ช่วงนี้นานมากที่ย่าบุษกับฟ้าคราม...ไม่ค่อยได้มาทำงานวันเสาร์ - อาทิตย์ด้วยกัน
ด้วยมีการประชุมบ้าง...เรื่องอื่น ๆ บ้าง...ทำให้เราสองย่า - หลาน จึงห่าง ๆ กันไป
แต่ความห่างกันก็ทำให้ฟ้าครามต้องอยู่กับพ่อเพรียง - แม่อ้อม...แต่เราก็ยังใช้
Face time โทรหากัน...เห็นหน้ากันตลอด ยามที่เราคิดถึงกัน...สัปดาห์นี้ย่าไปรับ
ฟ้าครามมาทำงานด้วย ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ ๑ วัน...แต่เราก็มีความสุขกันตามประสา
มีเรื่องแปลก ๆ สำหรับครอบครัวของเรา...แม่อ้อมเล่าให้ย่าบุษฟังว่า...เมื่อคืนวันศุกร์
ลุงภัครมานอนที่บ้านพรหมพิราม...ตอนแรกฟ้าครามไม่ทราบ ก็จะไปนอนที่บ้านตา
แต่พอมาที่บ้านเห็นกระเป๋าของลุงภัครเท่านั้นแหล่ะ!!! She เปลี่ยนใจอย่างกระทันหัน
ไปบ้านตาแล้วก็บอกกับตาว่า...ฟ้าเปลี่ยนใจแล้ว ฟ้าจะไปนอนที่บ้านกับลุงภัคร...คริ ๆ ๆ
แสดงถึงความรัก...ความผูกพันกัน...แม้ว่าตอนเด็ก ๆ ฟ้าจะไม่ค่อยใกล้ชิดกับลุงภัคร
เท่ากับย่าบุษก็ตาม...แต่ในความเป็นสายเลือดเดียวกัน...ฟ้าครามมีความผูกพันกับลุงภัคร
เล่นกีต้า ร้องเพลงกันได้อย่างสนุกสนาน...คอยถามแต่ย่าว่า...ลุงภัครจะมาบ้านที่พรหมพิราม
ด้วยหรือเปล่า???...ก็น่าแปลกดี สำหรับเด็ก ๆ...ฟ้าครามบังคับให้พ่อเพรียงทำว่าวให้
เมื่อทำเสร็จพ่อเพรียงก็พาไปวิ่งว่าวที่กลางทุ่งนา...ฟ้าครามดูมีความสุขเมื่อได้เห็นว่าว
โผขึ้นลงบนท้องฟ้า...ช่วงนี้ ฟ้าคราม กำลังยืดตัว...ย่าดูเหมือนว่านู๋จะผอม ๆ ลง
แต่แม่อ้อมบอกย่าว่า...ชั่งน้ำหนักก็หนักเท่าเดิม คือ ๑๘ กิโลกรัม...ความที่นู๋ผอม สูง
ย่ามองดูนู๋ รูปร่างคล้าย ๆ กับลุงภัครตอนเป็นเด็ก ๆ เพราะพ่อเพรียงจะอวบ อ้วนสมบูรณ์
มากกว่า แต่นู๋ฟ้าครามกลับมีรูปร่างเหมือนกับลุงภัครตอนยังเล็ก ๆ โดยเฉพาะเท้าของนู๋
ย่ามองดูแล้ว คล้าย ๆ เท้าของลุงภัครเลยนะคะ...นู๋เป็นเด็กขี้สงสัย ชอบซัก ชอบถาม
เมื่อคืนเวลานอนกันบนเตียง นู๋ต่อว่าปู่เรว่า เป็นผู้ชายต้องไปนอนกับผู้ชาย...ไม่ต้องมานอน
ใกล้ ๆ กับผู้หญิง ให้ฟ้าฯ กับย่านอนกันสองคนพอ...คริ ๆ ๆ ปู่เรมาพูดกับย่าตอนเช้าว่า
ช่างพูด ช่างต่อว่า จังนะฟ้าคราม...ย่าบอกว่า สงสัยที่ครูที่โรงเรียนคงบอกเวลานอน
กลางวัน เขาคงจะแยกชาย - หญิง ไม่ให้นอนด้วยกัน...ฟ้าครามก็เลยนำมาพูดที่บ้าน
เป็นเพราะเขาคงยังไม่เข้าใจ...คริ ๆ ๆ...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๘
ฟ้าคราม...ชอบหัดร้อง ชอบเต้น ในช่วงวัยนี้...อาจเป็นเพราะเธอออกงานบ่อย คริ ๆ ๆ...
ไม่มีความเห็น