รำพึงรำพันในค่ำคืนหนึ่ง
ขอบคุณภาพประกอบจาก STOUniversity...
เวลา 19.10 น. กลับมานั่งโต๊ะทำงานพร้อมเสียงโอย!!...ด้วยความเมือยล้า น้องๆที่นั่งอยู่ในออฟฟิสเลยแซวว่าถึงกับร้องเลยเหรอพี่ ....ใช่..
... ยอมรับกับสังขารจริง เราเคยสงสัยพ่อแม่เมื่อตอนเป็นเด็กว่า ทำไมเรื่องโอดโอยทุกครั้งไม่ว่าจะลุกจะนั่ง และก็มีบ่อยๆที่ให้เราขึ้นไปเหยียบแข้งขา ไปนั่งตรงเอว เพื่อคลายปวดให้พ่อแม่ และเราเองก็ไม่อยากจะทำให้หรอก หรือทำก็ต้องมีรางวัลติดไม้ติดมือ ยังกะเราเป็นหมอนวดมืออาชีพนั้นแล่ะ
ถึงเวลาของเราบ้าง เวลาที่ต้องมาร้องโอดโอย แม้ทำงานเบากว่าพ่อแม่ที่ทำไร่นาเลี้ยงลูกตั้งห้าหกคน ท่ามกลางแสงแดดแผดเผา ท่มกลางสายฝนและลมหนาว
เราลำบากตรงที่เป็นลูกจ้างเขา ลำบากตรงที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง ทุกสิ่งอย่างทำตามเป้าหมาย ตามออเดอร์ของลูกค้า อยู่ในกรงขังของคลังสินค้าติดแอร์ขนาดมหึมา
พ่อ แม่ พี่ๆ ต่างปลดปล่อยตัวเองโดยวันเวลาของสังขารที่ร่วงโรย ตามวัยที่ล่วงเลย
ตัวเรา เอง ก็ไม่ต่างกัน...
เรา...รอปลดปล่อยตัวเองด้วยวันเวลาที่กำลังคลืบคลานเข้ามา...อีกไม่นาน
ต่างกันตรงพ่อ แม่ พี่ๆ ปลดปล่อยท่ามกลางธรรมชาติ ทุ่งนา ป่าเขา อันงดงาม
เรารอปลดปล่อยด้วยกรงขัง ในป่าคอนกรีต อันวุ่นวาย...
แต่ก็ยอมที่จะรอ...
....................
ความเห็น (7)
ณ ราตรีหนึ่ง ที่นานมาแล้ว
ดิฉันก็เป็นค่ะ
นั่งนาน นอนเยอะ ต้องหาวิธียืดกล้ามเนื้อให้ผ่อนคลาย ก็สบาย หายปวด สังขารมันชรา เมื่อยขบ
ดูแลสุขภาพดีๆนะครับ
นั่งนานควรลุกขึ้นมาบิดร่างกายสักพักบ้างนะครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณทั้ง 2 ท่านครับ
กระผมน่าจะเดินมากไปครับ ต้องลดการเดินลงบ้างแล้วครับ 555
ใช่นะคะ ตัวเราเป็นที่พึ่งของเรานะคะ .... เป็นกำลังใจให้ ในการดูแลสุขภาพ นะคะ
มีดอกไม้มาให้กำลังใจเจ้าค่ะ..(..ลุกก็โอยนั่งก็โอ้ย...)..555..กำลังชรา...
ตามมาเชียร์การปลูกผักด้วย
เอาบวบนักเรียนมาฝาก
เผื่อมีกำลังใจปลูกเพิ่มปีนี้ครับ
