จากมุมนี้
พสุธาอยากเอาใจไปใกล้ฟ้า
เพียงเมียงมองสบตาพาสั่นไหว
มันเจียมตัวว่าต่ำต้องยั้งใจ
รอวันฟ้าโน้มกิ่งให้ได้ใกล้กัน
อันตัวข้าเป็นเพียงดินจึงไร้ค่า
หากได้แตะแก้มฟ้าคงสุขสันต์
อิจฉาเมฆหอมแก้มฟ้าอยู่ทุกวัน
สายรุ้งนั้นยังได้ใกล้หลังฝนซา
เฝ้ารอวันฝนซ้ำสาดกระเซ็น
คงกระเด็นไปโดนโค้งขอบฟ้า
ช่วยแต่งแต้มสีใหม่ด้วยเมตตา
ประทับรอยบนแก้มฟ้าตลอดไป
หมายเลขบันทึก: 600411เขียนเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2016 16:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2016 16:54 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (2)
ฟ้าบอกว่า แก้มนั้นยังอบอุ่น
นุ่มละมุนอุ่นไอใคร่ครวญหา
มาซิมา หอมแก้มอีกสักครา
จุ๊บทั้งซ้าย ทั้งขวา นะฟ้าเอย
;)...
อ่อนละมุนอุ่นละไมโอใจเอ้ย
เพิ่งได้เชยชมกลอนอ้อนคำหวาน
เหมือนน้ำเย็นชโลมใจที่ร้าวราน
ให้สุขศานต์เกษมศรีดีดั่งเดิม
:)