ถั่วต้มของ...อภิชาติ

วันนี้วันวิสาขบูชาหลังจากไปเวียนเทียนเสร็จก็มาททานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ขณะที่รออาหารที่สั่ง ก็พูดคุยกับเพื่อนตามปกติ

สักพักก็มีเด็กผู้ชายถือถุงถั่วต้ม3-5 ถุง มาขายให้ ในใจตอนนั้นไม่อยากซื้อแต่คิดไปคิดมาสงสารเด็ก ตอนนั้นเด็กมองหน้าแล้วบอกว่าถุงละยี่สิบ ก็เลยช่วยซื้อถุงนึง เพราะอยากช่วยเด็ก พอเพื่อนถามว่าหนูเรียนที่ไหน เด็กบอกว่าเรียนโรงเรียนที่เรากำลังสอน เราก็แปลกใจทำไมหน้าตาคุ้น ๆ พอถามว่าเรียน ชั้นไหนพอรู้คำตอบก็นึกออกทั้นที เราสอนห้องนี้พอดี ถามชื่ออีกทีก็นึกออกเลยว่าขณะเรียนในห้องมีพฤติกรรมอย่างไร พอถามต่อว่าหนูทานข้าวหรือยัง เด็กตอบว่ายัง ต้องรอให้ขายหมดก่อน

ไม่คิดเลยว่าเหตุกาณ์ที่เคยเห็นในละครจะเกิดขึ้นในชีวิตในช่วงฝึกสอน ทำให้คิดถึงอาจารย์ท่านหนึ่งที่เคยสอนว่าการรู้พื้นฐานของเด็ก การทำความเข้าใจเด็กเป็นเรื่องสำคัญมาก อาจารย์เคยแนะนำว่าไปโรงเรียนสัปดาห์แรกครูควรทำความรู้จักเด็กให้ได้มากที่สุด เข้าใจแล้วว่าทำไมต้องรู้จักเด็กพฤติกรรมที่เด็กแสดงออกมามีที่มาเสมอ กรณีเด็กคนนี้เป็นเรื่องน่ายกย่อง ต้องชื่นชมครอบครัวเด็กคนนี้ ที่สอนลูกให้รู้จักทำมาหากิน รู้ที่มาของเงิน รู้หน้าที่ของตัวเอง ไม่อายที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง รู้จักอดทน ต่างจากเด็กหลายๆคน ที่ในยุคสมัยนี้พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาดูแลจริงเลี้ยงดูแบบให้ความสะดวกสบายแทนที่ความรักของตนจึงทำให้เด็กเอาแต่ใจตัวเอง จนบางครั้งกลายเป็นปัญหาของสังคมไป เด็กแต่ละคนต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน ถูกบ่มเพาะมาไม่เหมือนกันเราในฐานะครูฝึกสอน คงต้องช่วยเหลือให้เด็กรู้สึกว่าเท่าเทียมกัน คอยดูแลส่งเสริมให้กำลังใจและคอยรับฟังเด็กให้มากขึ้นมันอาจจะเป็นเรื่องยากต้องใช้เวลา...

ขอบใจนะอภิชาติที่ทำให้ครูเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์เคยสอนมากขึ้น ทำให้ครูรู้เหตุผลที่เธอชอบวาดรูปในห้องเรียน เธอนั่งเหม่อลอยขณะที่ครูสอน เธอคงเหนื่อย ต่อไปนี้การบ้านที่ครูให้ทำครูจะสอนให้เธอเข้าใจมากขึ้นนะ^^