เด็กเอ๋ย..เด็กน้อย...(จงสู่สุคติ)

เด็กเอ๋ย เด็กน้อยยังไร้เดียงสา......

ยังโหยหาอ้อมกอดแม่พ่อทุกค่ำคืน

ฝืนใจจากบ้าน....ต้องใฝ่เล่าเรียน....

มีครูดูแล มีเพื่อนได้เล่น....ได้ให้หายเหงาและเจือจาง

พ่อและแม่ทางบ้าน.....ยิ่งห่วงหา

ตื่นและนอน ...นึกได้ก็คิดถึง

แก้วตา ดวงใจ ...จากบ้านต้องไปอยู่ไกล

เพื่อเจ้าได้มีวิชา.....กลืนน้ำตา จำต้องใจดำ

ค่ำคืนหนึ่งคืนนี้ .....ช่างเป็นค่ำคืน.ที่มึดสนิทกว่าทุกค่ำคืน

ควันทมึน...ช่างโหดร้าย...ได้กระชากพลัดพรากลมหายใจ

ทำไมเล่านางฟ้า ..จึงเฉยชา .เหตุใดไม่มาปกป้องดูแล

ใยจึงปล่อยให้เด็กน้อยไร้เดียงสา ไม่ให้มีรอยยิ้มเสียงหัวเราะอีกเลย

.....ขอดวงวิญญาณเด็กน้อย ..สู่สุคตินะ....