ประทิน วรสทฺโธ นิทาน

เห็นภาพนี้แล้ว.....ก็นึกถึงนิทานเรื่อง "กบผู้ฟุ้งซ่าน"

......‪#‎เรื่องมีอยู่ประมาณว่า‬...มีกบตัวหนึ่งอาศัยอยู่บ่อน้ำเล็กๆภายในวัด มันเฝ้ามองความเคลื่อนไหวภายในวัดเสมอ วันหนึ่งมันเห็นพระออกบิณฑบาต และมีญาติโยมนำอาหารมาใส่บาตรพระเยอะแยะ

กบจึงคิดว่า: ''เป็นพระเนี่ยสบายจัง ไม่ต้องทำไร่ไถ่นา ก็มีคนเอาข้าวมาให้ฉัน เราอยากเป็นพระจัง''
......เมื่อพระฉันเสร็จ ก็ให้เด็กวัดมากินข้าวก้นบาตรต่ออย่างอเล็ดอร่อย

กบจึงคิดว่า: ''เป็นเด็กวัดนี่มันดีจัง เพราะบางคนนอนตื่นสายก็ได้ ไม่ต้องไปบิณฑบาต กับพระ ได้กินข้าวทั้งๆ ที่ไม่ต้องทำอะไร อยากเป็นเด็กวัดจัง ไม่อยากเป็นพระแล้ว ''
.......หลังจากเด็กวัดกินข้าวเสร็จก็เอาเศษอาหารไปเทให้สุนัขในวัดกิน แล้วก็ไปล้างจาน กวาดลานวัด

กบจึงคิดว่า: '' สุนัขดีจัง ได้ข้าวมาโดยไม่ต้องทำอะไร อยากเป็นสุนัขจัง ไม่อยากเป็นด็กวัดแล้ว ''
.......แต่เมื่อสุนัขกินอาหารเสร็จก็ไปเฝ้าหน้าวัด คอยเห่าส่งสัญญาณเมื่อมีคนแปลกหน้าเข้ามาในวัด ขณะนั้นเองก็มีแมลงวันมาตอมเศษอาหาร

กบจึงคิดว่า: '' แมลงเนี่ยดีจัง ได้อาหารโดยไม่ต้องทำอะไร วันๆ เอาแต่บินไปบินมา อยากเป็นแมลงจัง ไม่อยากเป็นพระสุนัขแล้ว ''
....... ทันใดนั้นแมลงวันก็บินมาใกล้ที่กบอยู่ ด้วยสันชาตญาณของมัน กบจึงตวัดลิ้นกินแมลงลงไปในท้อง ในที่สุด '' กบก็บรรลุในสัจจธรรมว่า เป็นตัวของเราเองนี่แหละดีสุด เลิศที่สุด สุขสบายที่สุด...
.
........จิตใจคนเรานั้นบ่อยครั้ง..ที่อยากเป็นนั่น อยากเป็นนี่เหมือนกบไม่มีผิด ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนนั้นคนนี้ที่เด่นกว่าตน อยากสวย อยากรวย อยากเก่ง เหมือนเขา...
............มนุษย์ส่วนใหญ่มักไม่สนใจว่าตัวเองมีอะไร แต่มักมองว่าตนเองขาดอะไร.และใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตแสวงหาในสิ่งที่ตนเองคิดว่าขาดหายไป.....

.........(เป็นอะไรก็ไม่เท่าเป็นตัวเราเอง พอใจในสิ่งที่เรามี ก็มีความสุข).......

.........ไม่เชื่อก็ลองตรองดูเถิด...................................................

ประทิน วรสทฺโธ