ความรัก ความสุข และความทรงจำ....ในวันที่เราเดินช้าลง(1)

วันที่แม่ดีขึ้น พ่อก็วางแผนพาครอบครัวออกไปหาความสุขนอกบ้านกันอีกครั้งหนึ่ง พ่อรอเวลาจนวันที่...พี่เพชร(ลูกชายคนโต) เดินทางกลับมาถึงบ้าน...หลังจากที่ลูกปิดเทอมกลางภาค

..

พ่อนั่งคิดกับดวงใจ(ลูกสาวคนเล็ก)ว่า ....เมื่อพี่เพขรกลับมาถึงบ้านแล้ว เราน่าจะพาแม่ออกไปมองโลกภายนอกบ้างก็ดีนะ แม่ดีขึ้นมากแล้ว ... เอาที่แบบว่า...มีบรรยากาศ classic ..classic และก็เหมาะสมกับฐานะของครอบครัวเรา

....สรุปแล้ว..Krabi... จึงเป็นสถานที่ที่เหมาะกับเศรษฐานะของครอบครัวเรามากที่สุด

นั่นคือ ...ใกล้ ...ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก...และอาหารการกินพ่อก็ว่า...ก็ยังไม่ค่อยแพงเท่่าไหร่ ...ผิดกับแหล่งท่องเที่ยวสุดฮิตของบ้านเรา

..

..

และวันที่พี่เพชร เดินทางกลับมาถึงบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้นเราก็ออกเดินทางกันทันที

..

การเดินทางไปครั้งนี้ ..พ่อตั้งใจ save ค่าใช้จ่ายสุด ๆ..เหตุเพราะว่าเงินในกระเป๋าสตางค์ของพ่อนั้นมันมีไม่มากเหมือนแต่ก่อน

พ่อได้จัดเตรียม...หม้อหุงข้าวไป เตรียมขนมขบเคี้ยวไป เตรียมข้าวสารไป และที่สำคัญที่พ่อไม่เคยเตรียมและพาไปเลยสักครั้งเดียวยามใดก็ตามที่พ่อพาครอบครัวของเราเดินทาง...สิ่งนั้นก็คือ จักรยาน...

..

เหตุที่พ่อเตรียมไปในครั้งนี้เพราะว่า...ทะเลที่นั้นมีถนนเลียบชายฝั่ง และเท่าที่เคยผ่านตามา ที่กระบี่นั้นมีช่องทางจักรยานเลียบชายทะเลด้วย

พ่อหวังไว้ว่า...เราสามคนพ่อลูก(ไม่มีแม่ขี่จักรยานตามพวกเราไปด้วยหรอกนะ!!)จะปั่นจักรยานกันให้ชุ่มปอดกันเลยทีเดียว ...เมื่อเราไปถึงที่นั้น

..

..

พ่อขับรถออกมาจากบ้านสวนสุราษฎร์ธานี...ผ่านทางถนนเซาเทิร์น สายสุราษฎร์ฯ-กระบี่ เพียงประมาณ ชั่วโมงเศษๆ ครอบครัวของเราก็มาถึงที่หมายปลายทาง

และเนื่องจากว่า...กระบี่... นั้น ครอบครัวของเราชอบที่จะเดินทางไปพักผ่อนและท่องเที่ยวกันอยู่บ่อยครั้ง

..

พ่อจึง memory เส้นทางที่เราจะไปเที่ยวกันไว้ในหัวสมองของพ่อทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นกัน ระหว่างที่ขับรถไประหว่างทางนั้น ..ช่วงหนึ่งพ่อก็จะถามแม่และลูก ๆ ว่า....เราจะไปที่ไหนกันก่อนดี?...

..

ผลของการซาวเสียง

ปรากฏว่า...เสียงแตกกันไปคนละทางสองทาง ใจพ่อนั้นอยากแวะสุสานหอยเสียก่อน แต่เด็ก ๆ บอกว่า...ดิ่งตรงไปทะเลเลย มีเพียงแม่คนเดียวเท่านั้น ที่บอกว่า...ครอบครัวของเราไม่เคยขับรถเข้าตัวเมืองกระบี่เป็นกิจลักษณะกันสักครั้งเลยนะ เพียงแค่ขับเฉี่ยวไปเฉี่ยวมาเท่านั้น วันนี้น่าจะลองขับเข้าไปดูตัวเมืองสักหน่อยก่อนที่จะแวะไปทะเลก็คงจะดีนะ......แม่พูดเช่นนั้น

..

พวกเราจึงตกลง....และเชื่อในความเห็นของแม่ ...

เด็ก ๆ หน้างอ... นิดดดดดด...หนึ่ง โดยเฉพาะพี่เพชร.... เพราะพี่เพชรต้องการไปทะเลลูกเดียว

..ที่ทะเลกระบี่ มีอะไรดีน้าาาาาาา...พ่อคิดในใจ

..

..

เรามาถึงตัวเมืองกระบี่ ..ซึ่งพ่อขอบอกตรง ๆ นะว่า....เป็นเมืองที่มีธรรมชาติงามสะดุดตาจริง ๆ

ตัวเมืองติดแม่น้ำ ซึ่งพ่อเดาว่า....หากเลยไปอีหหน่อย.... ก็จะเป็นทะเลแล้วละ!!

..

..

หากจะถามพ่อว่า...พ่อรักธรรมชาติที่นี่ไหม? พ่อตอบได้คำเดียวว่า....สุด ๆ เลยละ...

เพระอะไร? ...

เพราะว่า....ตลอดเส้นทางที่พ่อขับรถมาถึงกระบี่นั้น...มัน Nature.... มันธรรมชาติสุดที่จะบรรยายได้หมด.... จริง ๆ

ทั้งภูเขา ป่าไม้ ท้องฟ้า และที่สุดนี้...... ก็ทะเล....มันอุดมสมบูรณ์ ไปหมด

..

..

วันนี้ พ่อได้เห็นรอยยิ้ม เล็ก ๆ ของแม่ผ่านมุมปากที่สวยได้รูป...ในทุกครั้งที่พ่อมอง

แม่ยังคงสวยเสมอในสายตาของพ่อ

..

..

เราอยู่ร่วมชีวิตกันมา...ก็ครึ่งค่อนชีวิตแล้ว

พ่อรับรู้ได้ว่า...ความรักที่เราต่างมีให้กันนั้น.... มันจรรโลงหัวใจ...ที่ตรงไหน?

..

พ่อตอบได้โดยไม่ต้องคิดสักนิดเดียวว่า....

การแคร์ความรุ้สึกระหว่างกันนั้น...ที่มันทำให้หัวใจของครอบครัวเราอบอุ่นเสมอทุกครั้งไป

..

กว่าจะมาถึงวันนี้.... พ่อรู้ว่า...ครอบครัวของเรานั้นได้ผ่านบททดสอบของความรักระหว่างกันที่ยิ่งใหญ่...มาแล้ว...พ่อเชื่อของพ่อเช่นนี้

..

..

บทสอบทดที่มีค่านั้น....ทำให้พ่อจดจำได้ทุกครั้งที่พ่อระลึกถึง และพ่อก็เชื่อว่า.... แม้กระทั่งตัวของแม่เอง หรือตัวลูกทั้งสองเองก็ตาม .....ก็ผ่านบททดสอบที่มีค่านี้มาแล้วด้วยเช่นกัน

..

..

..

ชีวิตกับบททดสอบที่มีค่านั้น...มันจะรอท้าทายเราอยู่เสมอนะ ....พ่อยังคงเชือของพ่อเช่นนี้..

..

และมันอยู่ที่ว่า...เราจะเก็บเกี่ยว บททดสอบนั้น ๆ มาทำให้เกิดประโยชน์อย่างไรแก่เราบ้าง? ในชีวิตหนึ่งที่เราได้เกิดขึ้นมาเยี่ยมชมโลกที่สวยงามใบนี้

..

..

ชีวิตที่ก้าวเดินช้าลง...นั้น ใช่ว่า....จะมีบางสิ่งบางอย่าง...ที่มันขาดวิ่นไปหรอกนะลูก

ชีวิตที่ก้าวเดินช้าลง...นี้ มันทำให้พ่อรับรู้ได้ว่า...หัวใจทุกดวงของครอบครัวเรานั้น.... มันกลับเข้มแข็ง และกล้าขึ้นที่จะเดินต่อไปข้างหน้า...ต่างหากละ!!!

..

..

ตราบที่เรายังมี..หัวใจและลมหายใจอยู่

ตราบนั้น.. ครอบครัวของเรา ก็จะยังคงมีสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ร่วมกันอีกเสมอ

..

ความสุข....ความรัก และความทรงจำนั้น..ช่างมีพลัง....นะ แม่นะ!!

..

และพ่อเชื่อว่า...ลูกทั้งสองของพ่อนั้น....ก็สามารถรับรู้ถึง......พลังที่ยิ่งใหญ่นี้ได้

เพราะอะไรนะหรือ?

เพราะว่า...พลังนี้...มันออกมาจากหัวใจที่อ่อนโยนในความเข้มแข็งของแม่ และลูกทั้งสองของพ่อ นั้นเอง!!!

..

..

และนี่คือ บริบทหนึ่งของ ....ความรัก ความสุข และความทรงจำ....ในวันที่เราเดินช้าลง

[Pojana Yeamnaiyana Ed.D.]

เส้นทางชีวิต...เป็นการเดินทางที่ยาวไกลนะคะ...เมื่อเลือกเส้นทางแล้วขอให้เดินอย่างมั่นใจ...ขอเป็นกำลังใจค่ะ

[ยายธี]

มีดอกไม้งามมาฝากค่ะ...แม้ว่าเราจะเดินช้าลง...

[rojfitness]

งดงามครับ

ทำให้นึกถึงคำว่า...เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง

[Dr. Ple]

เยี่ยมจริงๆค่ะกับบันทึกดีดีนี้ค่ะ ...

"ชีวิตที่ก้าวเดินช้าลง...นั้น ใช่ว่า....จะมีบางสิ่งบางอย่าง...ที่มันขาดวิ่นไปหรอกนะลูก ... ชีวิตที่ก้าวเดินช้าลง...นี้ มันทำให้พ่อรับรู้ได้ว่า...หัวใจทุกดวงของครอบครัวเรา เรานั้น.... มันกลับเข้มแข็ง และกล้าขึ้นที่จะเดินต่อไปข้างหน้า"

ชอบมากๆ ค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[ต้นโมกข์]

การช้าลง ผมเห็นว่าเป็นการสติอีกแบบหนึ่งครับ

[แสงแห่งความดี...]

เส้นทางชีวิต...เป็นการเดินทางที่ยาวไกล...เมื่อเลือกเส้นทางแล้ว ขอให้เดินอย่างมั่นใจ...

ขอบคุณ อาจารย์พจนา มากครับ

..

[พ.แจ่มจำรัส]

ตัวผมเองก็เดินช้าลงเช่นกันครับ แต่ช้าลงด้วยสังขารที่ไม่เที่ยงหนอ

และนั่นก็เป็นโอกาสที่ดีเลยล่ะนะสำหรับการฝึกสติ....

ขอบคุณบันทึกดีๆครับ

[nui]

อบอุ่น น่ารักมากจริงนะคะ

กระบี่เป็นเมืองสวย แต่ก่อนสวยมากกว่านี้เยอะค่ะ

[หยั่งราก ฝากใบ]

อ่านและชมภาพไป ก็อมยิ้ม อิ่มใจไปด้วยค่ะ

ครอบครัวอบอุ่นน่ารัก ไม่ได้หมายถึงราบรื่นเห็นด้วยกันทุกเรื่องราว แต่รักและเข้าใจ ยอมรับและยอมผ่อนปรนตัวตนลง...จึงทำให้ครอบครัวคงอยู่ต่างหาก

น้องเพชรและน้องดวงใจโตขึ้นมากเลยค่ะ

ด้วยรักและระลึกถึงค่ะ :)