เรื่องมีอยู่ว่า..วันหนึ่งลูกศิษย์คนหนึ่งที่จบ ม.6 จากโรงเรียนเทพศิรินทร์ร่มเกล้าของเราไปนานแล้วราว 5 ปี ก็ส่งข้อความมาหาครูเล็กทางเฟสบุ๊ค......
........."สวัสดีค่ะคุณครูเพียงใจ หนูวันเพ็ญนะคะ ที่หนูเคยทำผิดในวิชาของคุณครู หนูต้องขอบพระคุณคุณครูมากนะคะ ที่ให้อภัยหนูและสอนหนู ตอนนี้หนูเรียนจบกฎหมายนิติศาสตรบัณฑิตแล้วค่ะ หนูมีเรื่องอยากเล่าให้คุณครูฟัง รบกวนช่วยอ่านหน่อยนะคะกว่าหนูจะหาทางติดต่อคุณครูได้ตั้งนานนะคะ คือก่อนที่หนูจะจนิติศาสตร์ราม 3 ปี หนูติดอยู่วิชา 1 ซึ่งตกมา 2 รอบ(ปกติจะสอบรอบเดียวก้อผ่านแล้วค่ะ) หนูเกือบทำผิดอีก คือเกือบโกง ใช้วิธีที่ผิดคือคิดว่าจะแอบจดใส่มือเข้าไป แต่หนูก้อคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นและคำสอนของคุณครู ทำให้หนูไม่ได้ทำในสิ่งที่ผิดแต่กลับมาตั้งใจอ่านหนังสือเล่มหนามากค่ะคุณครู และในที่สุดหนูก้อสอบผ่านและจบในที่สุดคำสอนของคุณครูจะอยู่ในใจหนูตลอด หนูจะเป็นนักกฎหมายที่ดีและมีความซื่อสัตย์สุจริตค่ะหนูสัญญาด้วยเกียรติของนักกฎหมาย ตอนนี้หนูสอบตั๋วทนาย รอบแรกผ่านแล้วค่ะรอสอบปฏิบัติถ้าผ่านก้อจะได้เป็นทนายความหนูอยากเป็น อัยการค่ะคุณครูขอบคุณคุณครูมากนะคะรักและคิดถึงเสมอค่ะ คุณครูเพียงใจ".......
นี่แหละคือสิ่งที่ครูเล็กอยากจะเล่าให้ฟังว่าเด็กๆของเราที่เราอบรมสั่งสอนมานานรุ่นต่อรุ่น ครูเล็กเชื่อว่าจะอย่างไรก็ตามพวกเค้าเหล่านั้นอาจจะจดจำเรื่องราวที่ครูท่านใดท่านหนึ่งเคยอบรมสั่งสอนไว้ นั่นแสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ว่า หากเราตั้งใจในการอบรมสั่งสอนพวกเค้าด้วยความรักความเมตตา เราก็จะได้เยาวชนของชาติที่ดีอีกคนหนึ่งของแผ่นดิน
ใช่ค่ะคุณครูธนิต