รถโดยสารไม่ประจำทางงามน้ำใจ

เรื่องที่ 3 วันนี้ผมเดินทางจาก อช. เขาแหลม มายังตัวเมืองกาญ ซึ่งเหมือนเดิมครับ ผมไม่มีรถ และรถประจำทางมีผ่านแต่เข้าไม่รับ เพราะคนเขาเต็มมาตั้งแต่ต้นทางแล้ว ผมเลยตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากพี่ๆอุทยานที่รักของผม 555 พี่เขาชื่อพี่พร (ชื่อเหมือนแม่ผมเลย สวยเหมือนแม่ผมด้วย 555) เขาบอกผมว่ามีรถ ผมก็ดีใจมากในใจค้ดว่าต้องเป็นรถของพี่ๆ อช. หรือไมก็รถประจำทางที่เขาติดต่อไว้บริการนักท่องเที่ยวแน่ๆ 555 (คิดไปเอง) สรุปมันคือ รถของผู้คนที่มาเที่ยว อช. นั้นเอง 555 เมื่อรู้อย่างนั้นผมก็เดินเข้าหารถคันแรกเลย (ไม่ใชนโยบายรถคันแรกนะ 555) ผลปรากฎว่ารถเขาที่นั่งเต็มหมดครับ ไม่เป็นไรมันต้องมีแน่(นึกในใจ) และรถคันที่สองก็มา เป็นรถกระบะตอนครึ่ง ข้างหน้ารถคนนั่งเต็มด้านหลังของเต็มและมีคนหนึ่งคนนั่งอยู่ (ในใจคันนี้เค้าคงไม่ให้ไปหรอกเพราะที่มันเต็ม) ผลสรุปคือพี่เขาให้ผมไป "ถ้านั่งได้ก็เชิญไอ้น้อง" (พี่เชตรคนขับพูด) พี่เขาใจดีมากครับ (นี้แหละคนไทย) ผมก็กระโดดขึ้นรถทันที่ ตั้งแต่ขึ้นรถ ผมกับพี่ที่นั่งข้างหลัง(พี่แก่)คุยกันไม่หยุดเลยเป็นเวลาเกือบชั่วโมง 555 (พี่เขาเป็นคนคุยเก่งมาก) จนสุดท้ายผมง่วงมากเลยหลับไป 555 พี่เขาส่งผมถึง บ.ข.ส. เมืองกาญเลยใจดีสุดๆ ให้ตังค์ก็ไม่เอาด้วย เออลืมพี่เค้าเป็นคนสุพรรณครับ # สรุป ไม่มีรถขับไม่ตาย ไม่มีเพื่อนไม่ตาย ไม่มีสัญญาณไม่ตาย ตราบใดที่โลกใบนี้ยังมึน้ำใจให้กันอยู่ครับ # ถ้าอ่านแล้วไม่มีสาระก็ขอโทษด้วยนะครับ พิมพ์ผิดบ้าง ให้คำไม่ถูกบ้างก็ขอโทษด้วยนะครับ #อยากให้ทุกคนได้อ่านพิมพ์จากใจเลยครับ. # มีอีกหลายเรื่องรอติดตามครับ