เท่าที่จำความได้ 4 : กลิ่นกระเป๋าเป้
เท่าที่จำความได้อีกเรื่องหนึ่งคือการได้เข้าโรงเรียนในวันแรกๆ ความตื่นเต้นนอกจากจะมีหนังสือ ก.ไก่ แล้วยังมีกระเป๋าเป้ใส่หนังสือ ให้สะพายอย่างโก้เก๋ จำได้ว่าเป็นเป้สีน้ำตาลเข้ม มีเชือกผูกหูรูดดูรุงรัง
จำได้ว่าห้องเรียนชั้นเดียวมุงสังกะสี แบ่งเป็นห้องๆหลายห้อง โต๊ะเก้าอี้วางอยู่กับพื้นที่เป็นดินแดง ห้องที่ผู้เขียนเป็นห้อง ก.ไก่ อยุู่หัวมุมติดกับโอ่งน้ำดื่มที่ใช้กระบวยตักดื่มกิน และบางครั้งก็แห้งขอดจนมีแต่ฝุ่นเกรอะกรังต้องกรองด้วยชายเสื้อกินก็มี เป็นเด็กน้อยที่มีแต่เรื่องสนุกสนานไม่รู้หรอกว่าหน้าแล้งน้ำไม่พอดื่มกิน ต้องรอภารโรงไปเข็ญน้ำบ่อน้ำว้างมาเติมโอ่งจึงจะมีดื่มกินกัน
จำได้ว่าระหว่างเรียนอยู่เพื่อนบางคนได้เลื่อนชั้นขึ้นป.2 นัยว่าเขาเป็นเด็กฝากเข้ามาเรียนแต่ปีก่อน ที่อยู่ประมาณ 20 คนก็เกาะกลุ่มกันเรียนต่อไป ครูคนแรกของพวกเราชื่อ คุณครูพรหม มะรักขโณ(ขออภัยถ้าสะกดชื่อและสกุลผิด) เป็นครูอายุรุ่นคราวเดียวกับพ่อของผู้เขียน และรู้จักมักคุ้นกับพ่อเพราะเคยเรียนหนังสือด้วยกัน(พ่อจบม.3) ครูพรหมใจดีเวลาเขียนหนังสือ หรือวาดรูป ใครวาดเสร็จก็จะเรียกเอาไปให้ครูดู ผู้เขียนมักจะใช้ปากคาบสมุดไปให้ดู จนสมุดขาดยุ้ยตรงมุม
ไอ้ป่อง ตัวการ์ตูนรูปคนที่พวกเราเขียนได้เป็นครั้งแรกในชีวิต ลักษณะของไอ้ป่องก็จะมีหัวกลมๆ มีแขน ขา ที่เป็นเส้นเดียว อารมณ์ของไอ้ป่องรู้ได้ทางปากของมันที่จะขีดให้ยิ้ม หรือเบ้ปากก็ตามแต่เราจะลิขิตชีวิตมัน
...ไอ้ป่องสมัยเด็กๆ...ขอบคุณภาพประกอบจากGoogle
ทุกวันนี้เวลาได้กลิ่นใหม่ของพลาสติกไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าหรือภาชนะต่างๆ ผู้เขียนมักจะย้อนระลึกถึงกระเป๋าเป้เมื่อตอนอยู่ชั้น ป.1 เสมอ และเรื่องราวต่างๆก็จะโลดแล่นขึ้นมาให้เพลิดเพลินไปกับอดีตกาลนั้นจนลืมตัวเลยทีเดียว
คิดถึงกระเป๋าเป้ คิดถึงไอ้ป่อง....
......................
ความเห็น (1)
ขอบคุณค่ะ ...