วันที่ 85 อำลาแล้วน้องพี่ศรีดอนไชย(29 กันยายน 2559)

วันนี้คือที่สุดแห่งความเศร้า ความอาลัย ความรัก คือความประทับใจ ความตื้นตันมันสุดจะบรรยายจริง ๆ
คนเป็นครูเท่านั้นถึงจะเข้าใจความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่มีค่าและจะจดไปไปตลอดชีวิตการเป็นครูจะไม่มีวันลืมเลย
วันนี้ไม่ได้ตั้งตัวเลยเพิ่งรู้ว่าเป็นวันแห่งการอำลา ขึ้นชื่อว่าอำลาก็เศร้าแล้ว เป็นเวรครั้งท้ายสุดแล้ว
ความจริงพาร่างกายมาถึงโรงเรียนวันนี้ได้ก็ดีแล้วร่างกายทรุดโทรมมาก ช่วงเช้าตอนเข้าแถวมีการอำลาครูต่ายที่ย้ายกลับบ้านที่เพชรบูรณ์
อำลาพี่หญิงเจ้าหน้าที่ธุรการที่ย้ายไปรับตำแหน่งใหม่ที่อยุธยาและนักศึกษาฝึกประสบการณ์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
ตอนนั้นในใจเริ่มเศร้าทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนอยากจะย้ายแต่พอมาวันนี้มันเริ่มจะไม่อยากไปไหน
พอเดินออกไปยืนหน้านักเรียนความรู้สึกมันต่างกับวันแรก เพราะวันนี้เหมือนเป็นวันสิ้นสุด
พอกล่าวความในใจเสร็จก็มีนักเรียนเอาดอกกุหลาบมาให้ก็เป็นนักเรียนที่เราสอนและนักเรียนที่สนิทและรู้จักบางคนไม่คิดนะว่าจะเอาให้
คือมันปราบปลื้มใจจนน้ำตาไหล นักเรียนร้องก่อนครูอดไม่ได้ก็เลยร้องตาม เพราะความผูกพันทำให้เราเป็นแบบนี้จากกันไป
แต่ความเป็นครูกับศิษย์ไม่ได้จากไกล
เช่นกันสอนวันนี้ชั่วโมงสุดท้ายวุ่นกับการถ่ายข้อสอบมาติวนิดหน่อย มีฝนตกหนักขณะที่ติวด้วยเราเจอกันชั่วโมงสุดท้าย
แล้วนะนักเรียนทำไมครูใจหายจังเลยและเป็นวันที่โรงเรียนเลี้ยงอำลามอบเกียรติบัตรและได้รับของที่ระลึกจากครูพี่เลี้ยง
วันนี้เครียยดมากที่สุดเพราะเหมือนโรงเรียนจะเก็บทุกงานศุกร์นี้ก็เลยต้องไปทำความเข้าใจกับฝ่ายบริหารใหม่
แต่ก็ได้กำลังใจกลับมาเพราะท่านรองได้เล่าประวัติเล่าเรื่องราวก่อนจะมาเป็นท่านรองให้ฟังได้ข้อคิดว่าคนเราจะต้องผ่านจุดที่คิดว่าหนัก
ที่สุดไปให้ได้ขอบคุณนะคะที่ทำให้ความเครียดคลายลง อยู่เวรวันสุดท้ายแล้ว
ท้ายนี้ขอบคุณดอกไม้ทุกดอก นักเรียนทุกคนที่สอนความเป็นครูให้ ขอบคุณผู้บริหาร ขอบคุณครูพี่เลี้ยงและบุคลากรทุกท่านที่ทำให้มีวันนี้
ขอบคุณประสบการณ์ ขอบคุณเพื่อน ๆฝึกสอนที่คอยช่วยเหลือยามท้อและคอยช่วยเหลือในด้านการสสอนเราจะไม่ลืมกัน
ด้วยรักและผูกพันจากอ้อมอกเขียวเหลือง วันนี้เสียน้ำตาไปหลายหยด วันนี้จะไม่มีวันลืมไปจากใจวันที่ตัวเองอ่อนแอ
วันที่เหนื่อยล้า วันที่เครียดสุด ๆ วันที่ขาดกำลังใจ วันที่วุ่นวายจนไม่อยากทานอะไรเลย แต่เป็นวันที่ตื้นตันใจ
วันที่อบอุ่นจากกอดของนักเรียน และวันที่ได้รับความรักจากนักเรียน

ไม่เอาไม่ร้องนะลูก

ภาพแทนความผูกพันธ์

เวรครั้งท้ายสุด