ชีวิตการทำงาน ของการเป็นข้าราชการต่างมีประสบการณ์ที่ผ่านพบมาย่อมแตกต่างกัน บางครั้งของคนบางคนอาจจะ "มีความสำเร็จ" ที่เกิดขึ้นแล้วกลายเป็นความประทับใจที่ติดตรึงไว้ แต่บางครั้งของบางคนอาจจะเป็นความประทับใจจาก “ความไม่สำเร็จ” ที่เป็นความทรงจำมิอาจลืมเลือน ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้กลายมาเป็นประสบการณ์ที่สั่งสมอยู่ในตัวตนของแต่ละคนให้ได้หยิบใช้ยามเมื่อเราเกิดความจำเป็น
การเขียนองค์ความรู้ต่าง ๆ ที่เป็น “บทความจากการทำงานและจากประสบ การณ์” นั้น ดิฉันพึงระลึกอยู่เสมอถึงบทบาทหน้าที่และภารกิจของ “นักพัฒนาทรัพยากรบุคคล” ที่ทำงานศึกษาค้นคว้าเพื่อพัฒนาเทคโนโลยีการฝึกอบรม และการทำหน้าที่ของ “นักส่งเสริมฯ” ที่อาศัยอยู่ในองค์กรส่งเสริมการเกษตร ซึ่งเป็น อู่ข้าวอู่น้ำและเป็นบ้านที่สองที่เลี้ยงดูเรามา
“การพัฒนาตนเอง” จึงอยู่ที่ตัวเราเองว่า เรานั้นจำเป็นต้องได้รับการเรียนรู้และสั่งสมประสบการณ์ ในเรื่องอะไรบ้าง? ตัวเราเองนั้นควรจะต้องเรียนรู้โดยใช้โรงเรียนแห่งไหนเป็นชั้นเรียน? ตัวเราเองนั้นต้องการครูผู้สอนที่มีความเชี่ยวชาญคนไหน? และ ตัวเราเองนั้นต้องการเพื่อร่วมชั้นเรียนเป็นใครบ้าง? ซึ่งคำถามและคำตอบเหล่านี้เราจะต้องรู้ตัวเราเอง
วันหนึ่งข้างหน้า “คุณค่าของการทำงาน และ คุณค่าของตนเอง” จะเปล่งรัศมีออกสู่สายตาของบุคคลทั่วไป เมื่อถึงวันนั้นอย่าลืมเตือนสติตนเองให้มั่นคงและนิ่งให้พอกับสิ่งที่มากระทบ และอดทนให้พอกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เราต้องพบเจอ การแข่งขันจึงอยู่ที่ว่า
“ใครจะอดทนได้นานกว่ากัน”
“ใครจะนิ่งได้นานกว่ากัน”
“ใครจะสู้ได้แนบเนียนกว่ากัน”
“ใครจะเป็นคนที่ยั่งยืนได้นานกว่ากัน”
“ประสบการณ์และองค์ความรู้” จึงเป็นบทเรียนและขุมทรัพย์ทางปัญญาให้ ตัวเราได้ก้าวเดินได้อย่างละเอียดรอบคอบและมั่นคง “การแลกเปลี่ยนเรียนรู้” จึงเป็นเวทีที่ทำให้ตัวเราเอง มีเพื่อนได้อย่างมากมาย “ภารกิจงาน” จึงเป็นเป้าหมายที่กำหนดทิศทางให้ตัวเราเดินภายใต้พลังความคิดที่ตัวเราเองนั้นเป็น “ผู้จัดการ” ให้กับตนเองได้.
“ใครจะอดทนได้นานกว่ากัน”
“ใครจะนิ่งได้นานกว่ากัน”
“ใครจะสู้ได้แนบเนียนกว่ากัน”
“ใครจะเป็นคนที่ยั่งยืนได้นานกว่ากัน”
เห็นด้วยครับเป็นการฝึกตนอย่างหนึ่ง แต่หากเราได้ทำหน้าที่ได้อย่างถูกต้องและสมบูรณ์ที่สุดแล้ว บางสถานการณ์เราก็ไม่น่าจะต้อง "อดทน" "นิ่ง" "สู้" เพราะเป็นหน้าที่โดยสามัญ..... ง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก