6/7/59(เหตุการณ์สลดใจครั้งยิ่งใหญ่)

<p “=”“>6/7/59(เหตุการณ์สลดใจครั้งยิ่งใหญ่) </p>

วันนี้ผมมาโรงเรียนสายครับ เพราะนาฬิกาในห้องนอนของผมมันคงจะเหนื่อยกับเจ้าของของมัน มันเริ่มเดินช้าลงและช้าไป15นาที ทีแรกผมก็สงสัยตั้งแต่ตื่นนอนแล้ว ว่าทำไมผมถึงปลุกเช้าจัง และก็อาบน้ำออกมาเตรียมจะแต่งตัว มันก็ยังเช้าเกินไปที่จะเราจะรีบรึเปล่า เลยทำตัวหน่วง ๆ ทำอะไรหน่วง ๆ จนมาเห็นโทรสับ ซึ่งเวลามันตรงกว่านาฬิกาในห้อง ปาเข้าไปแล้ว 07.40 น. ซึ่งคิดว่าคงไม่ทันแน่ๆ และก็สายนิดหน่อยครับ แต่ทันร้องเพลงชาติอยู่

เช้านี้พวกเราได้รับมอบหมายให้หานักร้องมาร้องเพลงให้นักเรียนฟัง ในงานวันภาษาไทยที่ใกล้จะถึงเร็ว ๆ นี้ ซึ่งก็ตกลงกันไม่ได้เช่นเคย เลยจำเป็นต้องใช้กติกาสากล คือ เป่ายิ่งฉุบ และเป็นที่คาดไว้ ผมได้ร้องเพลงครับ ขาอ่อนเลย น้ำตาลกูลโคสแทบจะไม่มีมาหล่อเลี้ยงร่างกาย แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เหตุการณ์มันยังมาไม่ถึงอย่าพึ่งตื่นตูม

วันนี้ผมรู้สึกหน่วง ๆ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ร่างกายมันบางครั้งก็หนาว บางครั้งก็เหมือนโดนบีบ และเป็นอะไรที่ผมฝืนที่จะยืนในจุด ๆ นี้มาก บางครั้งก็ต้องฝืนยิ้มให้กับเพื่อน ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอยากจะนั่งร้องไห้

เหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวอีกเรื่องในวันนี้คือ สอนเสริมครับ มีครูลาอีกเช่นเคย แต่รอบนี้พิเศษหน่อย คือได้สอน 2 คาบรวดเลย และก็ต่อด้วยวิชาภาษาไทยของผม เหนื่อยมากเลยครับ แต่ยังไหว ชีวิตมันต้องเดินต่อไป

ภาษาไทยวันนี้นักเรียนได้เรียนเรื่องประโยค นักเรียนให้ความร่วมมือดีมากสนใจสื่อดีครับ แต่มันยังไม่ตอบสนองความต้องการของนักเรียนอย่างทั่วถึง ไว้วันหลังจะปรับปรุงนะครับ

---

(ค่อยๆดึงนะครับ ครูซ่อมยาก)