หลังจากที่ได้ลุยงาน SDQ ไปหนึ่งวันเต็ม ๆ เราก็ได้กลับขึ้นไปบนห้อง ได้เจอนักเรียนสักที พอเราขึ้นไปเท่านั้นแหละ เด็กถึงกลับวิ่งมากอด แล้วถามเราด้วยคำถามต่าง ๆ มากมาย อาทิเช่น ครูค่ะ ทำไมเมื่อวานครูขึ้นไม่ขึ้นมาละค่ะ หรือว่าครูโกรธพวกหนู พวกหนูจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วค่ะ พวกหนูขาโทษนะคะ พอพูดเสร็จแต่ละคนก็ยกมือไหว้ ขอโทษเรา ความรู้สึกในตอนนั้น มันมีความสุขมาก แค่เราไม่ได้ขึ้นมา 1 วัน มันทำให้เด็ก ๆ คิดถึงเราได้ขนาดนี้เลยหรอ สักพักเราก็เดินไปที่โต๊ะของตนเอง แล้วก็พบของบางอย่าง ว่างอยู่บนโต๊ะ
มันคือ พวงกุญแจที่นักเรียนเอามาวางให้ มันอาจจะดูไม่มีราคา เป็นแค่ของถูก ๆ แต่สำหรับเรามันมีค่ามาก มันสามารถทำให้หัวใจเราพองโตขึ้นได้ ขอบคุณนะค่ะ เด็กๆ
จากนั้นก็ไปคุมเด็กๆนั่งสมาธิ โดย เราบอกเด็กว่า เราจะดูว่า ใครไม่นั่งสมาธิ ใครไม่หลับตา เราจะไม่กลับขึ้นไปบนห้องอีก ภาพที่ได้มาจึ้งเป็นแบบนี้
แต่พอเข้าไปดูใกล้ๆ กลับเป็นแบบนี้
ขอบคุณนะเด็ก ๆ ที่ คอยให้กำลังใจครู ขอบคุณมือเล็กๆ ที่คอยกุมมือครูไว้ ขอบคุณทุกรอยยิ้มที่ทำให้ครูลืมความเหน็ดเหนื่อย ครูรักพวกหนูทุกคนนะคะ
ไม่มีความเห็น