๓๙๓. ๑๐ ปี แห่งความทรงจำ ทำโรงเรียนเล็กให้ใหญ่ ง่ายและงดงาม
ความใฝ่ฝันของผม..ตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยม คือ..ผมอยากเป็นนักเขียน ปรารถนาเสียเหลือเกิน ที่จะมีชื่อขึ้นปกหนังสือ เมื่อเรียนวิทยาลัยครูวิชาเอกภาษาไทย ..ก็คิดว่าโอกาสเปิดกว้างแล้ว น่าจะไปถึงความฝันนั้นไม่ยาก แต่เปล่าเลย..เส้นทางเดินของการศึกษาเรียนรู้ ณ เวลานั้น ทำให้ต้องมุ่งสู่วิชาชีพครู เพื่องานและอนาคต..ทำให้ต้องเก็บความฝันไว้ในลิ้นชัก และมิอาจสานต่อได้..
แม้ว่าตำแหน่งหน้าที่การงานสูงขึ้น รวมทั้งอายุก็สูงวัยขึ้นเป็นลำดับ..แต่ความฝันนั้นก็ยังไม่ได้มอดดับไป..มีโอกาสฝึกปรือทักษะการเขียนอยู่เนืองๆ และรู้สึกขอบคุณโกทูโนว์..ที่ให้พื้นที่บันทึกเรื่องราว อันเป็นพื้นฐานสำคัญ ในการสร้างแรงบันดาลใจ และตามหาฝันนั้น..ให้พบ..และทำให้มันเป็นจริง.....
วันนี้พบแล้ว...เป็นทางแยกสู่เส้นทางฝัน เหมือนเห็นแสงรำไรจากปลายอุโมงค์ เมื่อพูดคุยกับคุณอักขณิช ศรีดารัตน์ ผ่านข้อเขียนในชื่อผลงาน...ความทรงจำ..ในวัยเยาว์....
สอบถามคุณอักขณิช..ตามประสาคนธรรมดาที่ไม่ใช่นักเขียน..ถึงต้นทุนการผลิต ..ทำให้ผมทราบจำนวนเล่มที่พิมพ์..ราคาต้นทุนต่อเล่ม..และราคาขายของหนังสือ..ที่สำคัญและรู้สึกประทับใจ เมื่อทราบว่าคุณอักขณิช..ตัดสินใจพิมพ์เอง โดยการส่งต้นฉบับไปที่สำนักพิมพ์..ตกลงราคา ..ก็ออกมาเป็นรูปเล่มผลงานที่ทรงคุณค่า..ออกสู่สายตาเด็ก เยาวชน และบุคคลทั่วไป
โดยที่ไม่ต้องส่งและรอการพิจารณาจากสำนักพิมพ์ดังๆ ที่ต้องการแต่ผลงานของนักเขียนที่มีชื่อเสียง เพื่อไปทำธุรกิจด้านการตลาด และเชื่อว่า..จะขายได้..
ครับ..ผมอยากมีผลงานการเขียนหนังสือสักเล่ม อยากมีชื่อขึ้นปกหนังสือเหมือนคุณอักขณิช.. ผมไม่ได้คาดหวัง..ความสำเร็จในด้านรายได้..แต่ด้วยมีความพยายามมาโดยตลอด มันท้าทายให้ผมต้องก้าวต่อ..โดยไม่ย่อท้อต้ออุปสรรค..อายุเป็นเพียงตัวเลข..๖๐ ปี เกษียณแล้ว ก็ยังไม่สาย สำหรับผม ที่ต้องการคัดสรร..เรื่องเล่าเร้าพลัง ให้คนอ่านได้มีโอกาสสัมผัสและแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ถึงมุมมองของครูในโรงเรียนขนาดเล็ก..ที่ต้องบริหารจัดการเพื่อความอยู่รอดและมุ่งสู่คุณภาพตามนโยบายที่ต้นสังกัดต้องการ...แม้ว่าจะยังไม่สำเร็จ..แต่ก็เชื่อว่า..หลายคนรักและผูกพันกับโรงเรียนขนาดเล็ก..อยากให้คงอยู่บนผืนแผ่นดินนี้
วันที่ ๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๙ ผมจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อเข้าอบรมเชิงปฏิบัติการฯ ณ สถาบันของเอกชนแห่งหนึ่ง เกี่ยวกับการทำ E BOOK และ แนวทางการจัดทำหนังสือเพื่อเป็นผลงานของตนอง โดยที่ไม่ผ่านสำนักพิมพ์ แต่มีผลงานเป็นรูปเล่มได้และไม่ต้องพิมพ์เป็นจำนวนมาก ......
อีก ๒ เดือน..ผมจะทำงานครบ ๑๐ ปี ในโรงเรียนขนาดเล็ก..จากตัวอย่าง และแนวคิดของคุณอักขณิช ตลอดจน หลักการทำหนังสือฯ ที่ผมจะเข้ารับการอบรมฯ คงจะทำให้ผมรวมเรื่องเป็นเล่มได้ไม่ยาก ..(หรืออาจต้องรอต่อไป) ผมจะใช้ชื่อหน้าปกว่า.” .๑๐ ปี แห่งความทรงจำ ทำโรงเรียนเล็กให้ใหญ่..ง่ายและงดงาม..”.คิดอะไรไม่ออก ก็เลยตั้งชื่อให้ยาวๆไว้ก่อน ท่านผู้อ่าน..ช่วยตั้งชื่อให้ผมด้วยก็ได้นะครับ..
สุดท้ายนี้ขอขอบพระคุณ..คุณอักขณิช ศรีดารัตน์ ที่ช่วยเปิดลิ้นชัก ให้ผมนำความฝันมาปัดฝุ่น วันนี้..เป็นต้นไป เรามาช่วยกันซื้อ... ช่วยกันอุดหนุนหนังสือของคุณอักขณิชกันดีไหมครับ..
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๒ พฤษภาคม ๒๕๕๙
ความเห็น (9)
ไม่มีอะไรยาก...หากเริ่มลงมือทำ
เดินหน้า เดินช้า ๆ แต่....ชั่วร์
เหมือนครั้งหนึ่งที่คุณมะเดื่อทำมาแล้วจ้าา
ความมุ่งมั่นและตั้งใจจริง จะทำให้ทุกอย่างประสบความสำเร็จได้เสมอ
ขอเอาใจช่วยท่าน ผอ. นะครับ
10 ปีสู่เส้นทางโรงเรียนในฝัน...แบบชยันต์ ฝากชื่อนี้ไว้พิจารณาค่ะ นึกได้อีกจะมาชวยใส่ ที่แน่ๆคือ หนังสือของผอ.จะเป็นหนังสือที่มีประโยชน์กับโรงเรียนเล็กๆอีกมากมายในบ้านเราค่ะ
เป็นกำลังใจให้อาจารย์นะครับ
ขอบคุณทุกท่านครับ
จาก
๑๐ ปี โรงเรียนในฝัน..แบบชยันต์
๑๐ ปี แห่งความทรงจำ ทำโรงเรียนในฝัน..แบบชยันต์ มาอีกชื่อค่ะ