เราอยู่กันที่นี่บ้านหลังเดียวกัน 38 : ขอนอนด้วยครับ
พ่อครับ...
นานมากแล้วสิที่พ่อไม่ได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับตัวผม หรือเพราะความสำคัญของผมน้อยลง ผมน่ารักน้อยลงเพราะว่าผมไม่ใช่หมาน้อยตัวเล้กเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า ผมคิดไปเองอย่างนั้น พ่อคงไม่เป้นอย่างนั้นใช่ไหมครับ
หลังพี่ปอเปิดเทอม ผมต้องลงมานอนข้างล่างตัวเดียว บางวันก็นอนใต้ราวผ้าข้างบันได โดยส่วนมากผมจะนอนใต้โซฟา บางวันก็นอนหน้าห้องนอนพ่อ พ่อเคยถามผมว่าทำไมถึงนอนตรงราวผ้าและหน้าห้องพ่อ ผมไม่ได้บอกเหตุผลแต่พ่อบอกว่าตรงนั้นคงได้แอร์เย็นที่ไหลออกมาจากช่องประตูห้องนอนพ่อ
พ่อครับ...
เมื่อคืนก่อนฝนตกที่ไหนสักแห่งแน่่ๆเพราะผมได้ยินเสียงฟ้าร้องจนผมทนไม่ได้ที่นอนอยู่ตัวเดียวข้างล่าง ผมขึ้นมาหน้าห้องพ่อ พยายามจะหลับอยู่หน้าห้องพ่อ แต่หลับไม่ลง ผมจึงเห่าเรียกพ่ออยู่เป็นพัก พ่อตะโกนออกมาจากในห้องว่า...เป็นอะไรทอฟฟี่ เห่าทำไม นอนหน้าห้องนั่นแล่ะ...ผมพยายามนอนต่อแต่ก็ไม่หลับ จึงต้องเรียกพ่ออีกครั้งหนึ่ง
จะด้วยความรำคาญหรือเพราะความง่วง พ่อก้ยอมเปิดประตูห้องให้ผม
พ่อครับ...
ไม่นานหลังจากนั้น พ่อก็รู้แล้วสิว่า เพราะอะไรผมถึงต้องเห่าเรียกพ่อเพื่อขอเข้ามานอนด้วย ฝนได้เทลงมาอย่างหนัก นั้นไม่ใช่หตุผลที่ผมต้องขอเข้ามานอนด้วยหรอกนะ ฟังเสียงฟ้าที่ร้องคำรามนั่นสิ ฟังเสียงฟ้าที่ผ่าอะไรบางอย่างนั้นสิ มันน่ากลัวจนผมไม่ต้องบอกเหตุผลในการขอเข้ามานอนห้องพ่อในคืนนั้น
พ่อครับ...
ผมสัญญาว่าจะไม่ขึ้นไปนอนร่วมเตียงกับพ่อ เพราะผมกลัวแม่จะอัปเปหิทั้งพ่อและผมออกจากห้องในคืนนั้น ผมจึงขอขดตัวนอนข้างๆพ่ออยุ่เงียบๆไมให้แม่รู้
ขอบคุณครับพ่อสำหรับห้องนอนอันอบอุ่น...
เพราะถึงยังไงเราก็อยู่กันที่นี่บ้านหลังเดียวกัน
....................
20 มกราคม 2559
ความเห็น (5)
บ้านเรา.....แสนสุขใจ แม้จะอยุ่ที่ไหน....
ไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา....
ทอฟฟี่กลัวฟ้า กลัวฝนตกหนัก ครับ
อ้อนเข้าห้องประจำเลย
เผลอยิ้มไปกับความน่ารักของบันทึกนี้ครับ
ทอฟฟี่น่ารักนะครับ
ปกติเขากลัวเสียงฟ้าไหมครับ
น่าสงสารเวลาเขากลัวเสียงดังนะคะ