กลัวไปเอง

ช่วงอากาศเย็นอีกตามเคย ได้เรียนรู้อะไรบ้าง? นอกเหนือจาก "ผ้าห่มไม่ได้อุ่นจริง" สิ่งหนึ่งที่เรียนรู้เพิ่มเติมคือ น้ำที่หยดแต่ละหยดตลอดคืนและปล่อยไว้ในถัง รุ่งเช้าหมู่เราต้องนำน้ำนั้นมาชำระร่างกาย ก่อนที่เราจะออกไปทำตามปกติของสังคม ร่างกายเปลือยเปล่าในห้องน้ำ หมู่เราต้องทำใจอยู่นาน กับการที่จะจ้วงขันลงในภาชนะเพื่อนำน้ำในภาชนะมาราดรดร่างกาย "ความกลัว" หมู่เรากลัวความเย็นของน้ำ เรากลัวเกินไปกว่าความเย็นที่มีอยู่จริง จริงอยู่ความเย็นของน้ำ เย็นเหมือนกับน้ำที่แช่ในตู้เย็น แต่ความเย็นที่เกิดจากความกลัว ดูเหมือนจะมากกว่าความเย็นของน้ำในภาชนะกักเก็บน้ำ หลายเรื่องที่คนเรากลัวไปก่อน โดยที่ยังไม่ได้สัมผัสสิ่งนั้น ยังไม่เคยรู้สัมผัสของสิ่งนั้น เราจินตนาการไปต่างๆนานา เหมือนกับมองเห็นสิ่งกลมๆบนค่าขบต้นไม้ในช่วงดึกที่ไร้แสงสว่าง บางคนวิ่งสุดตัวเพื่อให้ถึงบ้าน กระโดดขึ้นบ้านเพราะกลัวจะมีบางอย่างล้วงมาจับขา ครั้นกลับมาดูในตอนเช้า เป็นเพียงลูกมะพร้าวที่หล่นมาจากต้น แล้วค้างอยู่ที่ค่าคบของต้นไม้อีกต้นหนึ่ง

ความกลัวไปก่อน อาจทำให้เราไม่ประมาทที่จะต่อสู้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นข้างหน้า ขณะเดียวกันคือการเตรียมความพร้อมที่จะเจอกับความกลัว เมื่อเราผ่านความกลัวไปได้ ความกลัวดังกล่าวเป็นเพียงฝุ่นละอองที่จางหายไป แล้วพบบทสรุปว่า "ไม่มีอะไรเลย" เหมือนกับน้ำที่เย็นซึ่งเราตักมาราดรดตั้งแต่ศีรษะ เย็นจับใจ น้ำเย็นดังกล่าวไหลอาบไปทั่วร่าง ร่างกายชาไปพร้อมกับน้ำเย็นนั้น แต่สุดท้าย ความร้อนจากร่างกายก็เข้ามาช่วย ความเย็นภายนอกจึงไม่มีความหมาย เพราะเราเจอสิ่งที่เย็นกว่านั้นคือน้ำ ดังนั้น เราจะกลัวทำไมกับสิ่งที่เรายังไม่รู้

วังน้อย

๙ ก.พ.๕๙ : ๒๑.๒๐ น.