นิทานอีสปเรื่อง พุ่มไม้กับต้นสน (The fir tree and the Bramble)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ต้นสนบนยอดเขาแห่งหนึ่ง พูดกับพุ่มไม้ว่า เธอดูฉันซี ฉันทั้งสูงทั้งแข็งแรง ทั้งสง่าและงามเพียงใด แต่… ดูตัวเธอสิมีดีอะไร ? ตัวของเล็ก ดูน่าเกลียด และไม่มีระเบียบเอาเสียเลย ” เมื่อพุ่มไม้ได้ฟังเช่นนั่น พุ่มไม้พุ่มนั้นไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะมันรู้ดีว่า ต้นสนนั้นพูดถูก อยู่มาวันหนึ่ง มีชายสองคนได้แบกขวานเดินขึ้นมาบนภูเขาแห่งนี้ ทันใดนั้น… ชายทั้งสองก็ลงมือตัดโค่นต้นสนต้นนั้นลงทันที เพราะเขาต้องการจะเอาไม้นั้นมาปลูกบ้านใหม่ ” โอ้ อนิจจา ! “ ต้นสนร้องครวญครางดังลั่น ขณะที่มันนถูกตัดใกล้จะโค่นล้มลงไป ” ในตอนนี้ ฉันอยากให้ตัวของฉันเป็นพุ่มไม้เหลือเกิน เพื่อว่า คนจะได้ไม่มาตัดโค่นฉัน ” นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” ผู้ที่หยิ่งยโสมากเกินไป มักจะต้องเสียใจภายหลัง ”

One day on a hill top a fir tree said to a bramble bush: ”Look at me. I am tall, strong, graceful and very beautiful. What´s good of you? You are small, ugly and untidy.” This made a bramble bush very unhappy because it knew the fir tree was right. But next day some men carrying axes came up the hill.They started to chop down the fir tree. They wanted to use it to make a new house. “Oh dear,” cried the fir tree as it started to fall. “I wish I were a bramble bush, then the men would not cut me down.”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ผู้ที่หยิ่งยโสมากเกินไป มักจะต้องเสียใจภายหลัง"