เราจะอยู่กับธรรมชาติได้อย่างไร

คำพ่อ คำแม่ ......

เราจะอยู่กับธรรมชาติได้อย่างไร
-----------------------------------------
ตั้งแต่สมัยเด็กๆ (อายุ 5-6 ขวบ) ก่อนไปอยู่วัด เป็นเด็กวัด เมื่อเริ่มเรียนหนังสือ ตอนประมาณอายุ 7 ขวบ

ผมมีโอกาสได้เรียนรู้การอยู่กับธรรมชาติ จากการไปหาอาหารกับแม่ และ พ่อ เป็นช่วงเวลาสั้นๆ

ชีวิตเราสมัยนั้น ไม่เคยไปตลาด ทุกคนในครอบครัวช่วยกันหาของกินของใช้เป็นประจำวัน ไม่เว้นแม้แต่เด็กๆทุกคน ใครได้อะไรมา ก็จะนำมารวมกันเพื่อทำอาหารของครอบครัว

ถ้าเหลือมากก็แบ่งญาติพี่น้อง ถ้าเหลือน้อยก็ทำกินให้เสร็จก่อน แล้วจึงตักไปแบ่งญาติพี่น้องเป็นถ้วยๆ แทน

เราอยู่กับแบบนี้ ด้วยหลักการพึ่งพากัน พึ่งพาธรรมชาติ และการแบ่งปัน

ในสังคมชนบท ที่ผมเกิดมา
-----------------------------------------------

บางครั้งสมัยเด็กๆ ที่ผมมีโอกาส (ไม่มากนัก) ได้ไปหาของป่าต่างๆ กับแม่และพ่อ

แม่และพ่อ ของผมสอนผม ทุกครั้งที่....ว่า.............

เมื่อเก็บอะไรนั้น ต้องเหลือไว้บ้าง ไม่ว่าฟืน ขอนไม้ กิ่งไม้ แขนงไม้ ผัก หรือ กุ้ง หอย ปู ปลา ฯลฯ และวางแผนช่วยให้เราได้เก็บหา ได้อีก ในครั้งต่อๆไป หรือ ในปีต่อๆไป

และทุกคนในชุมชนชนบท ก็จะทำแบบนั้น และสอนลูกหลานแบบนั้น

นี่คือแนวคิดของคนที่อยู่กับธรรมชาติครับ
-----------------------------
การล่มสลายของระบบคิดนี้...............

เกิดขึ้นและขยายตัวอย่างรวดเร็ว..........

เมื่อเราเชื่อมโยงความคิดของเราเข้ากับการหาเงิน การแข่งขันแทนการแบ่งปัน และระบบการตลาด ที่เอาแต่ได้ ผลดีในระยะสั้น ไม่คิดถึงผลเสียระยะยาว
.........................................
แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่วงจรของการทำลายธรรมชาติ และทำลายตนเอง อย่างที่เราเป็นอยู่ทุกวันนี้ ครับ

ดังนั้น ถ้าจะอยู่กับธรรมชาติ อย่างเข้าใจธรรมชาติ ต้องคิดและทำอย่างที่พ่อ แม่ และญาติพี่น้องของผม สอนไว้ครับ
-----------------------------------
แล้วเราจะพึ่งธรรมชาติได้ เป็นที่พึ่งของตนเองได้ และเป็นที่พึ่งของคนอื่นๆ ได้ครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++