บันทึกความทรงจำ (7-14 ต.ค. 49) : Mongolia (20)
อังคารที่ 10 ตุลาคม 2549
วันนี้ตื่นแต่เช้าอีกตามเคยทั้ง ๆ ที่อยากจะนอนหลับพักผ่อนให้ยาวกว่านี้ ลองเปิดหน้าต่างดูเผื่อว่าหิมะตก จะได้ออกไปถ่ายรูปเล่นแต่ก็ผิดหวัง
ลองเอาโพย (Article+ power point handout) ที่ GIS ช่วยเตรียมมาให้สำหรับการนำเสนอมานั่งทำความเข้าใจ ก็ยังคงงง ๆ อยู่ และยังไม่อยากไปถามรบกวนสมาธิ อ.วิชาญ เนื่องจากเขากำลังเตรียมตัวนำเสนอในเช้าวันนี้ รอให้เขาหมดธุระก่อนค่อยถามรายละเอียด
Power point ที่เขาเตรียมมาให้ผมดูเคร่า ๆ แล้ว เป็นเรื่องเกี่ยวกับ มน. กับกิจกรรมของศูนย์ (GIS) เป็นหลัก ผมในฐานะผู้บริหารควรจะต้องรู้เรื่องพวกนี้เพราะได้รับมอบหมายให้ดูแล GIS อยู่ด้วย แต่ในสภาพความเป็นจริงแล้วผมรู้เรื่องพวกนี้น้อยมาก และเคยถูกต่อว่าเป็นนัย ๆ อยู่บ่อย ๆ ว่าไม่ค่อยสนใจพวกเขามากเท่าที่ควร การมาด้วยครั้งนี้พวกเขาดีใจกันมาก ผมก็หวังว่าเขาคงจะรู้สึกเรื่องความรับผิดชอบของผมในทางที่ดีขึ้น
ผมเป็นคนมีปัญหาเรื่องทักษะการพูดมาตั้งแต่เด็ก พูดไม่เก่ง ร้องเพลงไม่เป็น อาจจะเป็นเพราะว่าเสียงเหน่อ ยิ่งตอนแตกเนื้อหนุ่มพูดอะไรออกไปมีแต่คนขำ มีแต่เพื่อนล้อ ทำให้ไม่กล้าและไม่อยากที่จะพูดอะไร ถ้าไม่มีความจำเป็นจริง ๆ สมัยเด็ก (ก่อนเข้ามาเรียน ม.ศ.1 ในตัวจังหวัดสิงห์บุรี) ก็ไม่มีวิทยุ – TV ที่จะฟังเพลง ทั้งหมดนี้ทำให้ผมไม่ชอบเรียนวิชาพวกภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และวิชาที่ไม่ชอบที่สุดคือ วิชาขับร้อง-ดนตรี แต่จะเรียนวิชาทางคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ได้ในระดับที่พอจะเอาตัวรอดได้
ผมเคยชินแต่การพูดในเรื่องที่ตัวเองทำมากับมือ ซึ่งเป็นการพูดตามประสบการณ์จริง เมื่อไรก็ตามที่ออกนอกเรื่องเหล่านี้ผมจะกลายเป็นคนพูดไม่เป็นพูดไม่เก่งจนถึงคล้าย ๆ จะเป็นใบ้ไปเลย คนที่พูดคุยอยู่ด้วยก็จะรู้สึกอึดอัด ตัวผมเองก็อึดอัด ผมพยายามปรับปรุงตัวมานาน ให้พูดคุยได้ทุกเรื่องแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งถ้าเป็นคนแปลกหน้าด้วยแล้วจะออกอาการหนัก แต่ถ้าเป็นคนที่คุ้นเคยกันแล้วอาการจะลดลง บางคนมาบอกผมภายหลังว่าเดิมไม่ชอบผมเลย เนื่องจากคิดว่าเป็นคนหยิ่งถือตัว ไม่ค่อยยอมพูดจากับใคร ผู้ใหญ่โดยทั่วไปก็มักจะไม่ค่อยชอบผมเนื่องจากผมเข้าหาผู้ใหญ่ไม่เก่ง จะมีผู้ใหญ่ที่ใจดีเข้าใจเด็ก ๆ เป็นอย่างดีเท่านั้นที่จะคอยอภัยและให้กำลังใจผม ช่วยให้ปัญหาในเรื่องนี้ลดน้อยลง
อ.วิชาญ กำลังเตรียมตัวเพื่อนำเสนอ
อ.วิชาญ นำเสนอหน้าห้องประชุม
วิบูลย์ วัฒนาธร
.
ความเห็น (4)
- บันทึกนี้ทำให้รู้จักอาจารย์มากขึ้นครับ
ขอบคุณครับคุณบอยที่ตามมาให้กำลังใจกัน ถ้าตามอ่านจนครบ 37 ตอนแล้วผมเชื่อว่าจะทำให้คุณบอยรู้จักตัวตนของผมมากขึ้นอีกครับ
จริงดังคุณ บอยว่าค่ะ....รู้จักอาจารย์มากขึ้นจากบันทึกนี้.....อย่างนี้ต้องหาแฟนพูดเก่งๆ ค่ะอาจารย์ จะได้ซึมซับกัน...เลียนแบบ....และเรียนรู้
- มาช้าไปหน่อย รอให้ได้ 10 บันทึกค่อยอ่านรวดหนึ่ง
- เข้าใจอาจารย์มากขึ้นครับ...
- บางครั้ง...ผมก็ฟังอาจารย์อธิบายอะไรไม่รู้เรื่องเหมือนกัน...ดูเหมือนจะรู้..แต่ไม่ใช่
- และ beeman ก็คล้ายๆ อาจารย์วิบูลย์เหมือนกัน คือ คุยกับใคร เขาก็จะไม่ค่อยรู้เรื่อง...เหมือนกัน