๓๑. บันทึกถึง..แม่

แม่ครับ...พ่อส่งผมเรียนหนังสือ จนจบการศึกษาและได้ทำงาน

ผมไม่มีเวลาดูแลพ่อ... จนวันหนึ่งพ่อจากผมไป

ผมเหลือแม่คนเดียว..ที่ผมตั้งใจจะตอบแทนพระคุณ

แม่ก็รู้ว่าผมรักแม่..และเชื่อฟังแม่..ไม่เคยขัดใจ

แม่เหนื่อยยากลำบากกาย ผมได้เห็นและอยู่เคียงข้างแม่มาตลอด

วันนี้...แม่สะดวกสบาย แม่มีทุกอย่าง ทั้งความรักความอบอุ่น

ที่ลูกหลานพร้อมจะให้แม่ ผมภูมิใจที่มีแม่อยู่เป็นกำลังใจ

ให้ผมจนถึงทุกวันนี้ ...ถึงแม้แม่จะไม่เคยหยิบยื่นเงินทองและ

ทรัพย์สมบัติใดๆให้ผมเลยแม้แต่น้อย แต่แม่ก็เป็นแม่ตัวอย่าง

ของผม และสอนให้ผมเป็นคนดี มีความอดทน มานะ พยายาม..

ผมไม่เคยขออะไรแม่เลย ...ในชีวิตของผม แต่วันนี้..แม่ครับ

ผมอยากขอร้องแม่...อยากให้แม่ปล่อยวาง..แม่อย่าได้

โกรธเกลียดลูกหลานคนใดเลย.ที่เขาขัดใจแม่ ด้วยเหตุผลของเขา

โลก..ปัจจุบัน มันเปลี่ยนไปมากแล้ว เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว....

ให้ลูกหลานเป็นอิสระเถอะ และ แม่ก็ไม่ต้องคาดหวังในตัวพวกเขา

ผมไม่อยากเห็นแม่ ทุกข์หนักและทรุดโทรม ไปมากกว่านี้แล้ว

แม่..ต้องพักผ่อนมากๆ และ ทานข้าว ทานยา ตามที่หมอสั่ง

แม่ต้องมีชีวิตอยู่ไปอีกนาน แต่ไม่ใช่เพื่อใคร เพื่อตัวของแม่เอง

จะได้เห็นหลานชายคนเล็กของแม่..ได้บวช..ตามที่แม่วาดหวัง

แม่เชื่อผมสักครั้ง...นะครับ...ผมขอล่ะ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๙

[ขจิต ฝอยทอง]

แม่ยังแข็งแรงมากๆครับ