ปราสาทเปือยน้อย...ความสุขระหว่างทาง

ช่วงนี้ผมแทบไม่ได้นั่งโต๊ะทำงานเลย จนครูที่ผมรักท่านหนึ่ง แซวผมเล่น ๆ อยู่ "เดี๋ยวก็มีคนมาเลื่อยขาเก้าอี้หรอก" ผมออกนิเทศงานครับ ที่จังหวัดขอนแก่นมี 26 อำเภอ เจ้าหน้าที่ในงานของผมมี 3 คน ลองหารดูว่า แต่ละคนต้องทำงานนี้ใช้เวลากี่วัน และต้องนิเทศงานปีละ 2 ครั้ง คำนวณแล้วหลายวันน่าดูนะ ที่ไม่ได้อยู่สำนักงาน

แต่คนที่เหนื่อยที่สุด คือ ผู้รับนิเทศ เพราะต้องทำงาน และเตรียมตัวเพื่อรับนิเทศ

ผมก็มีเบื่อบ้าง ที่เบื่อเพราะสงสารผู้รับนิเทศ และผมก็ต้องพูดในเรื่องเดิม ๆ แต่ดีใจหน่อย เพราะแต่ละพื้นที่และบริบทต่าง ๆ เสน่ห์ความงามก็อยู่ที่ความแตกต่าง หลากหลาย ที่เบื่อสุด ๆ คือ การที่ต้องให้คะแนนใคร ๆ แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไปนะครับ

บทบาทตอนนี้นิเทศ ก็คือ ผู้นิเทศ กับ ผู้รับนิเทศ แต่ถ้าปกติ พวกเรา คือ พี่ คือ น้อง ที่มีแรงบันดาลใจ คือ ต้องการให้ผู้คนมีสุขภาพดีที่สุด

ชีวิตตื่นแต่เช้า ต้องนั่งรถตู้ กว่าถึงพื้นที่ ก็สาย ๆ ตรวจเอกสาร หรือลงพื้นที่บ้าง ตอนบ่าย ก็มาให้ข้อเสนอแนะ และสร้างแรงบันดาลใจให้กันและกันต่อไป

เพราะตัวชี้วัดมากมายนะ ในยุคสมัยที่ต้องมีการประเมินผลงาน ผมตั้งคำถามว่า เราจะตั้งรับสถานการณ์และมีความสุขกับมันได้อย่างไร ท่ามกลางความเครียดเหล่านั้น

สำหรับผม คือ การลงมือทำ และตั้งใจทำเท่าที่เราทำได้

และมี "ความสุขระหว่างการเดินทาง"

บ่ายแก่แสงแดดอ่อนแรง เมื่อพวกเรานิเทศงานชาวสาธารณสุขอำเภอเปือยน้อยเสร็จ พี่คนขับใจดี ชวนพวกเราแวะข้างทางเพื่อชม ปราสาทเปื่อยน้อย ไม่ไกลเลย มองเบื้องหน้าเหมือนมีมนต์ขลัง เพราะตัวปราสาทเด่นตระหง่านงดงาม ยืนหยัดมาหลายยุคหลายสมัย

พื้นที่ปราสาท จะห้อมล้อมด้วยคูน้ำขนาบข้าง เหมือนปราสาทและโปราณต่าง ๆ ย่อมแสดงถึงความรุ่งเรือง และอุดมสมบูรณ์ร่วมถึง การสัญจรเดินทาง อาจจะเป็นเพราะสายน้ำ คือ ส่วนประกอบที่สำคัญของพิธีกรรมต่าง ๆ

โชคดีที่ได้มาชมปราสาท ผมรับรู้ถึงความตั้งใจและอดทนของผู้ก่อสร้างในการแบกก้อนหินมหึมา ซึ่งเป็นเรื่องยากในยุคนั้น การจัดวางโดยความสามารถพิเศษทางเชิงก่อสร้างชั้นครู เพื่อให้ปราสาทคงรูปร่างงดงาม และไม่พังทลายลงมา

ห้องแต่ละห้องหิน เหมือนมีที่มาเรื่องเล่าของผู้คนสมัยนั้น

เมื่อกลับมาถึงที่ทำงาน ได้ค้นข้อมูลถึงเรื่องราวของปราสาท ซึ่งน่าทึ่ง และชื่นชมกับมิติในเชิงการก่อสร้าง และโครงสร้างหน้าที่

เหมือนได้ต่อลมหายใจให้หายอ่อนล้า และมีแรงบันดาลใจในวันนี้ และวันข้างหน้าต่อไป

10-7-2559

“ ปราสาทเปือยน้อย ” ตั้งอยู่ที่หมู่ที่ 1 ตำบลเปือยน้อย อำเภอเปือยน้อย จังหวัดขอนแก่น มีสภาพสมบูรณ์ที่สุดในแถบอิสานตอนบนเท่าที่เคยค้นพบมา สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 16 – 17 เพื่อใช้เป็นศาสนสถานประกอบพิธีกรรม ลักษณะด้านสถาปัตยกรรมประกอบด้วยกลุ่มอาคารโบราณ 4 หลัง ก่อด้วยศิลาแลง หินทรายและอิฐ โดยมีกำแพงแก้วเป็นรูปสี่เหลี่ยมพื้นผ้าล้อมรอบอีกชั้น ซึ่งภายในกำแพงแก้วยังมีบรรณาลัยหรือวิหารทางด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ สันนิษฐานกันว่าน่าจะเป็นที่เก็บพระคัมภีร์

แต่อีกกระแสกลับบอกว่าปราสาทเปือยน้อยนั้นเป็นศิลปะผสมระหว่างเขมรบาปวนและแบบนครวัดรวมกัน ผังการก่อสร้างหมายถึงเขาพระสุเมรุอันเป็นแกนกลางของจักรวาล หมายถึงที่สิ่งสถิตย์ของเหล่าบรรดาทวยเทพทั้งหลาย หน้าบรรณขององค์ปรางประธานสลักเป็นรูปนาคราชมีลวดลายสวยงามสะดุดตา ทับหลังสลักเป็นรูปนารายณ์บรรทมสินธุ์ซึ่งยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เช่นเดียวกับตัวปราสาทคาดการณ์ว่าน่าจะมีอายุประมาณ 800 ปี

สำหรับปราสาทเปือยน้อย หรือที่ชาวบ้านนิยมเรียกว่า “ พระธาตุกู่ทอง ” เป็นที่เคารพสักการะของประชาชนทั่วไป ซึ่งชาวอำเภอเปือยน้อยจะจัดงานเทศกาลเฉลิมฉลองปราสาททุกปีในช่วงวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำ เดือน 5 ของทุกปี โดยจะมีพิธีกรรมทางศาสนา ประเพณีผูกเสี่ยวอันขึ้นชื่อของชาวขอนแก่น และการแสดงเชิงประวัติศาสตร์ แสงสีเสียงอย่างยิ่งใหญ่ตระการตาตลอดช่วงเทศกาล (อ้างอิงจาก http://thai.tourismthailand.org/%E0%B8%AA%E0%B8%96...)

เขียนใน GotoKnow โดย ทิมดาบ
ใน ความสุขของหมออนามัย

คำสำคัญ (Tags): #ปราสาทเปือยน้อย#อำเภอเปือยน้อย#ขอนแก่น#แรงบันดาลใจ#นิเทศงาน#ปราสาทขอม#พระธาตุกู่ทอง#ประเพณีผูกเสี่ยว

หมายเลขบันทึก: 612144เขียนเมื่อ 10 สิงหาคม 2016 17:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 สิงหาคม 2016 17:38 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน