร็จ บางคนก็ยังไม่เสร็จฉันให้ทุกคนนำมาส่งฉันในวันพรุ่งนี้และฉันจะทำการจัดส่งให้จริงที่ตู้จดหมาย เมื่อออกจากห้อง ป.4 ไปแล้ว ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งวันนี้ก็ยังไม่หมด ฉันจึงเขียนลงในไดอารี่ส่วนตัวและคุยกับเพื่อนบ้าง คุยกับเพื่อนที่เคยมาฝึกที่นี่ก็บอกว่าอย่าพึ่งท้อ แม้จะท้อแค่ไหนให้อดทน นี่แค่เริ่มต้น ยังต้องเจออะไรอีกมากมาย ฉันก็ได้แต่บอกตัวเองให้สู้และอดทนต่อไป

[ตายิ้ม :)]

เราจะสู้ไปด้วยกัน :)

[Ongkuleemarn]

เรื่องที่สอนนั้นดีแล้ว
เพียงแต่ว่าให้อุปสรรคนี้เป็นประสบการณ์
ต่อไปจะได้ระมัดระวังให้ดีขึ้น ;)...