เราจะต้องพลัดพราก.....

พิจารณาว่า “เราจะต้องพลัดพรากจากคนรักของรักเป็นธรรมดา”

.......
การพิจารณาเช่นนี้จะเป็นการเตือนใจเราให้ตระหนักถึงความจริงที่จะต้องเกิด ขึ้นไม่วันใดก็วันหนึ่ง และหากเหตุร้ายนั้นเกิดขึ้นในที่สุด คุณจะทำใจได้ง่ายขึ้น การเตือนใจตนเองเช่นนี้ยังจะช่วยให้คุณปฏิบัติต่อเขาด้วยความใส่ใจมากขึ้น เพราะรู้ว่าเขาจะต้องจากคุณไปในที่สุด
.......
การทำดีกับคนที่เรารักอยู่เสมอ ไม่เอาแต่ใจตัวเอง นอกจากจะเป็นการถนอมความรักให้ยืนยาวแล้ว ยังจะทำให้คุณไม่รู้สึกผิดเมื่อเขาจากไป สาเหตุที่คนเป็นอันมากรู้สึกผิดเมื่อคนรักจากไปก็เพราะเสียดายที่ไม่ได้ทำ ความดีกับเขาตอนที่เขาอยู่ หรืออาจจะทำอะไรที่ไม่ดีกับเขาด้วยซ้ำ พอเขาจากไปจึงเสียใจ ยิ่งรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรให้แก่เขาได้แล้ว ก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น

[แผ่นดิน]

กระนั้น
การพลัดพราก
ก็มิได้ยิ่งใหญ่เกินการพบพาน

อย่างน้อย เราและเราก็ได้พบปะ มักคุ้น เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ณ ห้วงเวลาหนึ่ง....

กระมังครับ